Στα πλαίσια αυτά, ο νομοθέτης, εναρμονιζόμενος προς τη σχετική σύσταση της Επιτροπής με την Υπουργική Απόφαση Ζ1-178/2001 και προκειμένου να απαλλάξει τους κατόχους πιστωτικών καρτών από τους ασύμμετρα υψηλούς κινδύνους που ενδέχεται να εμφωλεύουν σε περίπτωση απώλειας ή κλοπής της πιστωτικής κάρτας.
Η εν λόγω υπουργική απόφασει τάσσει κάποιες στοιχειώδεις υποχρεώσεις, η τήρηση των οποίων συνιστά αναπόδραστο παράγοντα προκειμένου ο κάτοχος να είναι απόλυτα κατοχυρωμένος έναντι του εκδότη. Στα πλαίσια αυτά, ο κάτοχος οφείλει να λαμβάνει όλα τα προσήκοντα μέτρα ασφαλείας κατά τη χρήση τόσο της κάρτας όσο και των κωδικών ασφαλείας που τη συνοδεύουν, να μην καταγράφει τον προσωπικό κωδικό της κάρτας πάνω στο σώμα αυτής αλλά ούτε και σε έγγραφα ή άλλα αντικείμενα που συνοδεύονται με αυτήν κατά τη μεταφορά της, ενώ όταν αντιληφθεί απώλεια ή κλοπή της κάρτας, σφάλμα κατά την έκδοση του λογαριασμού που οφείλεται στην εκδότρια τράπεζα ή χρέωση συναλλαγής που δεν έχει πραγματοποιηθεί από τον ίδιο να ειδοποιεί άμεσα, χωρίς καμία καθυστέρηση την τράπεζα που εξέδωσε την κάρτα.
Η ευθύνη του εκδότη περιορίζεται μέχρι τη στιγμή της γνωστοποίησης της απώλειας στον εκδότη και πάλι μέχρι το ποσό των 150€, αν φυσικά δεν έχει ενεργήσει με δόλο. Δηλαδή, πρακτικά, κάποιος ο οποίος θα χάσει την πιστωτική του κάρτα και θα ειδοποιήσει την εκδότρια τράπεζα μετά την πάροδο του απολύτως αναγκαίου χρόνου μέχρι να ατιληφθεί την απώλεια αυτή, αν εν τω μεταξύ έχουν γίνει κάποιες χρεώσεις στην κάρτα χωρίς την έγκρισή του, και με την προϋπόθεση ότι δεν έχει ενεργήσει δόλια, η ευθύνη του απέναντι στην εκδότρια τράπεζα δεν μπορεί να υπερβεί σε καμία περίπτωση τα 150€.
Πρέπει να σημειωθεί ότι από τη στιγμή της γνωστοποίησης στην Τράπεζα του συμβάντος της απώλειας και μετά, ο κάτοχος της κάρτας δεν φέρει καμία απολύτως ευθύνη για συναλλαγές που έχουν γίνει χωρίς τη συναίνεσή του.
Αξιοσημείωτη είναι, επιρόσθετα, η διάταξη της ίδιας υπουργικής απόφασης που απαλάσσει εντελώς τον κάτοχο της κάρτας από την ευθύνη των συναλλαγών που έγιναν χωρίς την έγκρισή του όταν η αναγνώριση της ταυτότητας περιορίζεται στη χρησιμοποίηση εμπιστευτικού κωδικού αριθμού ή άλλης παρόμοιας απόδειξης ταυτότητας χωρίς την επίδειξη ή ηλεκτρονική αναγνώριση της κάρτας, όπως συμβαίνει στην πλειοψηφία των συναλλαγών μέσω διαδικτύου ή τηλεφώνου.
Είναι εύληπτο, λοιπόν, ότι η πιστωτική κάρτα αποτελεί ένα σύγχρονο μέσο πληρωμών ικανό να ανταποκριθεί στις υφιστάμενες συναλλακτικές ανάγκες και συνήθειες, ενώ καλύπτεται από σημαντική νομική προστασία. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, η συνετή και προσεκτική χρήση της κάρτας αποτελεί την πλέον αδήριτη ανάγκη.
Πηγή: http://www.nomosfera.blogspot.com/
