Κι ο Λάζαρος για όλους εμάς, που μεγαλώσαμε στον Φίλαθλο ήταν πάντα ένας. Δεν χρειαζόταν επώνυμο… Μουρκάκο τον ήξεραν μόνο οι αναγνώστες της εφημερίδας όπου έγραφε επί δεκαετίες (εσχάτως και στο contra.gr) και οι τηλεθεατές της κρατικής τηλεόρασης από τις περιγραφές του…
Δεν μπορεί να είναι ένα ακόμα αστείο… Από αυτά τα αστεία που του έκαναν 15 χρόνια πριν στην εφημερίδα και τον έλουζε κρύος ιδρώτας…
Στα 45 του, ο καλός μας «Λάρι» άφησε τη γειτονιά μας… Διαβάζω καμιά φορά για άγνωστους σε μένα, που «αφήνουν φτωχότερη τη δημοσιογραφική οικογένεια» και αδυνατώ να χρησιμοποιήσω τέτοιες φράσεις… Θα με κυνηγούσε ο Λάζαρος που μισούσε τα κλισέ κι έφτιαχνε κείμενα με λέξεις που άλλοι δημοσιογράφοι τις ψάχνουν στα λεξικά…
Ακόμα και τα δικά του λεξικά, όμως, θα ήταν πολύ φτωχά για να αποδώσουν όσα αισθανόμαστε όσοι νιώσαμε φίλοι του, όσοι υπήρξαμε συνάδελφοί του, όσοι ευτυχήσαμε να τον γνωρίσουμε, να πιούμε ένα κρασί, να περιμένουμε παρέα ένα γκολ της Λανς στο 90’ για το ταμείο, να απεργήσουμε ή να τον ακούμε να κάνει πλάκες σε όλους. Να μην έχει κακίες…
Είναι τόσο σπάνιο να βρεις τέτοιους ανθρώπους που να αγαπούν με ανιδιοτέλεια, χωρίς να ζητήσουν ποτέ κάτι… Κι ακόμα πιο σπάνιο να βρεις ανθρώπους στον δημοσιογραφικό χώρο που να μην έχουν αντιπάλους, εχθρούς…
Εχθρός του «Λάρι» ήταν μόνο όσοι έγραφαν κείμενα με τα… πόδια και έπαιζαν ποδόσφαιρο με τα καλάμια… Γιατί εκείνος έγραφε αριστουργηματικά και έπαιζε μπάλα με δεξιοτεχνία, πριν πάρει τα ρημάδια τα κιλά που τον ταλαιπώρησαν…
Δεκαεπτά χρόνια μετά την πρώτη γνωριμία μας και ακριβώς επτά από τη στιγμή που χωρίστηκαν οι δρόμοι μας, νιώθω την ανάγκη να γράψω σε πρώτο ενικό… Για να του φωνάξω πόσο τυχερός ήμουν που τον γνώρισα στα πρώτα μου βήματα και να απολογηθώ που δεν πρόλαβα για τα γεμάτα αγάπη λόγια του, τον Μάρτιο του 2004, στη δυσκολότερη στιγμή της καριέρας μου, να του πω ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
Σιγά μη σε αποχαιρετίσω, ρε Λάζαρε… Κάποια πλάκα έχεις σκαρώσει πάλι…
http://www.gazzetta.gr/
