Ποτέ το καθ' οδόν δεν ήταν όμορφο, ξεκούραστο, ούτε καν προμήνυε το τι θα επακολουθήσει. Ακόμη και ο Χριστός, που ήξερε το Σχέδιό Του, εξαιτίας της ανθρώπινης υπόστασής του, σκέφτηκε για μία στιγμή ότι δεν θα άντεχε να το περάσει το μαρτύριο (απελθέτω από εμέ το ποτήριον τούτο).
Βρισκόμαστε στη διαδικασία και φυσικά είναι επώδυνη, κουραστική, δεν αντέχεται πολλές φορές. Αν όμως.. όλος αυτός ο κόπος, όλη αυτή η κούραση οδηγήσει τον άνθρωπο στο να καταλάβει. Αν αυτή η διαδικασία τον κάνει γνώστη -να μην χρειάζεται μαστίγιο για να κάνει το σωστό- τότε δεν θα άξιζε όλον τον κόπο;
Μου είχε γράψει κάποια στιγμή μια φίλη κάτι σαν ηθικό δίδαγμα. Είχε να κάνει με ένα σπουργιτάκι, το οποίο ένας κυνηγός το λάβωσε. Εκεί που έπεσε πήγε μία αγελάδα και έκανε την ανάγκη της και ο κυνηγός δεν το είδε καθώς ήταν κρυμμένο μέσα στα κόπρανα. Μέσα στα κόπρανα το σπουργιτάκι βρήκε τη ζεστασιά που χρειαζόταν αλλά και τροφή οπότε σιγά-σιγά συνερχόταν. Ώσπου μια μέρα πέρασε ένας σκύλος και σκάβοντας το βρήκε και το έφαγε.
Το ηθικό δίδαγμα: όποιος σε ρίχνει στα σκατά δεν είναι πάντα ο εχθρός σου και όποιος σε βγάζει από τα σκατά δεν είναι πάντα φίλος σου.
(Το έχω πει πολλάκις, πάνσοφους μας κατάντησα οι Ούννοι οι βάρβαροι. Να δεις που κάποια μέρα θα τους ευγνωμονούμε για τις κουραδοπράξεις τους).
Κλείνοντας θα ήθελα να πω κάτι για τους ήρωες και την υστεροφημία. Ο πεθαμένος δεν παίρνει καμία χαρά αν το όνομά του ακούγεται εις τους αιώνες, αν οι επόμενες γενιές διαβάζουν τους “άθλους” του. Όταν πεθαίνεις δεν νιώθεις. Την χαρά, την ικανοποίηση, την έκσταση, την παίρνεις εν ζωή και είναι την ώρα που παλεύεις.
Δεν φοβάμαι μήπως φυλακιστώ ή πεθάνω, όχι γιατί είμαι πολύ δυνατή αλλά γιατί εκείνη την ώρα που θα περνάω τον πόνο θα σκέφτομαι τον ιερό λόγο που με έφτασε εκεί. Η πίστη στα ιδανικά, στον Θεό, στην πατρίδα, στην οικογένεια, είναι τόσο δυνατή που μπορεί να εξαφανίσει εντελώς τον οποιονδήποτε πόνο. Ο Σωκράτης, ο Λεωνίδας, ο Αθανάσιος Διάκος, δεν λιποψύχησαν την ύστατη ώρα γιατί σκέφτονταν τον ιερό λόγο για τον οποίο πολεμούσαν.
Υπάρχει μία στιγμή, εκείνη που ενώ σαν άνθρωποι θα έπρεπε να είχαν λυγίσει, δεν λύγισαν, εκείνη τη στιγμή που υπερβαίνει ο άνθρωπος την ανθρώπινη του υπόταση.. Γι' αυτή και μόνο τη στιγμή, αξίζει κανείς να ζει. Για να νοιώσει αυτή την υπέρβαση.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
