Το ορυχείο έχει 525 μέτρα βάθος και έχει διάμετρο 1.200 m.Το ορυχείο είναι τόσο μεγάλο όπου ο εναέριος χώρος πάνω από το ορυχείο είναι κλειστός για ελικόπτερα, λόγω ορισμένων συμβάντων στα οποία αναρροφήθηκαν από την καθοδική ροή του αέρα. Για να σας δώσουμε μια ιδέα για το πόσο μεγάλο είναι δείτε ένα καλό παράδειγμα.
Αυτό το τεράστιο φορτηγό, BELAZ (200-220 ωφέλιμο φορτίο τόνοι) (βλέπε εικόνα 1), μοιάζει με μικρό σημείο στην επόμενη εικόνα (βλ. εικόνα 2). Το φορτηγό στην εικόνα, ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο, είναι μόνο ένα μικρό σημείο σε σχέση με το ορυχείο διαμαντιών.
Η πόλη είναι αυστηρά ελεγχόμενη και δεν επιτρέπει σε ξένους να βρεθούν εκεί χωρίς ειδική άδεια.
Το ορυχείο ανακαλύφθηκε στις 13 Ιουνίου 1955 από τους σοβιετικούς γεωλόγους Γιούρι Khabardin, Ekaterina Elagina και Viktor Avdeenko. Βρήκαν ίχνη ηφαιστειακών πετρωμάτων κιμπερλίτη που συνδέονται συνήθως με διαμάντια. Η διαπίστωση αυτή ήταν η πρώτη επιτυχία για την αναζήτηση κιμπερλίτη στη Ρωσία, μετά από πολλές αποτυχημένες αποστολές της δεκαετίας του 1940 και του 1950. Για αυτή την ανακάλυψη, το 1957 στον Khabardin δόθηκε το Βραβείο Λένιν, το οποίο ήταν ένα από τα υψηλότερα βραβεία στη Σοβιετική Ένωση.
Η ανάπτυξη του ορυχείου είχε ξεκινήσει το 1957 σε εξαιρετικά σκληρές συνθήκες κλίματος. Επτά μήνες του χειμώνα ετησίως πάγωνε το έδαφος κάτι που ήταν δύσκολο το χειμώνα, αλλά μετατρέπονταν σε λάσπη το καλοκαίρι. Τα κτίρια θα έπρεπε να είναι πάνω σε πασσάλους, έτσι ώστε να μην βυθίζονται το καλοκαίρι, καθώς η κύρια μονάδα επεξεργασίας έπρεπε να είναι χτισμένη πάνω σε καλύτερο έδαφος και κάποτε η συγκεκριμένη μονάδα βρέθηκε 20 χιλιόμετρα μακριά από το ορυχείο.
http://xsefoto.blogspot.com
