ΩΡΑ ΕΥΘΥΝΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ, ΓΕΡΟΝΤΩΝ
ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ... Ἡ «Ὁμολογία Πίστεως» κατὰ τῆς σύγχρονης παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐντὸς τῶν κόλπων τῆς Ὀρθοδοξίας, προκάλεσε ἀμηχανία καὶ σπασμωδικὲς ἐνέργειες στοὺς ἡγετικοὺς κύκλους τοῦ Φαναρίου καὶ τοὺς εντοπίους οἰκουμενιστές. Ἕνα μειονέκτημα τῆς «Ὁμολογίας» εἶναι πὼς δὲν κατονομάζει τοὺς —ἐντὸς τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας— ἡγέτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τοῦτο μπορεῖ νὰ ἔχει κάποιες δικαιολογίες, ὅπως ὅτι αὐτὸ θὰ τὸ ἔκαναν οἱ κατ’ ἐξοχὴν ἁρμόδιοι ἐπίσκοποι, καθόσον μάλιστα ὑπῆρχαν πολλὲς προσδοκίες ὅτι θὰ ὑπέγραφαν τὴν «Ὁμολογία» ἀρκετοί, περισσότεροι ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ τελικὰ τὴν ὑπέγραψαν.
Ἡ «Φιλορθόδοξος Ἕνωσις “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”», ποὺ συμμετεῖχε ἐνεργὰ στὴν προσπάθεια αὐτή, μὲ κείμενά της στὸ Internet ἀπευθύνθηκε στὴν Ἱερὰ Σύνοδο καὶ σὲ συγκεκριμένους Μητροπολίτες, ὅπως τὸν Ναυπάκτου, τὸν Πειραιῶς (καὶ προσωπικὰ στὸν Αἰτωλοακαρνανίας), θέτοντάς τους τὸ θέμα:
—Εἶναι ὁ Οἰκουμενισμὸς αἵρεση καὶ μάλιστα παναίρεση, ὅπως τὴν κατονομάζει ὁ σύγχρονος ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς;
—Ἂν εἶναι αἵρεση (καὶ δεδομένου ὅτι ἡ αἵρεση δὲν ἔχει μόνο ἰδεολογία καὶ ὄνομα, ἀλλὰ καὶ ἡγέτες καὶ ὀπαδούς, δὲν εἶναι δηλαδὴ ἄσαρκη,) ρωτούσαμε νὰ μᾶς ποῦν οἱ ἀνωτέρω ἀναφερόμενοι ἐπίσκοποι, ποιοί εἶναι οἱ ἀρχηγοὶ καὶ οἱ ἡγέτες αὐτῆς τῆς αἱρέσεως, διότι, ὡς γνωστόν, εἶναι ὑποχρέωση τῶν ἐπισκόπων νὰ ἀποκαλύπτουν καὶ νὰ κατονομάζουν τοὺς αἱρετικούς, ἀφοῦ ἔτσι ἔκαναν οἱ Ἅγιοι καὶ αὐτὸ δίδασκαν νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς, ὥστε νὰ τοὺς γνωρίζουν οἱ πιστοὶ καὶ νὰ μὴ πέφτουν στὰ δίχτυα τους.
Καὶ ὅταν στὶς πρῶτες μας νύξεις ἀρνήθηκαν οἱ ἐπίσκοποι νὰ ἀπαντήσουν ἢ μετέθεσαν τὶς εὐθύνες στὴν Ἱερὰ Σύνοδο, τοὺς ἐπισημάναμε ὅτι γιὰ πολὺ μικρότερες αἱρέσεις —μερικῶν δεκάδων ὀπαδῶν— κατονομάστηκαν οἱ αἱρέσεις καὶ οἱ αἱρετικοὶ καὶ ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο καὶ ἀπὸ τὶς ἐπὶ μέρους μητροπολίτες· γιατί δὲν κάνουν τὸ ἴδιο καὶ γιὰ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;
Ἐφ’ ὅσον, λοιπόν, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος συστοιχεῖται μὲ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη καὶ ἀρνεῖται νὰ τὸν κατονομάσει γιὰ τὴν συμμετοχή του στὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοῦτο πρέπει νὰ κάνουν οἱ ἴδιοι οἱ ὑπογράψαντες τὴν «Ὁμολογία» ἐπίσκοποι, καθόσον μάλιστα διάχυτη εἶναι ἡ ἐντύπωση ἀπὸ τὶς καταγγελίες καὶ τοὺς λόγους καὶ τὰ ἔργα τοῦ ἰδίου, ἀλλὰ καὶ τῶν ὁμοφρόνων του, ὅτι ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ συγκεκριμένοι ἑλλαδικοὶ ἐπίσκοποι εἶναι οἰκουμενιστές.
Δυστυχῶς, κανεὶς ἐπίσκοπος δὲν δέχτηκε νὰ ἀπαντήσει. Καὶ ὄχι μόνον δὲν ἀπάντησαν, ἀλλὰ ἀποκαλύφθηκε, ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ πολλοὶ μητροπολίτες, ἀλλὰ καὶ οἱ ἐρωτηθέντες ἐπίσκοποι, τιμοῦν ποικιλοτρόπως τὸν καταγγελλόμενο ὡς ἀρχηγέτη τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πατριάρχη Βαρθολομαῖο, καλώντας τον στὶς ἐπαρχίες τους καὶ πλέκοντάς του τὸ ἐγκώμιο, ἀναρτώντας μάλιστα μαρμάρινες πλάκες (ὅπως στὴ μητρόπολη Ναυπάκτου) ἐπὶ τῇ ἀναμνήσει τοῦ περάσματός του εἰς τὴν μητροπολιτική τους περιφέρεια· ἢ ὑποκριτικὰ ὑπογράφοντες μὲν τὴν «Ὁμολογία Πίστεως» καὶ ἀναθεματίζοντες τὸν Οἰκουμενισμὸ τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας (ὅπως ὁ Πειραιῶς), ἀλλὰ σὲ ἄλλες εὐκαιρίες παρουσιάζοντες τὸν καταγγελλόμενον ἐπὶ αἱρέσει Πατριάρχη ὡς «φρυκτωρὸ τῆς πίστεως», καὶ πεφωτισμένο οἰακοστρόφο τῆς Ὀρθοδοξίας!
Ἕνεκα αὐτῆς τῆς διγλωσσίας καὶ τῆς ἐπαμφοτερίζουσας συμπεριφορᾶς τους, δημιουργεῖται θέμα συνειδήσεως γιὰ ὅσους ἔχουμε ὑπογράψει τὴν «Ὁμολογία Πίστεως»:
Εἶναι δυνατὸν ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ ἡ «Ὁμολογία» νὰ ἐγκαλεῖ τὸν πατριάρχη ἐπὶ Οἰκουμενισμῷ (πρᾶγμα ποὺ ἀντελήφθη καὶ ὁ ἴδιος καὶ γι’ αὐτὸ προσπάθησε νὰ κινήσει διαδικασία τιμωρίας τῶν συγγραψάντων τὴν «Ὁμολογία») καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἀκόμα καὶ ἐκεῖνοι οἱ ἐπίσκοποι ποὺ ὑπέγραψαν τὴν «Ὁμολογία», νὰ ἐπικοινωνοῦν καὶ νὰ ἐπαινοῦν καὶ νὰ θεωροῦν τὸν πατριάρχη ὁμολογητὴ καὶ νὰ τὸν ὀνομάζουν φύλακα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως; Καὶ μποροῦν αὐτοὶ νὰ μᾶς «ἀναπαύουν», νὰ μᾶς ποιμαίνουν καὶ νὰ μᾶς καθοδηγοῦν;
Ἂν δὲν ἀποτελεῖ αὐτὸ σχιζοφρένεια, τότε τί εἶναι;
Γι’ αὐτὸ παρακαλοῦμε τοὺς ἡγήτορες καὶ τοὺς συντάκτες τῆς «Ὁμολογίας τῆς Πίστεως» (καὶ τοὺς συμφωνοῦντες πνευματικούς, μοναχούς, ὀρθόδοξες ἀδελφότητες) νὰ ξεκαθαρίσουν τὰ πράγματα. Νὰ πάρουν τὴν εὐθύνη καὶ νὰ κατονομάσουν τοὺς αἱρετικοὺς οἰκουμενιστὲς καὶ νὰ πληροφορήσουν τοὺς πιστούς, ποιά κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες πρέπει νὰ εἶναι ἡ στάση μας πρὸς τοὺς διδάσκοντες τὴν αἵρεση, καὶ κυρίως, νὰ τὴν ἐφαρμόσουν οἱ ἴδιοι, ὥστε μὲ σιγουριὰ καὶ ἐμπιστοσύνη νὰ τοὺς ἀκολουθήσουμε.
Τὰ περιθώρια στενεύουν, οἱ καιροὶ οὐ μενετοί. Ἡ αἵρεση ἐξαπλώνεται ραγδαίως. Οἱ διωγμοὶ ἔχουν ἀρχίσει στὴ Σερβία καὶ σύντομα θὰ ἐπεκταθοῦν εἰς τὰ καθ’ ἡμᾶς καὶ ἀλλοῦ στὸν ὀρθόδοξο κόσμο.
Φοβούμαστε ὅτι, ἂν καὶ ὅταν ἀποφασίσουν νὰ ἀντιδράσουν οἱ ποιμένες, οἱ πιστοὶ δὲν θὰ δείξουν καμιὰ διάθεση νὰ τοὺς ἀκολουθήσουν. Εἴτε γιατὶ δὲν θὰ τοὺς ἐμπιστεύονται πλέον, εἴτε γιατὶ ἡ αἵρεση θὰ ἔχει ἐπιτελέσει τὸ σκοπό της: θὰ ἔχει ἐξουδετερώσει πλήρως τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα καὶ τὰ ἐναπομείναντα ὀρθόδοξα ἀντανακλαστικὰ κλήρου καὶ λαοῦ.
Καὶ ἡ εὐθύνη (ὅση ἀναλογεῖ στὸν καθένα μας) θὰ μᾶς βαρύνει ὅλους καὶ αἰωνίως.
«Φιλορθόδοξος Ἕνωσις “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”»
καὶ ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανικὸς Ἀγωνιστικὸς Σύλλογος
«Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης»
