Καλή αντάμωση Καπετάνιο!

Στενη Βαλα-Αλοννησος
Τραγουδι με τον Παπαζογλου, μεχρι να τελειωσει το ρεπερτοριο, 8 ωρες κατω απο ενα πευκο...
τσιπουρα στο φουλ και μετα χορος, "στη στερια δε ζει το ψαρι", και ενας-ενας βουτια στη θαλασσα. Και μετα βιρα τα πανια και ο καθενας στο μεθυσμενο απο νοτες ταξιδι του! Ελπιζω και στο επομενο "ταξιδι" να εισαι καπετανιος Νικο, ετσι οπως σου αρεσε! Στη θαλασσα, στον αερα και στο τραγουδι! 

Καλη ανταμωση!

-------------------

ΔΥΣΤΥΧΏΣ ΕΓΏ "ΔΕΝ ΕΊΜΑΙ ΠΟΙΗΤΗΣ" ΓΙΑ ΝΑ ΠΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΑΛΛΑ ΣΕ ΓΝΩΡΙΣΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟΤΑ ΤΡΑΓΟΥΣΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΣΥΝΤΡΟΦΕΨΕΣ...
Το τζίν πουκάμισο και η κόκκινη μπαντάνα χάθηκαν..!Σήμερα η "καλήμερα" δεν ήταν σαν τις άλλες.Δέν είναι "Αύγουστος" αλλα Κυριακή των βαΐων...!''Μόλις ξύπνησα το πρωί" σήμερα μια μέρα του Απρίλη ''τρελή κι αδέσποτη" με βροχή και κρύο.Πρίν περίπου ένα μήνα ο στιχουργός του έφυγε για άλλες πολιτείες..!είχε αφήσει πίσω του όμως ένα άλλο μάγκα...όμως απο απόψε οι "μάγκες δεν υπάρχουν πιά"!
ήταν ένας τραγουδοποιός που μόνο απο "περιέργεια δεν υπήρχε".όλοι το μάθαμε και είμαστε "απόψε σιωπηλοί".έσβησε όπως σβήνουν τα "άστρα του πρώινου",ξαφνικά και νωρίς..."βιάστικε να νυχτώσει" για τον Νικόλα.
Η 'παρέα" λιγόστεψε και "είναι αργά"για να σου πούμε μια "ευχή" για σένα και "για το χαμόγελό σου".ακόμα και ο "χάρος θα έχει παράπονο" που πήγες κοντά του..
όλα τα τραγούδια σου ήταν "ενα κι ένα"!Ποιό τραγούδι "του χαμού" να σου πούμε?"Μ' ένα τρίχορδο" να σε αποχαιρετίσουμε?πώς είναι "να μην σε έχω" τωρα πιά?
'Όμως εγώ"θα συνεχίσω να σε ακούω και να ομορφαίνεις το πικ απ μου.
Εσυ έλεγες "Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ" την Ελλάδα την ρώτησε πόσο σε αγάπησε?

 ----------------------

ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ "ΣΤΙΓΜΕΣ" ΠΩΣ ΝΑ ΤΙΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΗΣΕΙσ...ΜΕ ΤΙ "ΣΎΝΕΡΓΑ" ΝΑ ΑΠΑΛΎΝΕΙΣ ΤΟ ΠΌΝΟ ΣΟΥ...ΠΟΥ ΤΟ ΔΆΚΡΥ ΣΤΆΖΕΙ "ΣΤΑΛΑ ΣΤΑΛΑ"..
"ΧΤΕΣ ΒΡΑΔΥ" ΤΟ "ΣΑΒΒΑΤΟ" ΤΟ ΠΕΡΑΣΑ Μ'ΕΝΑ "ΜΠΑΓΛΑΜΑΔΑΚΙ"...
ΟΛΟΙ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΟΥΝΤΑ ΣΕ ΠΟΛΕΙΣ ΣΕ "ΕΠΑΡΧΙΑ" ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΕ "ΣΑΡΆΝΤΑ ΜΙΛΙΑ ΝΑΥΤΙΚΆ"
"ΦΕΥΓΩ"ΕΙΠΕΣ ΚΑΙ "ΦΥΣΗΞΕ Ο ΒΑΡΔΆΡΗΣ" ΚΑΙ ΣΕ ΠΗΡΕ..
ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΝΙΚΟΛΑ...ΚΑΙ "ΜΕ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΚΡΑΣΙ"
"ΕΔΩ ΣΤΗΝ ΡΩΓΜΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ" ΜΑΣ ΑΦΗΣΕΣ..."ΜΈΝΑ ΓΕΙΑ"
 -------------------

Πάντα αγαπούσα τα τραγούδια σου..  Σήμερα έπαθα σοκ.. ξυπνώντας αργούτσικα λόγω του επιτρεπτού της ημέρας, μπήκα στο facebook και πρώτη είδηση στον τοίχο η φυγή σου και μου είναι εξαιρετικά απίστευτο να το πιστέψω.. θα ήθελα να ήταν ψέμα αλλά δεν είναι.. δεν μπορεί λέω, δεν μπορεί να ισχύει αυτό το νέο.. όχι δεν είναι πρωταπριλιάτικο ψέμα, ούτε καν φάρσα.. είναι αλήθεια και τότε έκλαψα με λυγμούς γιατί τα χρόνια περνούν και δεν στάθηκαν για να έρθω να σε δω για ώρες και όπως ήθελα, για να ακούσω όλα τα τραγούδια σου.. και τελικά ότι αφήνεις σε αφήνει.. λες θα το κάνω και τα χρόνια περνούν.. περνούν και μεγαλώνουμε και φεύγουν οι άνθρωποι και έρχονται οι ρυτίδες και οι άσπρες τρίχες στα μαλλιά.. δεν με τρομάζει ο χρόνος που περνά αλλά οι άνθρωποι που φεύγουν και φεύγουν πολλοί και σημαντικοί τον τελευταίο καιρό.. σε μια συζήτηση με την αδερφή μου την Αθηνά, πάρα πολλά χρόνια πριν, της είχα πει ότι ένα καημό έχω, να δω τον Παπάζογλου σε συναυλία και εκείνη όπως πάντα κάνει, μου είπε μην σε νοιάζει θα πάμε μαζί.. και όπως πάντα έχει τον αυθορμητισμό να σου υπόσχεται μα λόγια που τα πήρε ο αέρας και δεν στάθηκαν ποτέ η αφορμή να γίνουν πράξη.. υποσχέσεις που ποτέ δεν τηρούνται και που αν ακόμα και τώρα να ήθελε να τηρήσει δεν θα μπορούσε να πραγματοποιήσει.. αυτό είναι λες κάποια στιγμή θα το κάνω και όταν είσαι έτοιμος, μερικές φορές, αυτή η στιγμή δεν θα μπορέσει ποτέ να έρθει να σε βρει.. και προσπάθησα.. δεν ξέρω πολύ ή λίγο γιατί μερικές φορές η καθημερινότητα σε παρασύρει στους δικούς της ρυθμούς κι εσύ απλά τους ακολουθείς.. όχι πάντα αλλά τις περισσότερες φορές ναι.. υπάρχουν φορές που έχεις την δύναμη και το κουράγιο και αντιστέκεσαι και μπορείς.. η ζωή είναι αγώνας και όμορφες στιγμές.. και ήρθα να σε δω πριν μερικά χρόνια στο Μαρούσι εκεί που κάνει τα καλοκαιρινά φεστιβάλ της ο δήμος και πήγα, ήθελα τόσο να σε δω ζωντανά να τραγουδάς.. και αρχικά σε είδα, σε ένα θεατράκι που το έψαχνα στην μέση του πουθενά και σε είδα ναι και χάρηκα να βγαίνεις στην σκηνή και να τραγουδάς τον «Αύγουστο» και την «βαριά βαλίτσα» και αρχίζει να βρέχει και δεν το πιστεύω αυτό που μου συνέβαινε, επιτέλους σε έβλεπα μα δεν πρόλαβα να σε χορτάσω.. με τις πρώτες ψιχάλες είσαι εκεί και συνεχίζεις μετά βρέχει και βρέχει, μας δίνεις την υπόσχεση πώς η συναυλία θα γίνει την επόμενη εβδομάδα ακριβώς την ίδια μέρα και ώρα.. μας αποχαιρετάς.. ο κόσμος είχε την λαχτάρα να σε ακούσει και τα βάζει με τον καιρό.. κι εγώ λέω δεν μπορεί να μου συμβαίνει αυτό.. γιατί να βρέξει σήμερα αναρωτιέμαι.. παρά δίπλα μου είναι μια μαμά με ένα αγόρι 10 χρονών και της λέω μπράβο που ήρθε μαζί σας και που τραγουδά τα τραγούδια του Παπάζογλου.. μου λέει από μωρό αυτά ακούει και χαίρομαι και της λέω μπράβο για την διαπαιδαγώγηση του παιδιού της.. υπάρχει ελπίδα σκέφτομαι.. ο κόσμος μιλά και παραμιλά μέχρι να βγει στην Κηφισίας.. ένας κύριος μου λέει, μην στεναχωριέσαι εάν είπε ο Νικόλας την άλλη εβδομάδα ξανά εδώ αυτό ισχύει και τηρεί τον λόγο του.. φοράει παντελόνια.. λέω την επόμενη εβδομάδα λοιπόν.. και έρχεται η επόμενη Δευτέρα και βρέχει από το πρωί.. δεν πιστεύω λέω.. δεν μπορεί.. και ξεκινώ να πάω παρ’ όλα αυτά αφού σταματάει για λίγο και ξεκινά μια απίστευτη καταιγίδα.. και γίνομαι παπί στην κυριολεξία.. παίρνω το ταξίδι του γυρισμού με μια απογοήτευση και δεν με νοιάζει για την βροχή που δείχνει δείγματα γραφής πάνω μου.. με νοιάζει που πάλι δεν θα μπορέσω να σε ακούσω σε μια ολοκληρωμένη συναυλία.. αποφασίζω να έρθω να σε δω πριν δύο χρόνια στην πλάκα και ενώ περιμένω στην ουρά για τα άτομα στο μπαρ, μας λένε πώς δεν γίνεται να μπούμε άλλοι μέσα το μαγαζί είναι υπερπλήρης.. απογοητεύομαι ξανά και λέω θα ξανά έρθω.. κι αυτό γίνεται και δεύτερη φορά.. και το αφήνω λέω κάποια άλλη στιγμή Νικόλα αλλά αυτή η στιγμή τελικά δεν θα έρθει ποτέ.. μα ποτέ.. θα ακούω τα τραγούδια σου μέσα από τα cd.. το ραδιόφωνο..  μα τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.. από το να τα τραγουδάς εσύ ο ίδιος.. «Ο μοναχός ο άνθρωπος».. «Αχ Ελλάδα σ’αγαπώ και βαθιά σε ευχαριστώ γιατί με έμαθες και ξέρω».. «βαριά βαλίτσα».. «απόψε είμαστε και οι δυο μας σιωπηλοί ακόμα ..» .. «Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν..».. «Εδώ στην ρωγμή του χρόνου..»..   «Μα γιατί το τραγούδι να’ναι λυπητερό μιας και θαρρείς από την καρδιά μου και ξέκοψε.. σ’αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω κι αυτός είναι ένας καημός αβάσταχτος.. κουράγιο θα περάσει θα μου πεις.. θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό.. »..  «όλα ίδια και τα ίδια..».. «είναι κάτι στιγμές, σε μεθούν σιωπηρά σε γεμίζουν με άχτι».. Έφυγες τόσο νωρίς.. Απόψε η λεωφόρος των αγγέλων απεργεί.. 

Πριν από οκτώ περίπου χρόνια επισκέφθηκε για συναυλία τη Ζάκυνθο. Η ευκαιρία δεν χάθηκε και πήγαμε με τη μικρή μου κόρη, που τότε ήταν δέκα  χρονών περίπου. Ήταν η εποχή που «ευδοκιμούσαν» οι έφηβες γιαγιάδες στο μουσικό χώρο. Όταν λοιπόν άκουσε τα πρώτα τραγούδια, με την ειλικρίνεια που διακατέχει κάθε παιδί, γυρνάει και μας λέει: Αυτός τραγουδάει καλύτερα από τη ……… Από τότε έγινε αγαπημένος της τραγουδιστής και εμείς καταλάβαμε ό,τι το παιδί μας  θα ακολουθούσε σωστή μουσική παιδεία και όχι μόνο. Όπως και έγινε.

Σ΄ ευχαριστούμε Νίκο