Στα 41 του χρόνια ο Γιώργος ετοιμάζεται να...
γίνει πατέρας για πρώτη φορά, και αυτό δεν είναι εύκολο ούτε να το συνειδητοποιήσει, ούτε να καταλάβει το πώς έφτασε καν να το θέλει. Η σκιά που άφησε στην ψυχή του ο χωρισμός των γονιών του ήταν υπερβολικά βαριά για να επιτρέψει σκέψεις για τη δημιουργία μιας νέας οικογένειας Λιάγκα και πιθανώς, μιας δραματικής επανάληψης του έργου που έζησε ο ίδιος ως παιδί: "Είμαι μοναχοπαίδι, και το διαζύγιο των δικών μου με έκανε πάρα πολύ δύσπιστο στην προοπτική τού να κάνω οικογένεια. Και γι’ αυτό ίσως την έκανα στα 40 μου.
Και συνεχίζει: "Το ζήτημα του γάμου και της οικογένειας μού φαινόταν πολύ μακρινό και ξένο. Το διαζύγιο των γονιών μου με σημάδεψε. Χώρισαν άσχημα όταν ήμουν επτά χρονών και το διαζύγιό τους δεν ήταν πολιτισμένο, είχαν εντάσεις, φωνές... Δεν ήθελα να υπάρχει πιθανότατα το δικό μου παιδί –εάν έκανα ποτέ– να βιώσει αυτά που βίωσα εγώ, π.χ., το να μη μιλάει ο πατέρας στη μητέρα σου, να μένεις μία με τον έναν και μία με τον άλλον χωρίς να υπάρχει επικοινωνία. Ο χωρισμός των γονιών μου με έκανε να κλειστώ πολύ στον εαυτό μου. Δεν έβγαινα έξω από το σπίτι.
Έβλεπα τα άλλα παιδιά να παίζουν μπάλα στο δρόμο κι εγώ ντρεπόμουν να πάω να παίξω, γιατί πίστευα ότι θα έλεγαν “να το παιδί των χωρισμένων γονιών”. Ένιωθα, χωρίς να μου το έχει πει κανένας, ότι μου συμβαίνει κάτι κακό, κάτι που με κάνει δακτυλοδεικτούμενο, νόμιζα πως είχα ένα στίγμα. Στο σχολείο δεν έλεγα τι γινόταν στο σπίτι, άργησα πολύ να συμβιβαστώ με την ιδέα. Και το κατάφερα μόνος μου, χωρίς βοήθεια. Mάλιστα, όταν συνειδητοποίησα την πραγματική διάσταση του θέματος, έφτασα στο άλλο άκρο: Όταν γνώριζα κάποιον, χωρίς να με ρωτήσει, του έλεγα “Ξέρεις, οι γονείς μου είναι χωρισμένοι”, για να φύγει από πάνω μου, να ξελαφρώσω. Σαν να εξομολογούμουν την κακή μου πράξη".
Και συνεχίζει: "Το ζήτημα του γάμου και της οικογένειας μού φαινόταν πολύ μακρινό και ξένο. Το διαζύγιο των γονιών μου με σημάδεψε. Χώρισαν άσχημα όταν ήμουν επτά χρονών και το διαζύγιό τους δεν ήταν πολιτισμένο, είχαν εντάσεις, φωνές... Δεν ήθελα να υπάρχει πιθανότατα το δικό μου παιδί –εάν έκανα ποτέ– να βιώσει αυτά που βίωσα εγώ, π.χ., το να μη μιλάει ο πατέρας στη μητέρα σου, να μένεις μία με τον έναν και μία με τον άλλον χωρίς να υπάρχει επικοινωνία. Ο χωρισμός των γονιών μου με έκανε να κλειστώ πολύ στον εαυτό μου. Δεν έβγαινα έξω από το σπίτι.
Έβλεπα τα άλλα παιδιά να παίζουν μπάλα στο δρόμο κι εγώ ντρεπόμουν να πάω να παίξω, γιατί πίστευα ότι θα έλεγαν “να το παιδί των χωρισμένων γονιών”. Ένιωθα, χωρίς να μου το έχει πει κανένας, ότι μου συμβαίνει κάτι κακό, κάτι που με κάνει δακτυλοδεικτούμενο, νόμιζα πως είχα ένα στίγμα. Στο σχολείο δεν έλεγα τι γινόταν στο σπίτι, άργησα πολύ να συμβιβαστώ με την ιδέα. Και το κατάφερα μόνος μου, χωρίς βοήθεια. Mάλιστα, όταν συνειδητοποίησα την πραγματική διάσταση του θέματος, έφτασα στο άλλο άκρο: Όταν γνώριζα κάποιον, χωρίς να με ρωτήσει, του έλεγα “Ξέρεις, οι γονείς μου είναι χωρισμένοι”, για να φύγει από πάνω μου, να ξελαφρώσω. Σαν να εξομολογούμουν την κακή μου πράξη".
tlife.gr
