Ο Έλληνας ήξερε να γελά και να γλεντά.. Ατελείωτα γλέντια και χοροί που στήθηκαν με το σούβλισμα του αρνιού και όχι μόνο.. Άσματα επί ασμάτων και τσούγκρισμα αβγών.. Ήθελε να έχει στο τραπέζι του ότι ακριβώς θα περιελάμβανε αν κάποιος του έλεγε ότι θα είναι το τελευταίο του γεύμα.. Ο Έλληνας έπαψε άραγε να γελά γιατί δεν έχει να αγοράσει τόσα; ή γιατί;.. αναρωτιέμαι το γιατί για να πω την αλήθεια.. εάν δεν έχεις να αγοράσεις το γάλα του παιδιού σου, το καταλαβαίνω.. αν ο εργοδότης σου αποφάσισε να σε απολύσει ή να σου μειώσει τον μισθό ενώ έχεις να πληρώσεις δόσεις δανείων και μια οικογένεια που περιμένει από εσένα, το καταλαβαίνω.. αλλά να μην γελάς από την καρδιά σου γιατί δεν μπορείς να αγοράσεις το τελευταίο μοντέλο κινητού και δέκα ζευγάρια παπούτσια, τότε είναι αχαριστία, πλεονεξία και ζήλια.. όλοι μας αν γινόμασταν λιγότερο καταναλωτικοί και βρίσκαμε την χαρά της ζωής στα μικρά αλλά ουσιαστικά πράγματα τότε θα γινόμασταν πραγματικά ευτυχισμένοι.. στον τοίχο του facebook κάποιος γράφει ότι τα πιο όμορφα στην ζωή είναι δωρεάν.. το αντιγράφω.. εμείς οι Έλληνες είχαμε μάθει να παίρνουμε δέκα κιλά πατάτες και ας τις πετάγαμε μετά.. τώρα που τις μετράμε μας κακοφαίνεται αλλά αυτό δεν ήταν υπερβολή; Άλλοι δεν είχαν να φάνε σκέφτομαι.. κοροϊδεύαμε τους τουρίστες στα νησιά το καλοκαίρι που αγόραζαν δύο ροδάκινα.. μία φέτα καρπούζι.. κι όμως..
Τι πιο όμορφο από ένα παιδικό χαμόγελο.. μια αγκαλιά.. ένα φιλί δυο ερωτευμένων.. ένα καφέ στο ηλιοβασίλεμα.. ένα τηλεφώνημα την στιγμή που το χρειάζεσαι.. η φράση «είμαι εδώ για σένα».. ένας καλός αληθινός φίλος.. μία κάρτα από τις διακοπές ενός αγαπημένου προσώπου.. οι χαρές και οι αγωνίες όταν μοιράζονται.. ένα εγκάρδιο ευχαριστώ.. η ανιδιοτελής αγάπη.. το άγγιγμα ενός χεριού.. η νοσταλγία.. η θύμηση.. το γέλιο που αναβλύζει μέσα από την καρδιά.. η γενναιοδωρία.. το να μπορείς να είσαι ο εαυτός σου.. το να μπορείς να μοιράζεσαι.. η έκπληξη της άνοιξης που μας επισκέπτεται.. ένα λουλούδι που σου προσφέρθηκε.. ένα αυγουστιάτικο φεγγάρι σε κάποιο νησί.. η θάλασσα.. ένα δώρο που το ήθελες καιρό.. το βλέμμα ενός αθώου παιδιού.. ένα γλυκό ζωάκι.. η εμπιστοσύνη.. η υπομονή.. η ελπίδα.. το ξημέρωμα μετά από ένα τρελό ξενύχτι.. ένα ηλικιωμένο ζευγάρι να περπατά χέρι χέρι.. η βροχή που απολαμβάνεις μέσα από το τζάμι του σπιτιού σου.. το ουράνιο τόξο.. ένα αστέρι που πέφτει.. θα πρέπει να αγαπάμε όμως την πραγματικότητα και όχι την ψευδαίσθηση.. καλό είναι να εκτιμάμε ότι μας έχει δοθεί.. η ζωή μας μπορεί να γεμίσει από μουσική, βιβλία, θέατρο και ότι αγαπά ο καθένας..
Δεν είναι ότι δεν βλέπω γύρω μου.. με το να κλείνουν καθημερινά μαγαζιά αλλά πραγματικά ο καθένας έχει αναλογιστεί το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί; Αναρωτιέμαι.. γιατί είναι εύκολο να ρίχνεις την ευθύνη αλλού.. πολύ εύκολο και είχαμε συνηθίσει στα εύκολα.. Ο νεοέλληνας και ο μεσοέλληνας ήθελε στο σπίτι του τέσσερις τηλεοράσεις, τέσσερα αυτοκίνητα σε μια τετραμελή οικογένεια, δυο τρία κινητά, μπουζούκια δύο φορές την εβδομάδα.. δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση..
είναι μια περίοδος κρίσης αξιών και ηθών.. Δεν λέω πώς είμαι καλύτερη.. μα είναι λύση το να λέμε ότι πάντα φταίνε οι άλλοι;.. υπάρχει ανευθυνότητα και ανωριμότητα.. αλλά η χώρα αυτή έφτασε σε αυτό το σημείο γιατί όλοι φάγαμε ένα κομμάτι της.. μικρό μεγάλο.. ό,τι μας αναλογεί.. δεν μπορεί ένας γιατρός να δηλώνει ελάχιστα, όπως και ένας τραγουδιστής.. ένας φιλόλογος να κάνει ιδιαίτερα και να παίρνει «μαύρα» και άλλοι τόσοι με δεύτερες δουλειές, να σου λέει ο καταστηματάρχης τόσο με απόδειξη και πολύ λιγότερο χωρίς.. και τόσα άλλα της παραοικονομίας.. δεν ξέρω τι κάνουν οι άλλοι άνθρωποι στις άλλες χώρες, αν τηρούνται οι νόμοι και αν όλοι είναι ειλικρινείς με τα εισοδήματα τους αλλά νομίζω πώς εδώ το παρακάναμε.. πολύ όμως.. και φυσικά την μερίδα του λέοντος πήγε στους πολιτικούς αλλά και πάλι ο καθένας έχει την ευθύνη που του αναλογεί, διότι αυτοί δεν βγαίνουν από μόνοι τους και πάνε να κάτσουν στα έδρανα της βουλής, λέω εγώ τώρα.. θέλω να βλέπω πρόσωπα να χαμογελούν και να ελπίζουν.. θέλω αγάπη γύρω μου και ανθρωπιά.. θέλω τόσα.. άραγε πόσα μπορώ όμως.. πόσα μπορούμε;.. καλή επιστροφή.
Αναγνώστρια
