Σκέφτηκα πολλές φορές να κάνω μια παρόμοια ανάρτηση, πρώτον γιατί γενικά τα πράγματα σοβαρεύουν και δεύτερον διότι το προβλέψιμο σχόλιο του τύπου "αν δεν έχετε κάτι σοβαρό να πείτε, μην ανεβάζεται μακακίες" πάει πακέτο σε κάθε ανάλαφρη ανάρτηση.
Η σοβαρότητα λοιπόν είναι στάση ζωής, είναι τύπος ανθρώπου, είναι ένα πάγιο ανθρώπινο χαρακτηριστικό που σε στιγματίζει. Μ' αυτήν την λογική κάποιος γεννιέται σοβαρός, όπως κάποιος άλλος γεννιέται κωφάλαλος.
Ο σοβαρός ο άνθρωπος
Ένας σοβαρός άνθρωπος πηγαίνει στον κινηματογράφο, πηγαίνει σε γάμους, βαφτίσεις, σε ταβέρνες, καφενεία και μπουρδέλα όμως, προσοχή!
Πάντα συμπεριφέρεται με την δέουσα επισημότητα και το κυριότερο ποτέ δεν μιλά, δεν αντιδρά αν δεν έχει κάτι βαρυσήμαντο να δηλώσει.
Για παράδειγμα αν πεινάει δεν θα το δηλώσει, διότι ποιος ανήθικος θα τολμούσε να τοποθετηθεί δημόσια για ένα τόσο ευτελές θέμα από την στιγμή που η χώρα καταστρέφεται και όλοι μας είμαστε στα πρόθυρα της ψυχασθένειας;
Επίσης δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να δηλώσει ασθένεια, δυσφορία, θα πρέπει να καταπιεί ακόμη και ενδεχόμενο έμφραγμα ή εγκεφαλικό γιατί σε αντίθετη περίπτωση μπορεί να θεωρηθεί πως προσπαθεί να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη.
Έχω γνωρίσει πολλούς σοβαρούς ανθρώπους.
Από αυτούς που δεν ανοίγουν το στόμα τους αν πρώτα δεν έχουν σκεφτεί κάτι εύστοχο να προσθέσουν. Και στις περισσότερες περιπτώσεις δεν πρόκειται να βρουν τίποτα, όσο και να ψάξουν.
Οπότε τα έχουν ζυγίσει και αποφάσισαν πως από εκεί που θα μπουρδολογούσαν αέναα, είναι προτιμότερο να τηρήσουν την σιωπή των Πυθαγορείων και να αφήσουν όλους τους υπόλοιπους να μαγευτούν από την σιωπή τους.
Που βέβαια είναι χρυσός, ναι είναι διαμάντι.
Ειδικά αν την εφαρμόζει ένας φελλός, ένας άνθρωπος κενός.
Είναι άλλο να είσαι υπεύθυνος, άλλο να προσαρμόζεσαι σε καταστάσεις μετά από κριτική σκέψη και άλλο να μπλέκεται η αυστηρότητα με την ηθική.
Υπάρχουν υπεύθυνες απόψεις, καθοριστικές αποφάσεις και γενικά υπάρχει ένα μεγαλείο μέσα στον άνθρωπο, που μπορεί να εκφραστεί σε οποιαδήποτε στιγμή.
Όμως δεν υπάρχουν άνθρωποι ρυθμισμένοι στην λειτουργία "σοβαρός" και γενικότερα σε καμία άλλη. Δεν έχω δει τον Χίτλερ να γελάει (αχ τί σοβαρός άνθρωπος, μπράβο), αντίθετα το σύνολο σχεδόν του πολιτισμένου κόσμου αναγνωρίζει το γέλιο ως κάτι ευεργετικό και μεγαλοπρεπές.
Δεν ξέρω αν καταλήγω κάπου, αυτό που σκέφτομαι όμως είναι πως μέσα από όλα αυτά, θα πρέπει να παραμείνουμε άνθρωποι.
Αν μετατραπούμε σε ανθρώπους βλοσυρούς, κερδίζουν ΑΥΤΟΙ, αν αφήσουμε τις δυσκολίες να μας τρώνε τα σωθικά, κερδίζουν ΑΥΤΟΙ, αν πρέπει για να δείξουμε την σοβαρότητα μας, να κάνουμε συλλογές και πυργάκια από ψυχοφάρμακα, κερδίζουν ΑΥΤΟΙ.
Ας ζήσουμε λοιπόν την ζωή μας, ως άνθρωποι με αισθήματα και νεύρα, όχι ως υπολογιστές συνθηκών και καταστάσεων.
Εξάλλου γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος.
Αρκεί στο τέλος να θυμόμαστε πως είναι να γελά κανείς....
http://www.ramnousia.com/2010/12/blog-post_43.html
