H ξανθοπουλική αφήγηση του Παναγιώτη Ψωμιάδη που μείωσε, από αγνό, παρθένο ανθρωπισμό το πρόστιμο ενός ασθενούντος, κατά συρροή παραβάτη, βενζινά…,
με κάνει να βιάζομαι ν’ αλλάξω κανάλι. Η ύπαρξη οικογενειακής καβάντζας (αδελφός Διονύσιος Ψωμιάδης) στις επάλξεις της Περιφέρειας με κάνει, ως σύμπτωμα, να θέλω να αλλάξω ιθαγένεια…
Στην επίσκεψη του Βαν Ρομπέι δε βρήκα καμία σοβαρή, εξωεπικοινωνιακή σκοπιμότητα παρεκτός ίσως από τη γενναιόδωρη παροχή προς το φιλοθεάμον κοινό, της δυνατότητας διενέργειας υποσυνείδητης σύγκρισης φατσών και διάκρισης του υψηλού μας επισκέπτη ως εμφανέστατα περισσότερο «μπόζο» από τον Οικοδεσπότη. Αν βράβευε το Φεστιβάλ του Βερολίνου γ’ καθυστερημένο και στερημένο αντρικό ρόλο, ο Βέλγος είναι πιο ταμάμ απ’ τον δικό μας.
Τα πυρά των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ εναντίον του εφτάψυχου Γιώργου Παπακλωτσαντίνου, μπορεί και να με βάζανε σε μια Α’ διαδικασία ηθικής πόσης μελιού και βρώσης αμβροσίας, αν δεν αποδεικνύονταν τόσο πρόσκαιρα και έωλα… Τα σενάρια περί αναδιάρθρωσης του χρέους βαίνουν επαναλαμβανόμενα και τα έχει βαρεθεί, σαν το πολύ Κύριε Ελέησον κι ο ίδιος ο Σόιμπλε…
Ενόψει του επερχόμενου πακέτου μέτρων, προσωπικά, εμφανίζω το βαθμό ετοιμότητας του βρεγμένου που δε σκιάζεται τη βροχή. Γνωρίζω προκαταβολικά, όπως και πολύς ακόμα κόσμος, σε ποια μηντιακή επιχειρηματολογία θα οικοδομηθεί η αναγγελία και πόσο επιθετικά θα επιχειρήσει η εμπνεύστρια Κυβέρνηση να μη γίνει γελοία…
Πειράζει που εμένα με αγγίζουν ακόμα κάτι αλλόκοτα παραμύθια του Βορρά; Πειράζει που, αν είχα μια πολιτική γιαγιά, θα την έβαζα να μου λέει συνέχεια για το «όχι» των Ισλανδών; Πειράζει που θέλω να πιστεύω στις ανυπότακτες μονάδες, στους στιβαρούς ηγέτες και στους λαούς που καθρεφτίζουν από κάτω, τα μεγάλα τους διαμετρήματα; Καλή η προσπάθεια του προέδρου Παπούλια να θίξει το θέμα της ταλαιπωρίας του ελληνικού λαού και της συνοχής της κοινωνίας. Ως σοσιαλιστής πρόεδρος έριξε τις σοσιαλιστικές του πενιές. Πειράζει που εγώ, εν προκειμένω, προτιμώ τον Ισλανδό (δεξιό) ομόλογό του, τον πρόεδρο Γκρίμσον… ο οποίος, αντί να αναζητήσει στη φαρέτρα του λόγια συμπαθείας προς τους υπερχρεωμένους πολίτες, αρνήθηκε απλώς να υπογράψει τη Συμφωνία με τους Άγγλους και τους Ολλανδούς, στέλνοντάς τη σε δημοψήφισμα; Πειράζει που, εν συνεχεία, καταχάρηκα με το γεγονός, ότι το 60% του ισλανδικού λαού, έστρεψε τα νώτα στην κεντροαριστερή του κυβέρνηση και αρνήθηκε να πληρώσει τα δις που άλλοι καταχράστηκαν….;;;
Καθόλου δεν πτοήθηκε ο γκρίζος λαός με τα μακρόσυρτα ονόματα, από το δίλημμα που του έθεσαν λίγο πριν το δημοψήφισμα: «ή πληρώνουμε ή μένουμε έξω από την Ευρώπη…»… Άλλωστε η πλειοψηφία του έχει τοποθετηθεί κατά της ένταξης στην Ε.E… Είναι ανεξάρτητοι και περήφανοι οι Ισλανδοί.
Και να φανταστεί κανείς ότι κάτι τέτοια τα πιστεύαμε κάποτε για μας. Πρόκειται προφανώς για ελληνικό αστικό μύθο…
Ειρήνη σοι τω αναγιγνώσκοντι…
http://www.topontiki.gr/article/15694
