Παράλληλα, σημειώνεται ότι κάθε πολίτης που έχει ενηλικιωθεί, μπορεί να δηλώνει την αντίθεσή του στην αφαίρεση οργάνων του μετά θάνατον, σε ειδικό αρχείο που θα τηρείται στον ΕΟΜ. Η σχετική δήλωσή του θα πρέπει να φέρει βεβαιωμένο το γνήσιο της υπογραφής. Επίσης, το νέο προσχέδιο αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο να γίνονται κατά περίπτωση μεταμοσχεύσεις και από ιδιωτικά νοσοκομεία.
Η δυνατότητα για χειρουργική αφαίρεση οργάνων ή μεταμόσχευση δίνεται πλέον σε νοσηλευτικά ιδρύματα – νομικά πρόσωπα ιδιωτικού και δημοσίου δικαίου κοινωφελούς και μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα αλλά και ιδιωτικές κλινικές.»
Ας δούμε λοιπόν πόσο «ανθρωπιστική» είναι αυτή η επιβολή της κυριαρχίας στις ζωές των ανθρώπων, παίρνοντας σημεία του υπό συζήτηση νόμου .
Εν δυνάμει δότες οργάνων θα είναι όλοι οι άνθρωποι και μόνο εκείνοι που θα έχουν δηλώσει την αντίθεση τους εγγράφως για την αφαίρεση οργάνων τους μετά «θάνατον» στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων με βεβαιωμένο το γνήσιο της υπογραφής τους θα γλυτώνουν το σφάξιμο… Η αντίθετη βούληση θα πρέπει να δηλώνεται μόνο στον οργανισμό μεταμοσχεύσεων που θα είναι και ο μόνος αρμόδιος για τη ζωή και τον θάνατο μας…δεν θα λαμβάνεται υπόψη η αντίθετη βούληση που θα έχει δηλωθεί σε φιλικά, συγγενικά πρόσωπα, είτε προφορικά είτε γραπτά.
Εως τώρα δότης οργάνων γινόταν όποιος είχε δηλώσει την επιθυμία του να είναι δότης…
Το πρώτο ψέμα στο προσχέδιο νόμου ξεκινά με την φράση «αφαίρεση οργάνων, μετά θάνατον»…
Είναι γνωστό ότι τα όργανα αφαιρούνται από ανθρώπους που ακόμα ζουν, γιατί ο φυσικός θάνατος επέρχεται όταν σταματήσουν καρδιά και πνεύμονες.
Στους δότες οργάνων ο «θάνατος» τους «βεβαιώνεται» από πέντε σημεία τα οποία έχει ορίσει το1968, μια ειδική επιτροπή του πανεπιστημίου του Harvard, που πρότεινε ένα νευρολογικό κριτήριο – την παύση των λειτουργιών του εγκεφάλου – ως τον αποφασιστικό παράγοντα του «θανάτου». Η στιγμή του θανάτου καθορίζεται από τη παύση της λειτουργίας καρδιάς-πνευμόνων. Η ως άνω «ειδική» επιτροπή ήθελε απλώς να καθορίσει ένα κριτήριο για τον εγκεφαλικό θάνατο με βάση το οποίο οι γιατροί να μπορούν να αποφασίσουν αν επήλθε ο «θάνατος» του ασθενούς ή όχι, για να του πάρουν τα όργανα
Τα αρχικά τους κριτήρια – τα οποία περιλάμβαναν απουσία ανταπόκρισης, ανυπαρξία αναπνοής ή κίνησης (χωρίς τον αναπνευστήρα), ανυπαρξία αντανακλαστικών και ένα επίπεδο εγκεφαλογράφημα – αποσκοπούσαν στο να αποφασιστεί κατά πόσο είχε παύσει κάθε εγκεφαλική δραστηριότητα και αν επήλθε ή όχι «πλήρης εγκεφαλικός» θάνατος. Το κριτήριο αυτό έγινε ευρέως αποδεκτό και αργότερα ψηφίστηκε σε νόμο. Εντούτοις, μπορεί σε κάποιον ασθενή να παρατηρηθεί απώλεια της «ανώτερης» (φλοιώδους) εγκεφαλικής λειτουργίας (εξ ου και η έλλειψη της ικανότητας για συναίσθηση της αυτο-συνείδησης), και όμως να διαθέτει ακόμη λειτουργίες του εγκεφαλικού στελέχους τέτοιες όπως είναι η αυτόβουλη αναπνοή, το άνοιγμα των ματιών κτλ.).
Σύμφωνα με τα αρχικά κριτήρια της επιτροπής του Harvard, η απώλεια αυτή των «ανώτερων» λειτουργιών του εγκεφάλου δεν συνιστούσε θάνατο, εφ’ όσον δεν αποτελούσε ολοκληρωτικό εγκεφαλικό θάνατο. Έτσι, θα έπρεπε να καθορίζαμε τον θάνατο ως τη μη αναστρέψιμη και ολοκληρωτική απώλεια της καρδιακής, της πνευμονικής και της εγκεφαλικής λειτουργίας.
Από την πρώτη στιγμή που τέθηκε η ιδέα του εγκεφαλικού θανάτου, κατά την έβδομη δεκαετία του περασμένου αιώνα, και μάλιστα μεταξύ των «ειδικών επιστημόνων» που συμμετείχαν στην πρώτη Επιτροπή του Ηarvard, παρά την τελικά ομόφωνα απόφαση τους, εμφανίσθηκαν έντονες διαφοροποιήσεις.
Και ήταν πολύ φυσικό, μια που είχε πλέον δημιουργηθεί μια νέα κατάσταση θανάτου, η οποία δεν θα ήταν αυταπόδεικτη, αλλά θα έπρεπε να πείσουν γι αυτήν:
Ο ιατρογενής (εγκεφαλικός) θάνατος
α) Ο εγκεφαλικός θάνατος, σε αντίθεση με τον ως τώρα γνωστό φυσικό θάνατο, είναι ιατρογενής έννοια, συνεπεία όχι της φυσιολογικής εξέλιξης του ανθρώπινου οργανισμού αλλά της τεχνολογίας.
β) Η υποψία ότι ο εγκεφαλικός θάνατος επινοήθηκε για να εξυπηρετήσει μια σκοπιμότητα, τις μεταμοσχεύσεις.
γ) Ο δικαιολογημένος φόβος ότι η αχαλίνωτη χρησιμοθηρία και ο ευδαιμονισμός οδηγούν σε ασέβεια απέναντι στο νεκρό σώμα και στο γεγονός του θανάτου.
δ) Η σύγχυση μεταξύ του εγκεφαλικού θανάτου και του κώματος ή της χρόνιας φυτικής κατάστασης.
ε) Ο φόβος ότι τα κριτήρια του εγκεφαλικού θανάτου δεν είναι ακριβή και συνεπώς η διάγνωση μπορεί να είναι εσφαλμένη και η κατάσταση αναστρέψιμη και
στ)Η αντίληψη ότι οι εγκεφαλικά νεκροί ενδεχομένως να διατηρούν κάποιες ανώτερες λειτουργίες, τα δε εγκεφαλονωτιαία αντανακλαστικά αποτελούν αποδείξεις μη οριστικής επέλευσης του θανάτου.
Επίσης το 1994, το Συμβούλιο Ηθικών και Δικαστικών Υποθέσεων (Council on Ethical and Judicial Affairs) του Αμερικάνικου Ιατρικού Συνδέσμου (American Medical Association – AMA), εξέδωσε την εκσυγχρονισμένη γνωμάτευσή του ότι είναι «ηθικά επιτρεπτό» να χρησιμοποιούνται τα «ανεγκέφαλα νεογνά» ως δότες οργάνων (βλ. Council on Ethical and Judicial Affairs). Η απόφαση αυτή λήφθηκε παρά την ύπαρξη του κείμενου νόμου, σύμφωνα με τον οποίο τα ανεγκέφαλα νήπια θεωρούνται ζωντανά.
Ο βιολογικός θάνατος είναι ένα συμβάν, όχι μια διαδικασία. Κάποιος είναι είτε ζωντανός είτε νεκρός δεν μπορεί να είναι και τα δύο ή τίποτε από τα δύο. Όταν κάποιος πεθαίνει είναι ζωντανός. ;Oταν έχει ήδη πεθάνει και έχει αρχίσει να αποσυντίθεται τότε είναι νεκρός.
Πώς λοιπόν τώρα που οι επιστήμονες δημιουργήσαν ανθρώπους που είναι και νεκροί και ζωντανοί να προσδιορίσουν το θάνατο τους;
Πώς μπορούμε το αδιαμφισβήτητο γεγονός του θανάτου να το αντικαταστήσουμε με ένα αμφισβητήσιμο ορισμό ή την απόφαση κάποιας αρμόδιας επιτροπής ή μια νομοθετική διατύπωση;
H ανοσοκαταστολή για την μη απόρριψη των μοσχευμάτων
Όμως το 1972 «ανακαλύφθηκε» η κυκλοσπιρίνη, ένα ισχυρό ανοσοκατασταλτικό φάρμακο, που έδινε τη δυνατότητα στους ασθενείς να δεχτούν όργανα (που να «ευδοκιμήσουν» μετά τη λήψη) και τα οποία δεν ήταν απολύτως ιστοσυμβατά. Εάν γινόταν κατορθωτό να παρεμποδιστεί η απόρριψη του μεταμοσχευθέντος οργάνου από το ανοσοποιητικό σύστημα του ασθενούς, τότε οι πιθανότητες έδειχναν να είναι απεριόριστες. Για τον λόγο αυτό, σε μια προσπάθεια να αυξηθεί η προμήθεια δοτών οργάνων, πολλοί «ειδήμονες» γιατροί άρχισαν να ζητούν «εκσυγχρονισμό» των κριτηρίων που καθόριζαν τον θάνατο. Τα τελευταία χρόνια η ανάγκη για μεταμοσχεύσιμα όργανα είναι τόσο μεγάλη, ώστε, στην πραγματικότητα, ο καθορισμός του θανάτου γίνεται για να εξασφαλιστεί η παραγωγή και η προμήθεια των «αναγκαίων» οργάνων. Ο “τυχερός” λήπτης λοιπόν, θα ζήσει το όποιο υπόλοιπο της ζωής του με βαριά χημειοθεραπεία, και την καταστολή του ανοσοποιητικού του συστήματος, ώστε να μην αποβάλει το μόσχευμα…πχ ένας νεφροπαθής για να ζήσει στην καλύτερη των περιπτώσεων 10 χρόνια, κατά μέσο όρο θα χρειαστεί να κάνει τρεις μεταμοσχεύσεις νεφρών, γιατί θα τ΄αποβάλει παρά την ανοσοκαταστολή, με απλά λόγια αυτό σημαίνει, ότι τρεις υγιείς άνθρωποι, που θα πέσουν θύματα, τροχαίου ή άλλου ατυχήματος, θα γίνουν δότες…
Η υπόθεση των μεταμοσχεύσεων είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένη με τη δυνατότητα λήψης ζωτικών οργάνων σε κατάλληλη κατάσταση. Αυτό σημαίνει ότι τα όργανα αυτά θα πρέπει να αφαιρεθούν από το δότη οπωσδήποτε πριν καταπαύσει η καρδιακή λειτουργία, διότι η κυκλοφορία του αίματος είναι αυτή που τα συντηρεί στη ζωή. Από την άλλη πλευρά, η αφαίρεση των οργάνων δεν επιτρέπεται να προκαλέσει τον θάνατο, με άλλα λόγια, προκειμένου περί απλών συμπαγών οργάνων (καρδιά, ήπαρ, πάγκρεας κ.λ.π.) δεν μπορεί να γίνει ενόσω ο δότης είναι ακόμη ζωντανός.
Η «επινόηση» του αναπνευστήρα έλυσε αυτό το αδιέξοδο, μια που στις περιπτώσεις εγκεφαλικά νεκρών ατόμων στάθηκε έτσι δυνατό να διατηρηθεί η κυκλοφορία του αίματος παρά τη νέκρωση του εγκεφάλου. Αυτή όμως η ιδιόμορφη ιατρογενής κατάσταση οδήγησε στο παράδοξο να μιλούμε για νεκρούς που όμως διατηρούν ζωντανό σώμα ! Απόρροια αυτού του παραδόξου ήταν να χρειασθεί ένας επαναπροσδιορισμός της έννοιας του θανάτου και να προβληθούν έντονα και λεπτά διλήμματα ηθικής φύσεως, που προκλήθηκαν από την πάλη ανάμεσα στη διάθεση προσφοράς στο λήπτη και σεβασμό του δότη. Η επικρατούσα άποψη μεταξύ των ειδικών επιστημόνων και αρμοδίων επιτροπών είναι ότι βιολογικός θάνατος είναι η απώλεια της λειτουργικής συνοχής του σώματος ως οργανισμού.
Με άλλα λόγια ο θάνατος επέρχεται όταν έστω μία εκ των ζωτικών λειτουργιών (καρδιακή, εγκεφαλική, νεφρική, ηπατική, πεπτική, πνευμονική κ.λ.π.) αδυνατεί να επιτελεσθεί, διότι τότε. η ζωή του οργανισμού ως συνόλου καταργείται, έστω κι αν με κάποιο υποστηρικτικό τρόπο συνεχίσουμε τη λειτουργία ορισμένων εκ των υπολοίπων. Κι εδώ είναι και το παράδοξο, ο λήπτης δεν μπορεί να επιτελέσει μια ζωτική λειτουργία, και κανονικά θα πεθάνει, ο δότης λοιπόν θα πρέπει να είναι απολύτως υγιής, για να παρατείνει λίγο ακόμα τη ζωή του λήπτη… Έτσι λοιπόν οι θανατοποινίτες στη Κίνα δεν πυροβολούνται για να πεθάνουν αλλά για να τραυματιστούν αφού ο θάνατος θα επέλθει με την αφαίρεση των οργάνων τους για μεταμοσχεύσεις. Σύμφωνα με τους Βρετανούς χειρουργούς που έκαναν τη καταγγελία, οι ημερομηνίες εκτέλεσης των θανατοποινιτών επιλέγονται σε σχέση με τις ανάγκες των ασθενών που περιμένουν μοσχεύματα, μεταξύ των οποίων είναι πολλοί Δυτικοί.
Οι οργανώσεις υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατηγορούν από καιρό την Κίνα για αφαίρεση και παράνομη πώληση οργάνων θανατοποινιτών, ο αριθμός των οποίων ανερχόταν σε 3.400 άτομα το 2004, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία. Πολλά νοσοκομεία κατηγορούνται επίσης ότι αφαιρούν παράνομα όργανα από τα θύματα των τροχαίων.(20-4-2006 BBC). Δηλαδή δικαστικές αποφάσεις ή ένας νόμος, όπως το συγκεκριμένο σχέδιο νόμου έχει σκοπό ακριβώς την εύρεση με κάθε τρόπο οργάνων για μεταμόσχευση. Εξ άλλου, σε μια πρόσφατη μελέτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικά με τη διαμόρφωση του νομικού καθεστώτος για τις μεταμοσχεύσεις δόθηκε ιδιαίτερο βάρος στην οικονομική επιβάρυνση της χρόνιας νοσηλείας των θυμάτων από τροχαία και πόσο αυτή η ισόβια νοσηλεία επιβαρύνει το κρατικό προυπολογισμό….
Πως κατασκευάζεται ένας δότης οργάνων
Σε τραυματίες με σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, που βρίσκονται σε μηχανική υποστήριξη για τα πρώτες κρίσιμες ώρες της νοσηλείας τους, εφαρμόζεται η διαδικασία της άπνοιας. Η δοκιμασία της άπνοιας, για να καταστεί ένας τραυματίας με κρανοεγκεφαλικές κακώσεις “δότης”, χρειάζεται να γίνει χωρίς καθυστέρηση, γιατί αλλιώς η παραμονή του στη μηχανική υποστήριξη που θα έδινε καιρό πιθανά για βελτίωση, μειώνει την “ποιότητα” των οργάνων. Έτσι άμεσα ο ασθενής αποκόπτεται βίαια και για δέκα λεπτά από τη μηχανική αναπνευστική υποστήριξη, πριν δηλωθεί εγκεφαλικά «νεκρός». Στα 10 λεπτά που μένει αποκομμένος από τη μηχανική υποστήριξη, για να βεβαιωθεί ότι μπορεί να αναπνεύσει αυτόνομα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μη αναστρέψιμες ανδοκρανιακές διαταραχές της κυκλοφορίας ή και καρδιακή παύση. Είναι γνωστό ότι πολλοί ασθενείς με βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, ακόμα και σε βαθύ κώμα μπορούν να επανέλθουν. Με τη δοκιμασία της άπνοιας, ένα 60% των ασθενών ” ετοιμάζονται” για δότες, ενώ θα μπορούσαν να επανέλθουν. Αφού τελικά κάποιος «αποφασιστεί’ ότι είναι εγκεφαλικά «νεκρός» και άρα μπορούν να του αφαιρεθούν τα όργανα, υποβάλλεται σε αναισθησία….Γιατί άραγε ένας “νεκρός” να χρειάζεται οποιασδήποτε μορφής αναισθησία, πριν από το χειρουργείο αφαίρεσης των οργάνων του.
Για αυτό το λόγο το σχέδιο νόμου θέλει να περάσει την “σιωπηρή συναίνεση” για άτομα πάνω από 18 ετών, που δεν έχουν δηλώσει εγγράφως την αντίθεση τους, πριν να προλάβουν να ειδοποιηθούν φίλοι και συγγενείς ο υγιής τραυματίας θα μετατρέπεται σε δότης.
Φανταστικό περιστατικό ή πραγματικότητα;
Ένας νεαρός μοτοσικλετιστής προσκομίζεται μέσα στη νύχτα στο χειρουργείο, με σοβαρότατες κρανιοεγκεφαλικές βλάβες . Οι φοιτητές ιατρικής της κλινικής έκπληκτοι παρατηρούν ότι ούτε ένας ιατρός δεν κουνά το δακτυλάκι του! Κανείς δεν κάνει τίποτα. Είναι φανερό ότι ο νεαρός, αν δεν τύχει άμεσης νοσηλείας, θα πεθάνει. Και όμως, δεν επεμβαίνει κανένας γιατρός.
Αργότερα , όταν έχει επέλθει ο κρίσιμος χρόνος, ένα άσπρο σύννεφο γεμίζει το διάδρομο, οι ιατρό-ύαινες, ντυμένες σε άσπρες φόρμες πλυμένοι, με άρτιο εξοπλισμό για την αφαίρεση οργάνων. Στόχος : Οι άνθρωποί να ‘διακόπτονται’ πρόωρα, πριν ακόμα να είναι νεκροί, να σφάζονται για τα όργανά τους, για να πουληθούν σε άλλους αντί πολλών χρημάτων. Δεν είναι μυθιστόρημα, δυστυχώς είναι πραγματικότητα. Πρόσφατα η ΕΕ σε μια μελέτη για το κόστος νοσηλείας των θυμάτων από τροχαία, τονίζει το δυσβάστακτο κόστος για το κράτος στα θύματα που επιζούν από τα τροχαία…!
Τα κτήνη διαχειρίζονται τις ζωές μας,θέλουν να διαχειριστούν και τον θάνατό μας...
Σύμφωνα με σχέδιο νόμου που πρόκειται να ψηφιστεί στο κυνοβούλιο¨ « Εν δυνάμει δότες οργάνων για να χρησιμοποιηθούν σε μεταμόσχευση θα είναι όλοι οι πολίτες, [...]η αφαίρεση ενός ή περισσοτέρων οργάνων από ενήλικο, θανόν πρόσωπο, πραγματοποιείται εφόσον δεν είχε εκφράσει την αντίθεσή του».
Παράλληλα, σημειώνεται ότι κάθε πολίτης που έχει ενηλικιωθεί, μπορεί να δηλώνει την αντίθεσή του στην αφαίρεση οργάνων του μετά θάνατον, σε ειδικό αρχείο που θα τηρείται στον ΕΟΜ. Η σχετική δήλωσή του θα πρέπει να φέρει βεβαιωμένο το γνήσιο της υπογραφής. Επίσης, το νέο προσχέδιο αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο να γίνονται κατά περίπτωση μεταμοσχεύσεις και από ιδιωτικά νοσοκομεία.
Η δυνατότητα για χειρουργική αφαίρεση οργάνων ή μεταμόσχευση δίνεται πλέον σε νοσηλευτικά ιδρύματα – νομικά πρόσωπα ιδιωτικού και δημοσίου δικαίου κοινωφελούς και μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα αλλά και ιδιωτικές κλινικές.»
Ας δούμε λοιπόν πόσο «ανθρωπιστική» είναι αυτή η επιβολή της κυριαρχίας στις ζωές των ανθρώπων, παίρνοντας σημεία του υπό συζήτηση νόμου .
Εν δυνάμει δότες οργάνων θα είναι όλοι οι άνθρωποι και μόνο εκείνοι που θα έχουν δηλώσει την αντίθεση τους εγγράφως για την αφαίρεση οργάνων τους μετά «θάνατον» στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων με βεβαιωμένο το γνήσιο της υπογραφής τους θα γλυτώνουν το σφάξιμο… Η αντίθετη βούληση θα πρέπει να δηλώνεται μόνο στον οργανισμό μεταμοσχεύσεων που θα είναι και ο μόνος αρμόδιος για τη ζωή και τον θάνατο μας…δεν θα λαμβάνεται υπόψη η αντίθετη βούληση που θα έχει δηλωθεί σε φιλικά, συγγενικά πρόσωπα, είτε προφορικά είτε γραπτά.
Εως τώρα δότης οργάνων γινόταν όποιος είχε δηλώσει την επιθυμία του να είναι δότης…
Το πρώτο ψέμα στο προσχέδιο νόμου ξεκινά με την φράση «αφαίρεση οργάνων, μετά θάνατον»…
Είναι γνωστό ότι τα όργανα αφαιρούνται από ανθρώπους που ακόμα ζουν, γιατί ο φυσικός θάνατος επέρχεται όταν σταματήσουν καρδιά και πνεύμονες.
Στους δότες οργάνων ο «θάνατος» τους «βεβαιώνεται» από πέντε σημεία τα οποία έχει ορίσει το1968, μια ειδική επιτροπή του πανεπιστημίου του Harvard, που πρότεινε ένα νευρολογικό κριτήριο – την παύση των λειτουργιών του εγκεφάλου – ως τον αποφασιστικό παράγοντα του «θανάτου». Η στιγμή του θανάτου καθορίζεται από τη παύση της λειτουργίας καρδιάς-πνευμόνων. Η ως άνω «ειδική» επιτροπή ήθελε απλώς να καθορίσει ένα κριτήριο για τον εγκεφαλικό θάνατο με βάση το οποίο οι γιατροί να μπορούν να αποφασίσουν αν επήλθε ο «θάνατος» του ασθενούς ή όχι, γÎ! �α να του πάρουν τα όργανα
Τα αρχικά τους κριτήρια – τα οποία περιλάμβαναν απουσία ανταπόκρισης, ανυπαρξία αναπνοής ή κίνησης (χωρίς τον αναπνευστήρα), ανυπαρξία αντανακλαστικών και ένα επίπεδο εγκεφαλογράφημα – αποσκοπούσαν στο να αποφασιστεί κατά πόσο είχε παύσει κάθε εγκεφαλική δραστηριότητα και αν επήλθε ή όχι «πλήρης εγκεφαλικός» θάνατος. Το κριτήριο αυτό έγινε ευρέως αποδεκτό και αργότερα ψηφίστηκε σε νόμο. Εντούτοις, μπορεί σε κάποιον ασθενή να παρατηρηθεί απώλεια της «ανώτερης» (φλοιώδους) εγκεφαλικής λειτουργίας (εξ ου και η έλλειψη της ικανότητας! για συναίσθηση της αυτο-συνείδησης), και όμως να διαθέτει ακόμη λειτουργίες του εγκεφαλικού στελέχους τέτοιες όπως είναι η αυτόβουλη αναπνοή, το άνοιγμα των ματιών κτλ.).
Σύμφωνα με τα αρχικά κριτήρια της επιτροπής του Harvard, η απώλεια αυτή των «ανώτερων» λειτουργιών του εγκεφάλου δεν συνιστούσε θάνατο, εφ’ όσον δεν αποτελούσε ολοκληρωτικό εγκεφαλικό θάνατο. Έτσι, θα έπρεπε να καθορίζαμε τον θάνατο ως τη μη αναστρέψιμη και ολοκληρωτική απώλεια της καρδιακής, της πνευμονικής και της εγκεφαλικής λειτουργίας.
Από την πρώτη στιγμή που τέθηκε η ιδέα του εγκεφαλικού θανάτου, κατά την έβδομη δεκαετία του περασμένου αιώνα, και μάλιστα μεταξύ των «ειδικών επιστημόνων» που συμμετείχαν στην πρώτη Επιτροπή του Ηarvard, παρά την τελικά ομόφωνα απόφαση τους, εμφανίσθηκαν έντονες διαφοροποιήσεις.
Και ήταν πολύ φυσικό, μια που είχε πλέον δημιουργηθεί μια νέα κατάσταση θανάτου, η οποία δεν θα ήταν αυταπόδεικτη, αλλά θα έπρεπε να πείσουν γι αυτήν:
Ο ιατρογενής (εγκεφαλικός) θάνατος
α) Ο εγκεφαλικός θάνατος, σε αντίθεση με τον ως τώρα γνωστό φυσικό θάνατο, είναι ιατρογενής έννοια, συνεπεία όχι της φυσιολογικής εξέλιξης του ανθρώπινου οργανισμού αλλά της τεχνολογίας.
β) Η υποψία ότι ο εγκεφαλικός θάνατος επινοήθηκε για να εξυπηρετήσει μια σκοπιμότητα, τις μεταμοσχεύσεις.
γ) Ο δικαιολογημένος φόβος ότι η αχαλίνωτη χρησιμοθηρία και ο ευδαιμονισμός οδηγούν σε ασέβεια απέναντι στο νεκρό σώμα και στο γεγονός του θανάτου.
δ) Η σύγχυση μεταξύ του εγκεφαλικού θανάτου και του κώματος ή της χρόνιας φυτικής κατάστασης.
ε) Ο φόβος ότι τα κριτήρια του εγκεφαλικού θανάτου δεν είναι ακριβή και συνεπώς η διάγνωση μπορεί να είναι εσφαλμένη και η κατάσταση αναστρέψιμη και
στ)Η αντίληψη ότι οι εγκεφαλικά νεκροί ενδεχομένως να διατηρούν κάποιες ανώτερες λειτουργίες, τα δε εγκεφαλονωτιαία αντανακλαστικά αποτελούν αποδείξεις μη οριστικής επέλευσης του θανάτου.
Επίσης το 1994, το Συμβούλιο Ηθικών και Δικαστικών Υποθέσεων (Council on Ethical and Judicial Affairs) του Αμερικάνικου Ιατρικού Συνδέσμου (American Medical Association – AMA), εξέδωσε την εκσυγχρονισμένη γνωμάτευσή του ότι είναι «ηθικά επιτρεπτό» να χρησιμοποιούνται τα «ανεγκέφαλα νεογνά» ως δότες οργάνων (βλ. Council on Ethical and Judicial Affairs). Η απόφαση αυτή λήφθηκε παρά την ύπαρξη του κείμενου νόμου, σύμφωνα με τον οποίο τα ανεγκέφαλα νήπια θεωρούνται ζωντανά.
Ο βιολογικός θάνατος είναι ένα συμβάν, όχι μια διαδικασία. Κάποιος είναι είτε ζωντανός είτε νεκρός δεν μπορεί να είναι και τα δύο ή τίποτε από τα δύο. Όταν κάποιος πεθαίνει είναι ζωντανός. ;Oταν έχει ήδη πεθάνει και έχει αρχίσει να αποσυντίθεται τότε είναι νεκρός.
Πώς λοιπόν τώρα που οι επιστήμονες δημιουργήσαν ανθρώπους που είναι και νεκροί και ζωντανοί να προσδιορίσουν το θάνατο τους;
Πώς μπορούμε το αδιαμφισβήτητο γεγονός του θανάτου να το αντικαταστήσουμε με ένα αμφισβητήσιμο ορισμό ή την απόφαση κάποιας αρμόδιας επιτροπής ή μια νομοθετική διατύπωση;
H ανοσοκαταστολή για την μη απόρριψη των μοσχευμάτων
Όμως το 1972 «ανακαλύφθηκε» η κυκλοσπιρίνη, ένα ισχυρό ανοσοκατασταλτικό φάρμακο, που έδινε τη δυνατότητα στους ασθενείς να δεχτούν όργανα (που να «ευδοκιμήσουν» μετά τη λήψη) και τα οποία δεν ήταν απολύτως ιστοσυμβατά. Εάν γινόταν κατορθωτό να παρεμποδιστεί η απόρριψη του μεταμοσχευθέντος οργάνου από το ανοσοποιητικό σύστημα του ασθενούς, τότε οι πιθανότητες έδειχναν να είναι απεριόριστες. Για τον λόγο αυτό, σε μια προσπάθεια να αυξηθεί η προμήθεια δοτών οργάνων, πολλοί «ειδήμονες» γιατροί άρχισαν να ζητούν «εκσυγχρονισμό» των κριτη! ρίων που καθόριζαν τον θάνατο. Τα τελευταία χρόνια η ανάγκη για μεταμοσχεύσιμα όργανα είναι τόσο μεγάλη, ώστε, στην πραγματικότητα, ο καθορισμός του θανάτου γίνεται για να εξασφαλιστεί η παραγωγή και η προμήθεια των «αναγκαίων» οργάνων. Ο “τυχερός” λήπτης λοιπόν, θα ζήσει το όποιο υπόλοιπο της ζωής του με βαριά χημειοθεραπεία, και την καταστολή του ανοσοποιητικού του συστήματος, ώστε να μην αποβάλει το μόσχευμα…πχ ένας νεφροπαθής για να ζήσει στην καλύτερη των περιπτώσεων 10 χρόνια, κατά μέσο όρο θα χρειαστεί να κάνει τρεις μεταμοσχε! ύσεις νεφρών, γιατί θα τ΄αποβάλει ! παρά την ανοσοκαταστολή, με απλά λόγια αυτό σημαίνει, ότι τρεις υγιείς άνθρωποι, που θα πέσουν θύματα, τροχαίου ή άλλου ατυχήματος, θα γίνουν δότες…
Η υπόθεση των μεταμοσχεύσεων είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένη με τη δυνατότητα λήψης ζωτικών οργάνων σε κατάλληλη κατάσταση. Αυτό σημαίνει ότι τα όργανα αυτά θα πρέπει να αφαιρεθούν από το δότη οπωσδήποτε πριν καταπαύσει η καρδιακή λειτουργία, διότι η κυκλοφορία του αίματος είναι αυτή που τα συντηρεί στη ζωή. Από την άλλη πλευρά, η αφαίρεση των οργάνων δεν επιτρέπεται να προκαλέσει τον θάνατο, με άλλα λόγια, προκειμένου περί απλών συμπαγών οργάνων (καρδιά, ήπαρ, πάγκρεας κ.λ.π.) δεν μπορεί να γίνει ενόσω ο δότης είναι ακόμη ζωντανός.
Η «επινόηση» του αναπνευστήρα έλυσε αυτό το αδιέξοδο, μια που στις περιπτώσεις εγκεφαλικά νεκρών ατόμων στάθηκε έτσι δυνατό να διατηρηθεί η κυκλοφορία του αίματος παρά τη νέκρωση του εγκεφάλου. Αυτή όμως η ιδιόμορφη ιατρογενής κατάσταση οδήγησε στο παράδοξο να μιλούμε για νεκρούς που όμως διατηρούν ζωντανό σώμα ! Απόρροια αυτού του παραδόξου ήταν να χρειασθεί ένας επαναπροσδιορισμός της έννοιας του θανάτου και να προβληθούν έντονα και λεπτά διλήμματα ηθικής φύσεως, που προκλήθηκαν από την πάλη ανάμεσα στη διάθεση προσφοράς στο λήπÏ! �η και σεβασμό του δότη. Η επικρατούσα άποψη μεταξύ των ειδικών επιστημόνων και αρμοδίων επιτροπών είναι ότι βιολογικός θάνατος είναι η απώλεια της λειτουργικής συνοχής του σώματος ως οργανισμού.
Με άλλα λόγια ο θάνατος επέρχεται όταν έστω μία εκ των ζωτικών λειτουργιών (καρδιακή, εγκεφαλική, νεφρική, ηπατική, πεπτική, πνευμονική κ.λ.π.) αδυνατεί να επιτελεσθεί, διότι τότε. η ζωή του οργανισμού ως συνόλου καταργείται, έστω κι αν με κάποιο υποστηρικτικό τρόπο συνεχίσουμε τη λειτουργία ορισμένων εκ των υπολοίπων. Κι εδώ είναι και το παράδοξο, ο λήπτης δεν μπορεί να επιτελέσει μια ζωτική λειτουργία, και κανονικά θα πεθάνει, ο δότης λοιπόν θα πρέπει να είναι απολύτως υγιής, για να παρατείνει λίγο ακόμα τη ζωή του λήπτη… Έτσι λοιπόν οι θ! ανατοποινίτες στη Κίνα δεν πυροβολούνται για να πεθάνουν αλλά για να τραυματιστούν αφού ο θάνατος θα επέλθει με την αφαίρεση των οργάνων τους για μεταμοσχεύσεις. Σύμφωνα με τους Βρετανούς χειρουργούς που έκαναν τη καταγγελία, οι ημερομηνίες εκτέλεσης των θανατοποινιτών επιλέγονται σε σχέση με τις ανάγκες των ασθενών που περιμένουν μοσχεύματα, μεταξύ των οποίων είναι πολλοί Δυτικοί.
Οι οργανώσεις υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατηγορούν από καιρό την Κίνα για αφαίρεση και παράνομη πώληση οργάνων θανατοποινιτών, ο αριθμός των οποίων ανερχόταν σε 3.400 άτομα το 2004, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία. Πολλά νοσοκομεία κατηγορούνται επίσης ότι αφαιρούν παράνομα όργανα από τα θύματα των τροχαίων.(20-4-2006 BBC). Δηλαδή δικαστικές αποφάσεις ή ένας νόμος, όπως το συγκεκριμένο σχέδιο νόμου έχει σκοπό ακριβώς την εύρεση με κάθε τρόπο οργάνων για μεταμόσχευση. Εξ άλλου, σε μια πρόσφατη μελέτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικά με τ! η διαμόρφωση του νομικού καθεστώτος για τις μεταμοσχεύσεις δόθηκε ιδιαίτερο βάρος στην οικονομική επιβάρυνση της χρόνιας νοσηλείας των θυμάτων από τροχαία και πόσο αυτή η ισόβια νοσηλεία επιβαρύνει το κρατικό προυπολογισμό….
Πως κατασκευάζεται ένας δότης οργάνων
Σε τραυματίες με σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, που βρίσκονται σε μηχανική υποστήριξη για τα πρώτες κρίσιμες ώρες της νοσηλείας τους, εφαρμόζεται η διαδικασία της άπνοιας. Η δοκιμασία της άπνοιας, για να καταστεί ένας τραυματίας με κρανοεγκεφαλικές κακώσεις “δότης”, χρειάζεται να γίνει χωρίς καθυστέρηση, γιατί αλλιώς η παραμονή του στη μηχανική υποστήριξη που θα έδινε καιρό πιθανά για βελτίωση, μειώνει την “ποιότητα” των οργάνων. Έτσι άμεσα ο ασθενής αποκόπτεται βίαια και για δέκα λεπτά από τη μηχανική αναπνευστική υποστήριÎ! �η, πριν δηλωθεί εγκεφαλικά «νεκρός». Στα 10 λεπτά που μένει αποκομμένος από τη μηχανική υποστήριξη, για να βεβαιωθεί ότι μπορεί να αναπνεύσει αυτόνομα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μη αναστρέψιμες ανδοκρανιακές διαταραχές της κυκλοφορίας ή και καρδιακή παύση. Είναι γνωστό ότι πολλοί ασθενείς με βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, ακόμα και σε βαθύ κώμα μπορούν να επανέλθουν. Με τη δοκιμασία της άπνοιας, ένα 60% των ασθενών ” ετοιμάζονται” για δότες, ενώ θα μπορούσαν να επανέλθουν. Αφού τελικά κάποιος «αποφασιστεί’ ότι είναι εγκεφαλικά «νεκ! ρός» και άρα μπορούν να του αφαιρε! θούν τα όργανα, υποβάλλεται σε αναισθησία….Γιατί άραγε ένας “νεκρός” να χρειάζεται οποιασδήποτε μορφής αναισθησία, πριν από το χειρουργείο αφαίρεσης των οργάνων του.
Για αυτό το λόγο το σχέδιο νόμου θέλει να περάσει την “σιωπηρή συναίνεση” για άτομα πάνω από 18 ετών, που δεν έχουν δηλώσει εγγράφως την αντίθεση τους, πριν να προλάβουν να ειδοποιηθούν φίλοι και συγγενείς ο υγιής τραυματίας θα μετατρέπεται σε δότης.
Φανταστικό περιστατικό ή πραγματικότητα;
Ένας νεαρός μοτοσικλετιστής προσκομίζεται μέσα στη νύχτα στο χειρουργείο, με σοβαρότατες κρανιοεγκεφαλικές βλάβες . Οι φοιτητές ιατρικής της κλινικής έκπληκτοι παρατηρούν ότι ούτε ένας ιατρός δεν κουνά το δακτυλάκι του! Κανείς δεν κάνει τίποτα. Είναι φανερό ότι ο νεαρός, αν δεν τύχει άμεσης νοσηλείας, θα πεθάνει. Και όμως, δεν επεμβαίνει κανένας γιατρός.
Αργότερα , όταν έχει επέλθει ο κρίσιμος χρόνος, ένα άσπρο σύννεφο γεμίζει το διάδρομο, οι ιατρό-ύαινες, ντυμένες σε άσπρες φόρμες πλυμένοι, με άρτιο εξοπλισμό για την αφαίρεση οργάνων. Στόχος : Οι άνθρωποί να ‘διακόπτονται’ πρόωρα, πριν ακόμα να είναι νεκροί, να σφάζονται για τα όργανά τους, για να πουληθούν σε άλλους αντί πολλών χρημάτων. Δεν είναι μυθιστόρημα, δυστυχώς είναι πραγματικότητα. Πρόσφατα η ΕΕ σε μια μελέτη για το κόστος νοσηλείας των θυμάτων από τροχαία, τονίζει το δυσβάστακτο κόστος για το κράτος στα θύματα που επιζούν από ! τα τροχαία…!
Τα κτήνη διαχειρίζονται τις ζωές μας,θέλουν να διαχειριστούν και τον θάνατό μας...
http://toixo-toixo.blogspot.
