Και κάθε φορά που απελπίζεσαι να σκέφτεσαι τις μανάδες εκείνες που έχουν το παιδί τους άρρωστο...
σε ένα νοσοκομείο και το βλέπουν να υποφέρει βαδίζοντας προς το τέλος της ζωής του. Αυτό είναι απελπισία!
Από το παιδάκι σου να παίρνεις χαρά και κουράγιο! Ξέρω ότι νοιώθεις πως δεν του προσφέρεις όλα όσα χρειάζεται, ούτε παιχνίδια, ούτε ρούχα, να είσαι όμως σίγουρη ότι αυτό που χρειάζεται περισσότερο είσαι εσύ, η αγκαλιά σου, το χάδι σου και το χαμόγελό σου! Τίποτε άλλο! Και μην ξεχνάς ποτέ ότι ο τρόπος που αντιμετωπίζεις εσύ τώρα τις δυσκολίες της ζωής θα αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για το παιδί σου για το πώς το ίδιο θα τις αντιμετωπίσει! Τέλος λοιπόν στις σκέψεις για κινήσεις απελπισίας!
Θα σε συμβούλευα να πάρεις ένα τηλέφωνο στο "Χαμόγελο του Παιδιού" (1056 νομίζω). Από όσο ξέρω βέβαια δεν αναλαμβάνουν να βοηθήσουν μητέρες με παιδιά αλλά σίγουρα ξέρουν να σε παραπέμψουν σε οργανώσεις που βοηθούν γυναίκες σαν εσένα (και υπάρχουν τέτοιες).
Το άλλο που μπορώ να σκεφτώ είναι να βρεις και άλλες μητέρες ή και μόνες γυναίκες που βρίσκονται σε παρόμοια θέση με τη δική σου (και σίγουρα θα υπάρχουν πολλές) και να αλληλοβοηθηθείτε!
Μπορεί η μία να κρατά το παιδί της άλλης όταν χρειάζεται, να μαγειρεύετε σε μία κατσαρόλα για να εξοικονομείτε ρεύμα, γιατί όχι να μοιραστείτε και το ίδιο σπίτι. Σίγουρα πάντως θα σάς κάνει και πολύ καλό από ψυχολογικής πλευράς.
Δεν ξεχνώ την συνέντευξη ενός οικονομολόγου που έλεγε ότι την Αργεντινή την έσωσαν οι γυναίκες της που με αλληλεγγύη και αυτοοργάνωση κατάφεραν να γλιτώσουν τα παιδιά τους από την πείνα! Κατέφυγαν στο ανταλλακτικό εμπόριο (αντί του συμβατικού) αλλά και σε ανταλλαγή υπηρεσιών. (Σου δίνω μία πατάτα για ένα καρότο ή σου πλένω τα ρούχα για να μου κρατήσεις το παιδί).
Και μην ξεχνάτε πως όλες μαζί, εκτός του ότι μπορούμε να ανατρέψουμε την κατάσταση, μπορούμε να πιέσουμε και την πολιτεία σε επίπεδο αυτοδιοικητικό να βοηθήσει πλέον. Οι Δήμοι πρέπει να πάψουν πια να ασχολούνται με έργα βιτρίνας και να εξασφαλίσουν κάποιες δωρεάν παροχές για ανθρώπους με ανάγκες! Είμαι σίγουρη ότι κανένα Δημοτικό Συμβούλιο δεν θα μπορούσε να το αρνηθεί αυτό σε ένα πλήθος γυναικών με παιδιά στην αγκαλιά που θα έχουν κατακλύσει το Δημαρχείο!
Κορίτσια , πρέπει να παλέψουμε και να νικήσουμε! ! Το χρωστάμε στις γιαγιάδες μας και στις προγιαγιάδες μας που κατάφεραν να μεγαλώσουν τις μανάδες μας και τις γιαγιάδες μας σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες, στρατιωτικής κατοχής ή και προσφυγιάς. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας αλλά κυρίως στα παιδιά μας! Το χρωστάμε στον Ίδιο Τον Θεό που μάς τα έστειλε!
Και μην ξεχνάτε να ονειρεύεστε! Γιατί εκτός του ότι τα όνειρα όταν είναι δίκαια βγαίνουν αληθινά, μπορούν να πάρουν και εκδίκηση -όπως λέει και ο ποιητής!
Καλό κουράγιο!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
