Έλαχε στη χώρα μας να γίνει...
η πρώτη που προσέφυγε σε μηχανισμό «στήριξης», η πρώτη που γελοιοποιήθηκε και κατασυκοφαντήθηκε (από τον ηγέτη της πρώτα), η πρώτη που «στήθηκε στον τοίχο» και γίνεται αντικείμενο μια επέμβασης, της οποίας το αποτέλεσμα είναι εμφανώς πια αντιληπτό και εξαιρετικά δυσάρεστο.
Να ‘ταν πεπρωμένο μας να γίνουμε πειραματόζωα;
Να ‘ταν πεπρωμένο μας να γίνουμε «καρπαζοεισπράκτορες»;
Για τα προφανή δεν αξίζει να απαντήσω. Όμως για μένα, το ποτήρι δεν πρέπει να το βλέπουμε μισοάδειο, αλλά μισογεμάτο. Κι αυτό γιατί δέον είναι να αναγνωρίσουμε την αξία της προσφοράς και του παραδείγματός μας στην ανθρωπότητα. Κι αν «τα λιοντάρια πολέμησαν σαν Έλληνες» το 40, ίσως είναι η ώρα να γίνουμε και πάλι παράδειγμα προς μίμηση και όχι προς αποφυγήν. Και δεν εννοώ βέβαια να ακολουθήσουμε κατά γράμμα τα όσα η τρόικα μας υπαγορεύει ελπίζοντας (τάχα) στην επίτευξη των στόχων των μνημονίου. Κάθε άλλο. Οι στόχοι του μνημονίου είναι και αυτοί προβληματικοί, τόσο σχεδόν, όσο βασανιστικές, παράλογες και αναποτελεσματικές είναι και οι μέθοδοι που υποδεικνύονται για την επίτευξη των στόχων αυτών.
«Ας δώσουμε λοιπόν σημασία στο πεπρωμένο μας κι ας προσέξουμε πού βαδίζουμε στη ζωή, γιατί όσο εμείς κοιμόμαστε, άλλος γράφει ιστορία (σε βάρος μας) και κάποιος παίζει τη δική μας την ψυχή»…
Ας είναι λοιπόν το πεπρωμένο μας να γίνουμε το παράδειγμα προς μίμηση, εκείνοι που με τη στάση, την αγωνιστικότητα και την εφευρετικότητά τους θα καταφέρουν το ακατόρθωτο. Την υπέρβαση της κόλασης, στην οποίαν μας υποβάλλουν με το σταγονόμετρο.
Μη με ρωτήσετε το πώς, γιατί κάποιοι μπορεί να με κατηγορήσουν για ηττοπάθεια, πλειοδοσία, λαϊκισμό και ό,τι άλλο βρουν πρόχειρο τέλος πάντων. Για μένα το σημαντικό είναι να αναλάβουμε δράση. Δράση όχι για αντίδραση, αλλά για δημιουργία. Δράση για ανάπτυξη, δράση για απεγκλωβισμό από το αδιέξοδο στο οποίο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μας στρίμωξε, δράση για υπέρβαση του παρελθόντος και των αμαρτιών του, δράση για προοπτική και χαμόγελα ελευθερίας.
Εγώ για να μια ειλικρινής, κάπου έχω στρέψει την προσοχή μου, κάπου έχω προσανατολίσει το ενδιαφέρον μου και την ελπίδα μου για την προοπτική που προσμένω. Από κάπου περιμένω το σήμα για δράση. Μήπως όλοι μας να δώσουμε σημασία στο πεπρωμένο μας και να μην αφήσουμε την άνευ όρων παραδομένη κυβέρνηση να μας βυθίζει στην κατάθλιψη και την ύφεση; Και από την άλλη, μήπως και κάποιοι να βιαστούν να δώσουν το σήμα της ελπίδας, το σήμα της δράσης και της δημιουργίας, προτού κι κόσμος όλος πέσει ακόμα πιο βαθιά στην ολοκληρωτική άρνηση ή ακόμα χειρότερα στην απόλυτη φυγή;
Ν. ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ
Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών
