, αυτή της παραγωγής δημόσιου πλούτου - μέσα από τη δημιουργία υποδομών - και αυτή της άκρατης απελευθέρωσης και της αποθέωσης του ιδιωτικού.
Δέκα χρόνια μετά, το «Ελευθέριος Βενιζέλος» δικαιώνει εκείνους που τους κατηγορούσαν ως «κρατιστές», αφού αποτελεί ένα από τα δυνατά «χαρτιά» της κυβέρνησης για την εξεύρεση πόρων, μεσούσης της απόλυτης οικονομικής κρίσης που βιώνει η χώρα.
Και αποτελεί δυνατό «χαρτί» γιατί έπειτα από 10 χρόνια λειτουργίας, σύμφωνα με μελέτη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, «η επιχειρηματική κοινότητα του αεροδρομίου της Αθήνας συνεισφέρει συνολικά 2,14% του ΑΕΠ της Ελλάδας, καθώς η ετήσια ‘‘προστιθέμενη αξία’’ του αεροδρομίου για το σύνολο της ελληνικής επικράτειας ανέρχεται σε 4,9 δισεκατομμύρια ευρώ»!
Παράλληλα, το Δημόσιο εισέπραξε από την εταιρεία του αεροδρομίου, μόνο κατά την πενταετία 2002-2009, 640 εκατομμύρια ευρώ!
Τα αδιαμφισβήτητα αυτά γεγονότα γεννούν τρία ερωτήματα:
♦ Ένα Δημόσιο που διεκδικεί ηγετικό ρόλο στις υποδομές με επιχειρηματικούς κανόνες διαχείρισης και όχι ρουσφετολογικούς, «παγώνει» την αγορά και «μπλοκάρει» την οικονομία ή απλώς χαλάει την πιάτσα σε εκείνους που εποφθαλμιούν «την κότα που κάνει τα χρυσά αυγά»;
♦ Εάν το Δημόσιο δεν είχε δημιουργήσει περιουσία, όπως αυτή του αεροδρομίου, τι θα μπορούσε να πουλήσει και τι θα μπορούσε να διαπραγματευθεί την ύστατη στιγμή;
♦ Η σημερινή κυβέρνηση θα μπορέσει να διαχειριστεί και πάλι προς όφελος του Δημοσίου την καλύτερη επένδυση, που φέρει μάλιστα την υπογραφή παλαιότερων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ;
Τις απαντήσεις μπορούν να δώσουν μόνο τα στοιχεία.
Η απόκτηση των «ασημικών»
Η ιστορία του αεροδρομίου αποδεικνύει με ποιον τρόπο το Δημόσιο μπορεί να δημιουργήσει περιουσία και να έχει συνεχώς κέρδη, συνεργαζόμενο με την ιδιωτική πρωτοβουλία αλλά κρατώντας το πλεονέκτημα του πλειοψηφικού πακέτου. Έτσι:
♦ Η σύμβαση που είχε μονογράψει το 1993 η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με τον Κώστα Μητσοτάκη πρωθυπουργό και τον Στέφανο Μάνο αρμόδιο υπουργό, προέβλεπε ότι η ανάδοχος κοινοπραξία «Hochtief» με ιδία συμμετοχή 180 εκατ. ECU θα κατείχε το 60% των μετοχών της εταιρείας του αεροδρομίου για 50 χρόνια συνεκμετάλλευσης, με το Δημόσιο να περιορίζεται στο 40%.
♦ Η σύμβαση που υπέγραψε, τελικά, το 1995, ύστερα από σκληρές διαπραγματεύσεις, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου με υπουργό ΠΕΧΩΔΕ τον Κώστα Λαλιώτη, προβλέπει ότι η ίδια κοινοπραξία, με το ίδιο ποσό συμμετοχής, κατέχει μόνο το 45% των μετοχών και μόνο για 30 χρόνια συνεκμετάλλευσης, ενώ το Δημόσιο κατέχει το 55%, το πλειοψηφικό πακέτο.
♦ Η σύμβαση του 1993 προέβλεπε την παραχώρηση στην κοινοπραξία αποκλειστικών προνομίων και δικαιωμάτων εκμετάλλευσης για 99 χρόνια της λεγόμενης «Ουδέτερης Ζώνης» γύρω από το αεροδρόμιο, συνολικής έκτασης 22 χιλιάδων στρεμμάτων.
♦ Αντίθετα η σύμβαση του 1995 κατήργησε κάθε δικαίωμα και κάθε προνόμιο της αναδόχου κοινοπραξίας σε αυτή την Ουδέτερη Ζώνη.
Εν ολίγοις, η σύμβαση του 1993 είχε τη λογική ότι το Δημόσιο θα παίρνει τα «ψίχουλα» και οι ιδιώτες το «μπαγιόκο» και η σύμβαση του 1995 ακριβώς την αντίθετη στρατηγική.
Δέκα χρόνια μετά, η διατήρηση στην κατοχή του Δημοσίου του πλειοψηφικού πακέτου αποδεικνύεται χρυσοφόρα, αφού, όπως επεσήμανε ο γενικός διευθυντής του ΔΑΑ Γιάννης Παράσχης, κατά την περίοδο 2002 - 2009 το ελληνικό Δημόσιο εισέπραξε από την εταιρεία του αεροδρομίου «περίπου 640 εκατομμύρια ευρώ, το 75% του ποσού που έχει συνολικά αποδώσει η εταιρεία αεροδρομίου στους μετόχους της».
Ξεπούλημα;
Το έτος 2010, το «Ελευθέριος Βενιζέλος» είχε κέρδη προ φόρων 200 εκατομμύρια ευρώ, κέρδη εκ των οποίων το 55% πηγαίνει στο δημόσιο ταμείο και το 45% στο ταμείο της κοινοπραξίας. Η κερδοφορία αναμένεται, όμως, να εκτιναχθεί στα ύψη μέσα στην επόμενη δεκαετία, αφού σύμφωνα με το μπίζνες πλαν θα μειωθούν δραστικά τα ποσά που πηγαίνουν για την αποπληρωμή του δανείου από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων.
Την ίδια ώρα πληροφορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας θέλουν την κυβέρνηση να διαπραγματεύεται με την κοινοπραξία την επέκταση του χρόνου παραχώρησης για άλλα 20 χρόνια, προσβλέποντας σε επιπλέον έσοδα 200-300 εκατομμυρίων ευρώ… Ποσό μηδαμινό, για γέλια, εάν κανείς κάνει σύγκριση με τα οικονομικά στοιχεία της εταιρείας αεροδρομίου και της κερδοφορίας που έχει. Το δεύτερο στάδιο της διαπραγμάτευσης, σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, θα αφορά στην πώληση ποσοστού 22%, με το Δημόσιο να χάνει, δηλαδή, το πλειοψηφικό πακέτο και να περιορίζεται στο 33%, στην καταστατική μειοψηφία. Όπως λένε οι καλά γνωρίζοντες, δυο είναι τα κρίσιμα ερωτήματα που πρέπει να απαντήσει το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης με απόλυτη διαφάνεια.
♦ Πρέπει, πράγματι, να πουληθεί μια χρυσοφόρα για το δημόσιο εταιρεία;
♦ Κι αν ναι, με ποιον τρόπο και σε όφελος ποιου γίνεται ο προσδιορισμός της αξίας της;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Κώστας Λαλιώτης, που συνεχίζει να σιωπά, κυκλοφορεί στον δρόμο με το χαμόγελο της ικανοποίησης, τα «παπαγαλάκια» της απελευθέρωσης της αγοράς έπιασαν και πάλι δουλειά και ο Κώστας Μητσοτάκης θέλει απλώς να ξεχάσει την γκάφα του…
http://www.topontiki.gr/article/15393
