Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις μου, στάθηκε μία βόλτα μου στην περιοχή του Ψυρή. Μια γειτονιά της Αθήνας που από βιοτεχνική περιοχή έγινε τόπος κατοικίας και διασκέδασης. Πιθανότατα η λέξη Ψυρή(ς) σημαίνει Ψαριανός και προέρχεται από τις παλαιότερες ονομασίες της νήσου των Ψαρών. Ένας από τους διασημότερους κατοίκους του Ψυρή ήταν και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Στην συνοικία κατοίκησε για πάνω απο 20 χρόνια και γι 'αυτο του δόθηκε το προσωνύμιο ο «Ερημίτης του Ψυρή». Εδώ δρούσαν και οι «Κουτσαβάκηδες» μέχρι να τους εξοντώσει ο Μπαϊρακτάρης. Του Ψυρή ήταν μία από τις αρχοντικές περιοχές της Αθήνας που φιλοξένησαν ανάμεσα σε πολλούς και τον Λόρδο Βύρωνα. Με σύγχρονους μύθους γύρω από την ανάπτυξη της για εμπλεκόμενους μεγαλοπολιτικούς – λάτρεις των κτηματομεσιτικών κλπ , για χρόνια αποτέλεσε τάση στην διασκέδαση. Με τους σταθμούς μετρό και ηλεκτρικού σιδηρόδρομου στο Μοναστηράκι. Λίγα λεπτά από παντού και συνάμα ήσυχο και φιλόξενο. Του Ψυρή με την πολεοδομία του μαρτυρά τις στιγμές της ζωής αυτής της πόλης και φιλοξενεί κάθε λογής πρόσωπα. Μέχρι που κάποιοι παραμέλησαν να υποστηρίξουν αυτά που υποσχέθηκαν. Μέχρι που ένα βράδυ κάποιοοι άλλαξαν το ποιοτικό δείγμα του περιφερόμενου κόσμου. Μέχρι που ένα βράδυ εγκαινίαζαν μία γειτονική περιοχή πόλο έλξης. Το νέο «πρέπει» ήταν έτοιμο.
Στην χθεσινή μου βόλτα όμως διαπίστωσα ότι οι γειτονιές όπως και οι άνθρωποι έχουν δικά τους θέλω. Και η γειτονιά του Ψυρή μου έδειξε ότι θέλει να ζήσει. Ίσως τώρα, απαλλαγμένο από το επιπλέον βάρος της νεανικής του υπερβολής, με την εκκεντρική και αρχοντική ομορφιά του να νοιώθει και καλύτερα. Ίσως τώρα που δεν έχει πια το άγχος να ικανοποιήσει την ποσότητα των φιλοξενούμενων του τρατάροντας τους με χαμόγελα, ένταση και γεύσεις. Ίσως τώρα να έχει βελτιώσει το αναπνευστικό και κυκλοφορικό του σύστημα.
Αυτό που είδα όμως περισσότερο από όλα είναι ότι η περιοχή καθάρισε από περιφερόμενους επιχειρηματίες που συνήθιζαν να δουν ευκαιριακά όπου υπήρχε πρόσφορο έδαφος. Έμειναν εκείνοι που ξεκίνησαν την περιοχή οραματιζόμενοι όχι φυσικά τον «κακό χαμό» που έζησαν προ λίγων ετών, αλλά αυτή την ομορφιά που έχει απομείνει.
Του Ψυρή δεν έπαψε ποτέ να περιμένει να γίνει αυτό που ονειρεύεται. Πάντα ένοιωθε αδικημένο από τις καταστάσεις, από τους υπεύθυνους. Λίγο πολύ όπως νοιώθουμε όλοι μας. Δεν έχει όμως πια ψευδαισθήσεις, ζει και χαμογελά με αυτό που έχει χωρίς να προσποιείται. Μοιάζει με τον αγαπημένο σου φίλο που πάντα έχει μια καλή συμβουλή, μια ιστορία κι αν όχι θα μείνει πλάι σου σιωπηλός γεμίζοντας το ποτήρι σου να πιεις.
Του Ψυρή είναι το προηγούμενο «πρέπει» και το επόμενο «θέλω». Το έχουμε δει να συμβαίνει σε όλον τον κόσμο. Μητροπόλεις ανακύκλωναν τον κόσμο τους και τον γυρόφερναν πάνω στην Μονόπολυ των επενδύσεων. Μερικές γειτονιές όμως έμειναν. Ο κόσμος επέλεξε να ξαναγυρίσει. Ήθελε να επιστρέψει.
Έτσι και στου Ψυρή είδα κόσμο σαν να γυρνάει από κουραστικό ταξίδι ή σαν να πήδηξαν από μια βάρκα που τους πήγαινε με το ζόρι αλλού. Είδα να χαιρετιούνται δυνατά, «χρόνια και ζαμάνια», ‘’ήθελα να έρθω να σας δω», όχι κουβέντες μαγαζιού – πελάτη αλλά φίλου που έλειπε μακριά και ξαναγύρισε. Τους έλειψαν η Τζένη, ο Γιώργος, ο Διαμαντής, τα παιδιά που ήταν και είναι του Ψυρή. Γιατί ναι κάποιες περιοχές δεν είναι στάσεις του μετρό, δεν είναι τάσεις της στιγμής. Είναι άνθρωποι, μνήμες και ζωές.
