Αφορά τον πατέρα μου ο οποίος τη Δευτέρα το βράδυ και ενώ νοσηλευόταν στα Τρίκαλα, μεταφέρθηκε με γαστρορραγία από το Νοσοκομείο Τρικάλων στη Λάρισα, λόγω έλλειψης Γαστρεντερολόγου.
Μετά τη διακομιδή και την παραλαβή από το αντίστοιχο τμήμα οδηγήθηκε κατευθείαν για Γαστροσκόπηση, παρόλο που η ώρα ήταν 11 το βράδυ. Για εμάς μέσα στην όλη αγωνία ήταν μια ευχάριστη έκπληξη διότι θεωρούσαμε ότι αυτό θα γινόταν από την επόμενη το πρωί και εάν….. και εφόσον….. φαντάζομαι να καταλαβαίνεται τι εννοώ.
Προς ευχάριστη έκπληξη τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη και οι γιατροί με πραγματικό ζήλο έκαναν αυτό που έπρεπε.
Στις 5 ημέρες που ακολούθησαν, είχα την ευκαιρία να δω, να παρατηρήσω και να ακούσω για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ασθενείς και οι συγγενείς τους σε ένα δημόσιο νοσοκομείο. Δεν σας κρύβω μάλιστα ότι ήμουν επηρεασμένος, ίσως και λίγο παραπάνω αρνητικά από τα όσα καθημερινά ακούμε γύρω μας για γιατρούς που τα ‘’παίρνουν’’, για γιατρούς που κρατάνε κρεβάτια και για πολλά και διάφορα.
Προσωπικά θεωρώ ότι είναι θέμα χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου, είτε είναι γιατρός, είτε εφοριακός, είτε κρατικός λειτουργός για το εάν θα τα ‘’αρπάξει’’ ή όχι. Το ευχάριστο είναι ότι δεν μου έτυχε κάτι τέτοιο και εύχομαι να μη συμβεί και στο μέλλον.
Στις 5 ημέρες λοιπόν της παραμονής μας στο νοσοκομείο, είδα να υπάρχουν ράντζα, όχι γιατί κρατούσαν άδεια κρεβάτια, αλλά γιατί δεν υπήρχαν κενά. Μόλις ένας ασθενής έπαιρνε εξιτήριο η πρώτη ενέργεια που γινόταν από το νοσηλευτικό προσωπικό ήταν η κάλυψη των κρεβατιών. Στη δική μας περίπτωση, έτυχε να μεταφερθεί ο πατέρας μου από το 30 δωμάτιο στο 29, όπου υπήρχε ένας ασθενής και να γίνει το 30 γυναικών, όπου έβαλαν δύο γυναίκες από τα ράντζα.
Θέλω να ευχαριστήσω ειλικρινά μέσα από την καρδιά μου τον επικεφαλής της κλινικής τον κ. Π,, τον κ. Γ. και όλους τους γιατρούς της ομάδος καθώς και το αξιόλογο νοσηλευτικό προσωπικό της κλινικής για την άψογη στάση τους. (Λυπάμαι μόνο που δεν γνωρίζω όλα τα ονόματα των ιατρών για να τα αναφέρω).
Για τον κ. Π. θα ήθελα να προσθέσω πως εκτός από αξιόλογος γαστρεντερολόγος θα μπορούσε να γίνει και ένας εξίσου καλός ψυχολόγος, διότι η συμπεριφορά του απέναντι σε όλους τους ασθενείς και τους συγγενείς είναι μοναδική. Δεν υπήρχε περίπτωση να σου ρίξει την ψυχολογία, όσο βαριά ασθένεια να έχει ο άνθρωπός σου.
Είναι πράγματι σημαντικό να βλέπει η γιαγιά από την περιοχή της Αγιάς που συνοδεύει τον ηλικιωμένο σύζυγό της, έναν γιατρό άνθρωπο να της χτυπάει τον ώμο, να της γελάει, να της μιλάει ευχάριστα και να της εξηγεί το πρόβλημα και όχι ένα βλοσυρό και με αυστηρό ύφος μεγαλογιατρό. Το ίδιο και η Βορειοηπειρώτισσα από τη Λαμία που συνοδεύει το σύζυγό της καθώς και αρκετοί άλλοι που δε χρειάζεται να αναφέρω.
Επειδή γνωρίζω ότι μέσα από το blog σας θα ενημερωθεί ο κος Λοβέρδος, η ΔΥΠΕ, και η Διοίκηση του Νοσοκομείου έχω να πω το εξής. Ενισχύστε τα νοσοκομεία της περιφέρειας για να μπορεί ο κόσμος από τις ορεινές και απομακρυσμένες περιοχές να εξυπηρετείτε.
Σας ευχαριστώ θερμά.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
