τον κρίνουν για τους συμβούλους του, όπως διαφάνηκε και στην πρόσφατη σύσκεψη των τομεαρχών της ΝΔ. Το ίδιο πολιτικό σενάριο παίζεται εδώ και χρόνια για τον Γιώργο Παπανδρέου, όπως παίχτηκε στο παρελθόν για τον Καραμανλή, τον Σημίτη και όλους τους προκατόχους τους.
Υπάρχουν μύθοι και πραγματικότητες γύρω από το προσφιλές θέμα των συμβούλων που συχνά συνοδεύεται και από το παραπολιτικό “spicy”. Ο ρόλος τους δίπλα σε ένα πρόσωπο εξουσίας (πολιτικής, οικονομικής κλπ) εύκολα μπορεί να μυθοποιηθεί και ακόμη ευκολότερα να δαιμονοποιηθεί.
Είναι μεγάλο το προνόμιο για κάποιον να βρίσκεται τόσο κοντά στον “πρώτο”. Να μοιράζεται τις μύχιες σκέψεις του. Να τον συμβουλεύει. Να τον βλέπει ακόμη και σε στιγμές αδυναμίας. Να αισθάνεται ότι τον έχει ανάγκη. Να του ανοίγει δρόμους.
Είναι μεγάλος όμως ο πειρασμός για τον σύμβουλο να δοκιμάσει και τη δύναμη “επιρροής” που αποκτά εξαιτίας της στενής του σχέσης με τον αρχηγό. Να επιχειρεί να κυβερνήσει ο ίδιος στη θέση του, να του “κλέβει” δηλαδή, το “drive”. Να δημιουργεί τη δική του “αυλή” μεταξύ των στελεχών, τροφοδοτώντας την ανάγκη τους να “φτάνουν” στον αρχηγό οι φιλοδοξίες και τα αιτήματά τους. Να καβαλήσει το καλάμι, να γίνει βασιλικότερος του βασιλέως.
Αυτός που αποφασίζει, όμως, είναι ο αρχηγός. Ο Ησίοδος έγραψε: “Είναι εξαιρετικός αυτός που μπορεί να σκεφτεί σωστά από μόνος του, αλλά πολύ καλός και αυτός που ακούει όποιον του μιλάει σωστά. Αλλά εκείνος που ούτε από μόνος του αντιλαμβάνεται τι είναι το καλύτερο, ούτε ακούει αυτούς που μιλάνε σωστά, αυτός είναι άχρηστος”. (“Εργα και Ημέραι” 293-297) .
Εν ολίγοις δείξε μου τον σύμβουλό σου να σου πω ποιος είσαι. Ο αρχηγός είναι ο υπεύθυνος. Αυτός τους διαλέγει. Είναι λογικό και ανθρώπινο να θέλει να έχει κοντά του πρόσωπα που εμπιστεύεται και εκτιμά. Που έχει δοκιμάσει τις σχέσεις του μαζί τους. Ή που του ήταν άγνωστα πριν, αλλά του ενέπνευσαν μια εκτίμηση. Η ποιότητα ή η ανεπάρκειά τους, τα προτερήματα ή τα μειονεκτήματά τους, αντανακλούν στον ίδιο. Αποτελούν δείγμα των δικών του ικανοτήτων. Πόσο μπορεί να ξεχωρίζει τους καλύτερους. Ή να “κολλάει” με τους χειρότερους. Ο Αισχύλος έγραψε στους “Πέρσες” (747-748) ότι “καταστράφηκαν επειδή ο Ξέρξης έκανε πολλά λάθη: Κάνοντας παρέα με κακούς, τέτοια έμαθε”.
Κατά τ’ άλλα, όταν ο αρχηγός είναι ισχυρός, οι κριτικές για τους συμβούλους που συχνά κρύβουν κι ένα φθόνο, είναι απλώς ψίθυροι. Δίκαιοι ή άδικοι. Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν. Δεν κινδυνεύουν, όμως, από τους ψιθύρους ούτε ο αρχηγός, ούτε οι σύμβουλοί του. Τα πράγματα δυσκολεύουν όταν οι ψίθυροι αρχίσουν να γίνονται φωνές. Τότε έχει πρόβλημα και ο αρχηγός και ακόμη μεγαλύτερο οι σύμβουλοί του. Γιατί λειτουργούν συνήθως ως “σαμάρι”. Αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για την αποκαθήλωσή τους.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, όμως, κανένας αρχηγός δεν μπορεί χωρίς τους συμβούλους του. Τους χρειάζεται. Γιατί όπως πολύ σωστά έγραψε ο γνωστός και ως “Ινδός Μακιαβέλι” Kautilya, “η άμαξα δεν μπορεί να κυλήσει με μία μόνο ρόδα, γι’ αυτό πρέπει να επιλέξεις συμβούλους και να ακούσεις τις συμβουλές τους”.
Υπάρχουν μύθοι και πραγματικότητες γύρω από το προσφιλές θέμα των συμβούλων που συχνά συνοδεύεται και από το παραπολιτικό “spicy”. Ο ρόλος τους δίπλα σε ένα πρόσωπο εξουσίας (πολιτικής, οικονομικής κλπ) εύκολα μπορεί να μυθοποιηθεί και ακόμη ευκολότερα να δαιμονοποιηθεί.
Είναι μεγάλο το προνόμιο για κάποιον να βρίσκεται τόσο κοντά στον “πρώτο”. Να μοιράζεται τις μύχιες σκέψεις του. Να τον συμβουλεύει. Να τον βλέπει ακόμη και σε στιγμές αδυναμίας. Να αισθάνεται ότι τον έχει ανάγκη. Να του ανοίγει δρόμους.
Είναι μεγάλος όμως ο πειρασμός για τον σύμβουλο να δοκιμάσει και τη δύναμη “επιρροής” που αποκτά εξαιτίας της στενής του σχέσης με τον αρχηγό. Να επιχειρεί να κυβερνήσει ο ίδιος στη θέση του, να του “κλέβει” δηλαδή, το “drive”. Να δημιουργεί τη δική του “αυλή” μεταξύ των στελεχών, τροφοδοτώντας την ανάγκη τους να “φτάνουν” στον αρχηγό οι φιλοδοξίες και τα αιτήματά τους. Να καβαλήσει το καλάμι, να γίνει βασιλικότερος του βασιλέως.
Αυτός που αποφασίζει, όμως, είναι ο αρχηγός. Ο Ησίοδος έγραψε: “Είναι εξαιρετικός αυτός που μπορεί να σκεφτεί σωστά από μόνος του, αλλά πολύ καλός και αυτός που ακούει όποιον του μιλάει σωστά. Αλλά εκείνος που ούτε από μόνος του αντιλαμβάνεται τι είναι το καλύτερο, ούτε ακούει αυτούς που μιλάνε σωστά, αυτός είναι άχρηστος”. (“Εργα και Ημέραι” 293-297) .
Εν ολίγοις δείξε μου τον σύμβουλό σου να σου πω ποιος είσαι. Ο αρχηγός είναι ο υπεύθυνος. Αυτός τους διαλέγει. Είναι λογικό και ανθρώπινο να θέλει να έχει κοντά του πρόσωπα που εμπιστεύεται και εκτιμά. Που έχει δοκιμάσει τις σχέσεις του μαζί τους. Ή που του ήταν άγνωστα πριν, αλλά του ενέπνευσαν μια εκτίμηση. Η ποιότητα ή η ανεπάρκειά τους, τα προτερήματα ή τα μειονεκτήματά τους, αντανακλούν στον ίδιο. Αποτελούν δείγμα των δικών του ικανοτήτων. Πόσο μπορεί να ξεχωρίζει τους καλύτερους. Ή να “κολλάει” με τους χειρότερους. Ο Αισχύλος έγραψε στους “Πέρσες” (747-748) ότι “καταστράφηκαν επειδή ο Ξέρξης έκανε πολλά λάθη: Κάνοντας παρέα με κακούς, τέτοια έμαθε”.
Κατά τ’ άλλα, όταν ο αρχηγός είναι ισχυρός, οι κριτικές για τους συμβούλους που συχνά κρύβουν κι ένα φθόνο, είναι απλώς ψίθυροι. Δίκαιοι ή άδικοι. Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν. Δεν κινδυνεύουν, όμως, από τους ψιθύρους ούτε ο αρχηγός, ούτε οι σύμβουλοί του. Τα πράγματα δυσκολεύουν όταν οι ψίθυροι αρχίσουν να γίνονται φωνές. Τότε έχει πρόβλημα και ο αρχηγός και ακόμη μεγαλύτερο οι σύμβουλοί του. Γιατί λειτουργούν συνήθως ως “σαμάρι”. Αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για την αποκαθήλωσή τους.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, όμως, κανένας αρχηγός δεν μπορεί χωρίς τους συμβούλους του. Τους χρειάζεται. Γιατί όπως πολύ σωστά έγραψε ο γνωστός και ως “Ινδός Μακιαβέλι” Kautilya, “η άμαξα δεν μπορεί να κυλήσει με μία μόνο ρόδα, γι’ αυτό πρέπει να επιλέξεις συμβούλους και να ακούσεις τις συμβουλές τους”.
aixmi.gr
