Γενικό Διευθυντή του ΔΝΤ και ειπώθηκε προς τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, κατά την συνάντηση που είχαν την Κυριακή στην Ουάσιγκτον.
Δεν ξέρω αν το είπε ακριβώς έτσι, ή κάπως έτσι, αλλά ο Ντομινίκ Στρος Καν “μίλησε στην καρδιά μου”.
Από τον Ιανουάριο του 2010, όταν μπήκαμε στην περιπέτεια της προσφυγής στον μηχανισμό διάσωσης, η “σημαία” της κυβέρνησης Παπανδρέου ήταν η πάταξη της φοροδιαφυγής. Την ύψωσε υποσχόμενη πάνω από όλα κοινωνική δικαιοσύνη. Απευθύνθηκε στο 1,5 εκατομμύριο των πολιτών που έχουν την ατυχία να είναι μισθωτοί σε αυτό τον τόπο. Σε αυτούς που πλήρωναν και πληρώνουν – θέλοντας και μη – το μερίδιο που τους αναλογεί. Που γνώριζαν ότι ήταν (και παραμένουν) τα “κορόιδα” μίας κοινωνίας, την οποία συναπαρτίζουν με πονηρούς και ανήθικους, που διεκδικούν μόνο δικαιώματα αλλά αρνούνται να επωμιστούν τις υποχρεώσεις που τους αναλογούν. Με ελεύθερους επαγγελματίες, όλων των μορφωτικών επιπέδων και των επαγγελματικών τάξεων, που αρνούνται να κόψουν απόδειξη, ή κοροϊδεύουν, ή φτάνουν στο σημείο να αυτοεξευτελίζονται προκειμένου να μην κόψουν ένα χαρτάκι για το ποσό που εισέπραξαν.
Και αυτοί είναι πολλοί, πάρα πολλοί. Τόσο πολλοί, που αν αναλάμβαναν (στο περίπου) το μερίδιο που τους αναλογεί, τότε τα φορολογικά έσοδα θα εκτινάσσονταν και το δημοσιονομικό πρόβλημα θα περιοριζόταν σημαντικά.
Εσχάτως, οι μισθωτοί σαν εμένα και σαν πολλούς από εσάς (είτε στον ιδιωτικό τομέα, είτε στο δημόσιο), πληρώνουν ακόμη περισσότερα. Αυτή υπήρξε πάντοτε η εύκολη λύση, όποτε οι κυβερνήσεις διαπίστωναν ότι οι αριθμοί στα έσοδα “δεν τους βγαίνουν”. Μόνο που, μεσούσης της κρίσης, οι μισθωτοί έχουν υποστεί ταυτόχρονα μειώσεις που ξεκινούν από τους ονομαστικούς μισθούς, μέχρι κατάργηση υπερωριών, αργιών και στην χειρότερη περίπτωση απολύσεις. Πολλοί από εμάς υπέστησαν τα παραπάνω με εντυπωσιακή ψυχραιμία, συναισθανόμενοι την κρισιμότητα των περιστάσεων και με την ελπίδα ότι οι θυσίες θα μας βγάλουν από το τούνελ. Φευ!
Γιατί αγωνίζονται μόνοι. Και εντελώς αβοήθητοι. Γιατί η κυβέρνηση και το υπουργείο Οικονομικών του κυρίου Παπακωνσταντίνου μας ανέθεσαν να πολεμήσουμε και πήραν θέσεις στα μετόπισθεν, από όπου μας παρακολουθούν με τα κιάλια.
Πρώτα, μας εξουσιοδότησαν να δώσουμε, λέει, τη “μάχη των αποδείξεων”. Δεν ξέρω τί κάνατε εσείς, αλλά εγώ τα έβαλα με όλο τον κόσμο! Έκανα “σκουπίδι” την τηλεφωνήτρια της εταιρίας που ήρθε να συντηρήσει τον καυστήρα του καλοριφέρ, επειδή ο μάστορας που έστειλαν με ρώτησε αν θα κόψει απόδειξη, ή θα με απαλλάξει από τον ΦΠΑ. Η γυναίκα μου πήγε στο καθαριστήριο, απαίτησε και πήρε την απόδειξη (με δύο μήνες καθυστέρηση), επειδή δε μας την έκοψαν όταν μας παρέδωσαν και πληρώσαμε τα “χειμωνιάτικα”. Γκρίνιαξα σε ταβέρνες, ξενοδοχεία, βενζινάδικα και καφετέριες. Επί μήνες συγκέντρωνα και κατέγραφα αποδείξεις τα βράδια στο σπίτι μου, περιμένοντας την ώρα που περήφανος θα τις παρέδιδα στον λογιστή και εκείνος θα τις έστελνε στην εφορία… Μαζί μου, υποθέτω, και πολλοί από εσάς. Εκ των υστέρων, αποδείχθηκε ότι δεν ίδρωσε το αυτί κανενός. Γιατί όσο εμείς γκρινιάζαμε, οι “πονηροί” φρόντιζαν να κλέψουν από εκείνους που δεν έδειχναν την ανάλογη επιμέλεια.
Η μάχη ήταν χαμένη από την αρχή για έναν απλό λόγο: στο υπουργείο Οικονομικών αποφάσισαν να μας κάνουν όλους εφοριακούς, αλλά δεν είμαστε. Δεν είναι δική μας δουλειά να κυνηγάμε φοροφυγάδες. Είναι δική τους. Και όλο αυτό το διάστημα δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Ακόμη και αυτοί που πιάστηκαν, τη γλίτωσα – είτε με ένα λαδωματάκι, είτε με κωμικές ποινές – , ενώ τα παραδείγματα των μεγαλο – φοροφυγάδων αφθονούν. Από λαϊκούς βάρδους και μεγαλοεπιχειρηματίες, μέχρι ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων του λουλουδοπόλεμου και επιφανείς επιστήμονες. Θυμηθείτε μόνο, τί έγινε με τους μεγαλο-γιατρούς του Κολωνακίου: τεράστιος ντόρος, λίστες με ονόματα στις εφημερίδες. Και στο “δια ταύτα”; Mία τρύπα στο νερό. Είδατε εσείς να τιμωρούν κανέναν;
Ο Γενικός Διευθυντής του ΔΝΤ έρχεται ενάμισι χρόνο μετά, να υπενθυμίσει στον κύριο Παπακωνσταντίνου ότι στην σημαντικότερη δουλειά που ανέλαβε από τότε που ξέσπασε αυτή η κρίση, σε μία υπόθεση που πραγματικά θα μπορούσε να αλλάξει το κλίμα στην ελληνική κοινωνία και να δώσει ένα σωσίβιο στην ελληνική οικονομία, απέτυχε παταγωδώς. Γι αυτό, εγώ είμαι με τον Ντομινίκ Στρος Καν
Δεν ξέρω αν το είπε ακριβώς έτσι, ή κάπως έτσι, αλλά ο Ντομινίκ Στρος Καν “μίλησε στην καρδιά μου”.
Από τον Ιανουάριο του 2010, όταν μπήκαμε στην περιπέτεια της προσφυγής στον μηχανισμό διάσωσης, η “σημαία” της κυβέρνησης Παπανδρέου ήταν η πάταξη της φοροδιαφυγής. Την ύψωσε υποσχόμενη πάνω από όλα κοινωνική δικαιοσύνη. Απευθύνθηκε στο 1,5 εκατομμύριο των πολιτών που έχουν την ατυχία να είναι μισθωτοί σε αυτό τον τόπο. Σε αυτούς που πλήρωναν και πληρώνουν – θέλοντας και μη – το μερίδιο που τους αναλογεί. Που γνώριζαν ότι ήταν (και παραμένουν) τα “κορόιδα” μίας κοινωνίας, την οποία συναπαρτίζουν με πονηρούς και ανήθικους, που διεκδικούν μόνο δικαιώματα αλλά αρνούνται να επωμιστούν τις υποχρεώσεις που τους αναλογούν. Με ελεύθερους επαγγελματίες, όλων των μορφωτικών επιπέδων και των επαγγελματικών τάξεων, που αρνούνται να κόψουν απόδειξη, ή κοροϊδεύουν, ή φτάνουν στο σημείο να αυτοεξευτελίζονται προκειμένου να μην κόψουν ένα χαρτάκι για το ποσό που εισέπραξαν.
Και αυτοί είναι πολλοί, πάρα πολλοί. Τόσο πολλοί, που αν αναλάμβαναν (στο περίπου) το μερίδιο που τους αναλογεί, τότε τα φορολογικά έσοδα θα εκτινάσσονταν και το δημοσιονομικό πρόβλημα θα περιοριζόταν σημαντικά.
Εσχάτως, οι μισθωτοί σαν εμένα και σαν πολλούς από εσάς (είτε στον ιδιωτικό τομέα, είτε στο δημόσιο), πληρώνουν ακόμη περισσότερα. Αυτή υπήρξε πάντοτε η εύκολη λύση, όποτε οι κυβερνήσεις διαπίστωναν ότι οι αριθμοί στα έσοδα “δεν τους βγαίνουν”. Μόνο που, μεσούσης της κρίσης, οι μισθωτοί έχουν υποστεί ταυτόχρονα μειώσεις που ξεκινούν από τους ονομαστικούς μισθούς, μέχρι κατάργηση υπερωριών, αργιών και στην χειρότερη περίπτωση απολύσεις. Πολλοί από εμάς υπέστησαν τα παραπάνω με εντυπωσιακή ψυχραιμία, συναισθανόμενοι την κρισιμότητα των περιστάσεων και με την ελπίδα ότι οι θυσίες θα μας βγάλουν από το τούνελ. Φευ!
Γιατί αγωνίζονται μόνοι. Και εντελώς αβοήθητοι. Γιατί η κυβέρνηση και το υπουργείο Οικονομικών του κυρίου Παπακωνσταντίνου μας ανέθεσαν να πολεμήσουμε και πήραν θέσεις στα μετόπισθεν, από όπου μας παρακολουθούν με τα κιάλια.
Πρώτα, μας εξουσιοδότησαν να δώσουμε, λέει, τη “μάχη των αποδείξεων”. Δεν ξέρω τί κάνατε εσείς, αλλά εγώ τα έβαλα με όλο τον κόσμο! Έκανα “σκουπίδι” την τηλεφωνήτρια της εταιρίας που ήρθε να συντηρήσει τον καυστήρα του καλοριφέρ, επειδή ο μάστορας που έστειλαν με ρώτησε αν θα κόψει απόδειξη, ή θα με απαλλάξει από τον ΦΠΑ. Η γυναίκα μου πήγε στο καθαριστήριο, απαίτησε και πήρε την απόδειξη (με δύο μήνες καθυστέρηση), επειδή δε μας την έκοψαν όταν μας παρέδωσαν και πληρώσαμε τα “χειμωνιάτικα”. Γκρίνιαξα σε ταβέρνες, ξενοδοχεία, βενζινάδικα και καφετέριες. Επί μήνες συγκέντρωνα και κατέγραφα αποδείξεις τα βράδια στο σπίτι μου, περιμένοντας την ώρα που περήφανος θα τις παρέδιδα στον λογιστή και εκείνος θα τις έστελνε στην εφορία… Μαζί μου, υποθέτω, και πολλοί από εσάς. Εκ των υστέρων, αποδείχθηκε ότι δεν ίδρωσε το αυτί κανενός. Γιατί όσο εμείς γκρινιάζαμε, οι “πονηροί” φρόντιζαν να κλέψουν από εκείνους που δεν έδειχναν την ανάλογη επιμέλεια.
Η μάχη ήταν χαμένη από την αρχή για έναν απλό λόγο: στο υπουργείο Οικονομικών αποφάσισαν να μας κάνουν όλους εφοριακούς, αλλά δεν είμαστε. Δεν είναι δική μας δουλειά να κυνηγάμε φοροφυγάδες. Είναι δική τους. Και όλο αυτό το διάστημα δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Ακόμη και αυτοί που πιάστηκαν, τη γλίτωσα – είτε με ένα λαδωματάκι, είτε με κωμικές ποινές – , ενώ τα παραδείγματα των μεγαλο – φοροφυγάδων αφθονούν. Από λαϊκούς βάρδους και μεγαλοεπιχειρηματίες, μέχρι ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων του λουλουδοπόλεμου και επιφανείς επιστήμονες. Θυμηθείτε μόνο, τί έγινε με τους μεγαλο-γιατρούς του Κολωνακίου: τεράστιος ντόρος, λίστες με ονόματα στις εφημερίδες. Και στο “δια ταύτα”; Mία τρύπα στο νερό. Είδατε εσείς να τιμωρούν κανέναν;
Ο Γενικός Διευθυντής του ΔΝΤ έρχεται ενάμισι χρόνο μετά, να υπενθυμίσει στον κύριο Παπακωνσταντίνου ότι στην σημαντικότερη δουλειά που ανέλαβε από τότε που ξέσπασε αυτή η κρίση, σε μία υπόθεση που πραγματικά θα μπορούσε να αλλάξει το κλίμα στην ελληνική κοινωνία και να δώσει ένα σωσίβιο στην ελληνική οικονομία, απέτυχε παταγωδώς. Γι αυτό, εγώ είμαι με τον Ντομινίκ Στρος Καν
Αντώνης Φουρλής
aixmi.gr
