την απουσία έστω και στοιχειώδους φροντίδας για τα ενδιαφέροντα εκθέματα του μουσείου εκ μέρους της πολιτείας. Και δε μιλώ για την παλαιότητα του κτιρίου για την οποία κανείς θα μπορούσε να παρατηρήσει ότι είναι ανάρμοστη με τον σκοπό του ο οποίος είναι μεταξύ άλλων η ανάδειξη της κυπριακής ιστορίας και σε ξένους επισκέπτες. Μπορούμε να επιδείξουμε κατανόηση στη σκέψη ότι η κατασκευή ενός νέου μουσείου είναι δύσκολη εν μέσω της μεγάλης οικονομικής δυσχέρειας. Όμως η εγκατάλειψη την οποία καταλογίζουμε στο Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού έγκειται στην εντυπωσιακή έλλειψη μέριμνας για τις στοιχειώδεις ανάγκες που έχει κάθε κτίριο, μουσείο ή μη, όπως είναι η καθαριότητα, ο σωστός φωτισμός και η γενικότερη συντήρησή του.
Παραδείγματα της εγκατάλειψης είναι τα εξής:
1) Οι τοίχοι ήταν βρόμικοι, σε πολλά σημεία μαυρισμένοι από πατήματα επισκεπτών.
2) Τα εκθέματα ήταν εντόνως σκονισμένα, ακόμα και εκείνα που βρίσκονταν εντός γυάλινων προθηκών.
3) Στο εσωτερικό αρχαίων αμφορέων παρατηρήσαμε αράχνες, αλλά πιο αξιοσημείωτη ήταν η περίπτωση ενός αμφορέα εντός του οποίου αντικρίσαμε διαφημιστικά έντυπα (όμοια με εκείνα που δέχεστε καθημερινά στο γραμματοκιβώτιό σας) τα οποία προφανώς έριξε κάποιος βάνδαλος επισκέπτης και το προσωπικό του μουσείου δεν έκρινε αναγκαίο να σκύψει να το μαζέψει αλλά αρκέστηκε στο να καλύψει πλημμελώς το στόμιο του αμφορέα με ένα αταίριαστο τζάμι.
4) Οι επιγραφές στους τοίχους των αιθουσών του μουσείου παρουσίαζαν ανομοιομορφία. Οι παλαιότερες εξ αυτών ήταν γραμμένες σε γραφομηχανή της δεκαετίας του 1970 ενώ και οι υπόλοιπες ήταν προϊόν διαφόρων τεχνολογιών αλλά και τυπογραφικών συμβάσεων.
5) Υπήρχαν χώροι οι οποίοι ήταν αφώτιστοι και άφηναν την εντύπωση ότι δεν είχαν προετοιμαστεί για επισκέπτες, πλην όμως καμία τέτοια επιγραφή δεν υπήρχε και ο καθένας είχε πρόσβαση σε αυτούς.
6) Αφήσαμε το χειρότερο για το τέλος: Στην αυλή του Μουσείου, σε ένα χώρο ο οποίος προφανώς χρησιμοποιείται σαν «αποθήκη», υπήρχαν περί τα εκατό αρχαία αντικείμενα τα οποία βρίσκονταν στο έλεος των στοιχείων της Φύσης, ενώ πολλά από αυτά χρησιμοποιούνταν σα δοχεία εργαλείων, αλλά και σα φωλιές γατών. Στον εν λόγω χώρο μπορεί να φτάσει κανείς χωρίς να εισέλθει στο Μουσείο, κατευθυνόμενος αρχικά προς την καντίνα, και κατόπιν περπατώντας περί τα τριάντα μέτρα.
Δε χρειάζεται να επεκταθώ περισσότερο. Ζητώ απλώς την ανάδειξη του θέματος ελπίζοντας σε ευαισθητοποίηση.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
