, αλλά όλο και περισσότεροι επιστήμονες πιστεύουν πια ότι αυτή η ψυχοσωματική μας αντίδραση σε δύσκολες καταστάσεις πηγάζει από το γενετικό μας υπόβαθρο.
Χιλιάδες άνθρωποι στον κόσμο υποφέρουν από άγχος. Αυτό σημαίνει ότι χάνουν τον ύπνο τους, ιδρώνουν τα χέρια τους, στεγνώνει το στόμα τους και κομπιάζουν να μιλήσουν μπροστά σε αγνώστους. Οι συνηθέστερες αιτίες άγχους ωστόσο είναι για όλους ίδιες. Αυτή την ψυχολογική κατάσταση προσπαθούν εδώ και χρόνια να εξηγήσουν οι ψυχολόγοι.
Αυτό προσπάθησαν να κάνουν και επιστήμονες από το Οχάιο εξετάζοντας μια ομάδα ατόμων που συμμετείχαν στην έρευνα από τη γέννησή τους μέχρι την ενηλικίωσή τους. Το 15% των ατόμων, που ήταν δειλό και ντροπαλό κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής του, ήταν ανασφαλές και διστακτικό να αναλάβει οποιοδήποτε ρίσκο και στην ενήλικη ζωή του. Ετσι οι ειδικοί, που στη συνέχεια δημοσίευσαν την έρευνά τους σε βιβλίο, ανέφεραν ότι οι εθελοντές φάνηκαν να έχουν κληρονομήσει μια ψυχολογική προδιάθεση που τους δημιουργούσε ή όχι άγχος.
Στη συνέχεια οι ίδιοι επιστήμονες εξέτασαν και δύο ομάδες παιδιών διαφορετικής προέλευσης. Στη μία ομάδα ανήκαν παιδιά κινεζικής-αμερικανικής καταγωγής και στην άλλη καυκάσιας-αμερικανικής καταγωγής. Παρά το γεγονός ότι όλα τα παιδιά ανατρέφονταν με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή είτε στο σπίτι είτε σε παιδικό σταθμό, είχαν διαμορφώσει διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες. Τα μέλη της πρώτης ομάδας ήταν πιο ντροπαλά και πιο ήσυχα, ενώ τα μωρά της δεύτερης λειτουργούσαν περισσότερο με το ένστικτό τους.
Με λίγα λόγια, τα νήπια που συμμετείχαν στην έρευνα είχαν δική τους γενετική προδιάθεση και οι αντιδράσεις τους ήταν ουσιαστικά προκαθορισμένες. Τα ευρήματα της μακροχρόνιας έρευνας έδειξαν, τέλος, ότι τα μωρά με φοβίες μεγαλώνοντας έγιναν αγχώδη νεαρά άτομα, τα οποία νιώθουν πίεση κάθε φορά που τους ανατίθεται μια υποχρέωση και άβολα όταν είναι σε χώρο με ξένους ανθρώπους.
http://www.planitikos.com/2011/04/blog-post_5046.html
