, η οποίο της έβγαλε ποσοστό αναπηρίας 80%. Τα χαρτιά κατατέθηκαν τον προηγούμενο Μάρτιο, όπως καταλαβαίνετε πάνω από ένα χρόνο πριν. Η μόνη διαφορά είναι ότι έπρεπε να επικοινωνήσουν με τον Καναδά, όπου έζησε η μητέρα μου για πολλά χρόνια, για να συνυπολογίσουν τα εκεί εργάσιμα χρονια της. Γνωρίζοντας , όμως, τον τρόπο λειτουργίας της χώρας εκείνης , δεν είναι δυνατόν να καθυστερούν τόσο πολύ για να δώσουν μια απάντηση. Ακόμα σύνταξη αναπηρική δεν είδαμε. Όλα τα χάπια όμως , νευρολογικά, καρδιάς, πίεσης, ζαχάρου, πρέπει να τα παίρνει κανονικά, τα οποία είναι και ακριβά. Όποτε επικοινωνώ μαζί τους , η απάντησή τους είναι ίδια. Περιμένουμε την απάντηση του Καναδά. Ένα πράγμα δεν έχουν σκεφτεί οι κύριοι όμως του ΙΚΑ. Η ζωή για αυτή τη γυναίκα συνεχίζει έστω και με την αναπηρία , μεγάλου βαθμού, που έχει πλέον, σε μικρή ακόμα ηλικία. Δυστυχώς δεν μπορεί να δουλέψει , άρα κάπως πρέπει να ζήσει. Ευτυχώς που έχει τα παιδιά της και τη βοηθούν , με τις όποιες δυσκολίες. Αλλά το να εξαρτάται απ’ τα παιδιά αποκλειστικά σε όλους τους τομείς , την κάνει να νιώθει ακόμα χειρότερα.
Ας μας πουν , λοιπόν, πως μπορούμε να επιβιώσουμε κάτω από αυτές τις συνθήκες, ή ακόμα καλύτερα εκείνοι τι θα έκαναν; Αλλά βέβαια, εκείνοι έχουν την υγεία τους, τον παχουλό τους μισθό και δεν μπορούν ούτε καν να φανταστούν ότι υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που βιώνουν τόσο δύσκολες καταστάσεις.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
