σημασίας . Καταρχήν έπρεπε να αποδείξουν την αντοχή του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος CDU και των Φιλελεύθερων Δημοκρατών συμμάχων τους απέναντι σε όλες τις αναποδιές με τις οποίες έχει έρθει αντιμέτωπος ο κεντροδεξιός κυβερνητικός συνασπισμός του Βερολίνου απο τον Σεπτέμβριο του 2009 που έχει αναλάβει την εξουσία.
Η περιφέρεια, λοιπόν, γύρω απο την Στουτγάρδη όπου επί 48 χρόνια βασίλευε το κόμμα της Μέρκελ ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία για τη δοκιμασία αυτή. Θεωρείται μια απο τις πιο πλούσιες και μοντέρνες της Γερμανίας, αποτελεί το λίκνο της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας και καταφύγιο των εμβληματικών μικρομεσαίων επιχειρήσεων της γερμανικής οικονομίας . Ομως, οι τελευταίοι μήνες στο προπύργιο της Μέρκελ ήταν ταραγμένοι.
Το σχέδιο της ανάπλασης του σιδηροδρομικού σταθμού της Στουτγάρδης με το όνομα Stuttgart 21 ξεσήκωσε εναντίον του εκατοντάδες πολιτες που βγήκαν στους δρόμους για πρώτη φορά στη ζωή τους και συγκρούστηκαν μάλιστα τον Σεπτέμβριο με την αστυνομία. Την ίδια ώρα οι Πράσινοι δεν περίμεναν την Φουκουσίμα για να δουν την δημοφιλία τους να εκτοξεύεται στα ύψη.
Είχαν πάρει θέσεις μάχης πολύ πρίν.
Οταν στο κέντρο της πόλης ξεριζώθηκαν πολλά δέντρα για να δώσουν την θέση τους σε κτίρια απο μπετόν…
Με φόντο, λοιπόν, τον πυρηνικό εφιάλτη, – που βοήθησε σημαντικά- ο αγώνας των Πρασινων δικαιώθηκε την Κυριακή 27 Μαρτίου. Για πρώτη φορά στην ιστορία τους έκαναν πρωθυπουργό σε Γερμανικό κρατίδιο έναν δικό τους. Τον Winfried Kretschmann γνωστό οικολόγο, καθολικό και συντηρητικό.
Το πλήγμα χαρακτηρίστηκε – και είναι – καίριας σημασίας για την Γερμανίδα καγκελάριο .
Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΡΚΕΛ;
Πρόεδρος του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος CDU απο το 2000 και καγκελάριος απο το 2005 η Μέρκελ έχει γίνει ο πρώτος στόχος δυσαρέσκειας και μέσα στο ίδιο της το κόμμα.
Με τα νέα δεδομένα που προέκυψαν μετά τη Βάδη – Βυρτεμβέργη, παρόλο που δεν απειλείται άμεσα θα πρέπει να αναθεωρήσει την στρατηγική της εάν επιθυμεί να φθάσει στο τέλος της θητείας της.
Την θέση της δυσκολεύει περισσότερο και το γεγονός ότι ο βασικός φιλελεύθερος εταίρος της στον κυβερνητικό συνασπισμό ο αντικαγκελάριος Guido Westerwelle – με τον οποίο ουκ ολίγες φορές έχει διαφωνήσει σε βασικές πολιτικές αποφάσεις – οδηγήθηκε σε παραίτηση απο την ηγεσία των Φιλελευθέρων.
Ο λόγος ;
Το συγκυβερνών κόμμα, απο την μια μέρα στην άλλη έχασε τα δύο τριτα των ψηφοφόρων του συγκριτικά με τις εκλογές του 2009 και θα πρέπει τώρα να αγωνισθεί ώστε να μην πέσει κάτω απο το όριο του 5% που απαιτείται για την είσοδο στο κοινοβούλιο. Ποια ήταν όμως τα ατοπήματα της Μέρκελ που αντί για ψήφους, μαζεύει καρπούς δυσαρέσκειας απο παντού ;
Η σιδηρά Κυρία της Ευρωπαϊκής Πολιτικής εξαργυρώνει τρία πισωγυρίσματα και μάλιστα ακριβά.
Το πρώτο αφορά την Ευρωπαική Πολιτική της οπου για λόγους αρχής και συμφέροντος δεν επιθυμούσε η ευημερούσα οικονομία της Γερμανίας με τα ισχυρά δημοσιονομικά της μεγέθη να πληρώσει για άλλους . Όμως, υποχώρησε εξαιτίας της πολιτικής επίγνωσης των πράξεων της .
Αντίθετη καταρχήν στην διάσωση των αδύναμων χωρών η καγκελάριος υποχρεώθηκε να σπεύσει στο πλευρό της Ελλαδας και της Ιρλανδίας εν αναμονή και άλλων υποψηφιων στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης.
Η αλήθεια είναι ότι αγωνίσθηκε για να επιβάλει την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη στην γερμανική κοινή γνώμη εις το όνομα της διάσωσης του ευρώ.
Το δεύτερο αλλά και τρίτο πισωγύρισμα έχουν να κάνουν με καιροσκοπισμό.
Η Μέρκελ έκανε – πολύ αργά – στροφή 180 μοιρών στην πυρηνική πολιτική της για να αρέσει στους Γερμανούς που στην πλειοψηφία τους αμφισβητούν τα πυρηνικά προς οποιαδήποτε χρήση, είτε ενεργειακή, είτε στρατιωτική είναι αυτή .
Στην προηγούμενη κυβέρνηση στην οποία ηγείτο σε συνεργασία με τους σοσιαλδημοκράτες και τον Γκεχραντ Σρεντερ είχε υποσχεθεί έξοδο απο τα πυρηνικά το 2020 .
Μια υπόσχεση που δεν τήρησε. Για να αρέσει στο ενεργειακό λόμπυ ανακοίνωσε πρόσφατα επιμήκυνση 12 ετών στην διάρκεια ζωής των 17 πυρηνικών σταθμών της Γερμανίας.
Δυστυχώς δεν λογάριασε την Φουκουσίμα!
Μια εβδομάδα μετά την νέα πυρηνική καταστροφή η Μέρκελ «τα μάζεψε» ανακοινώνοντας ένα μορατόριουμ τριών μηνών, όσον αφορά την παράταση διάρκειας ζωής των γερμανικών αντιδραστήρων και το άμεσο κλείσιμο 7 παλαιών εγκαταστάσεων . Η ζημιά όμως είχε γίνει! Το τρίτο ατόπημα ήταν το ίδιο θυελλώδες με τα προηγούμενα.
Απέχοντας απο το συμβούλιο ασφαλείας και την έγκριση του ψηφίσματος 1973 για την Λιβύη, οπως έκαναν η Ρωσία και η Κίνα, η Γερμανία απομονώθηκε απο τους Δυτικούς συμμάχους της.
Μια συμπεριφορά που κόστισε ακριβά σε κριτική στην γερμανίδα καγκελάριο και στον υπουργό εξωτερικών της και που την άσκησαν οι βαρόνοι του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, διπλωμάτες ακόμα και η γερμανική κοινή γνώμη.
Σίγουρα το 80% των Γερμανών μετά το Αφγανιστάν δήλωνε αντίθετο σε μια νέα στρατιωτική επιχείρηση, όμως η αποχή απο το συμβουλιο ασφαλείας μεταφράστηκε ως μια ρήξη με την γερμανική εξωτερική πολιτική των τελευταίων 60 ετών οπου βασικό στοιχείο της ήταν η αλληλεγγύη προς τις ΗΠΑ ή σε Ευρωπαίους εταίρους και συμμάχους όπως είναι η Γαλλια .
Οι εξηγήσεις της Μέρκελ για να δικαιολογήσει την ψήφο στο συμβούλιο ασφαλείας για την Λιβύη δεν έπεισαν και της γύρισαν boomerang . Η Γερμανία απείχε απο την ψηφοφορία όμως ήταν υπέρ. Δεν ήθελε να στείλει στρατιώτες στη Λιβύη όμως στήριξε τις δηλώσεις των Ευρωπαίων εταίρων της υπέρ του ψηφίσματος . Hταν υπέρ του ρόλου του ΝΑΤΟ όμως απέσυρε τα πλοία της απο την Μεσόγειο όταν ανατέθηκε στην ΒορειοΑτλαντική συμμαχία η επιτήρηση του ναυτικού εμπάρκγο.
Αυτή η σύγχυση ήταν η χαριστική βολή και η πιο καταστροφική για την Αγκελα και το κόμμα της . Οι εκλογές στη Βάδη Βυρτεμβέργη εκλαμβάνονται ώς αλλη μια προειδοποίηση μετά απο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις οπου οι Χριστιανοδημοκράτες έχασαν ψηφοφόρους, δυνάμεις ακόμα και την εξουσία σε πολλά κρατίδια .
Είναι γνωστό ότι στη Γερμανίδα καγκελάριο δεν αρέσουν οι θεωρητικές συζητήσεις και προτιμά τις ρεαλιστικές λύσεις.. Ομως η «πλοήγηση» μιας χώρας και η λήψη πολιτικών αποφάσεων με «ορατότητα» έχει τα όρια της… και η Μέρκελ μόλις τα άγγιξε !
Η περιφέρεια, λοιπόν, γύρω απο την Στουτγάρδη όπου επί 48 χρόνια βασίλευε το κόμμα της Μέρκελ ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία για τη δοκιμασία αυτή. Θεωρείται μια απο τις πιο πλούσιες και μοντέρνες της Γερμανίας, αποτελεί το λίκνο της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας και καταφύγιο των εμβληματικών μικρομεσαίων επιχειρήσεων της γερμανικής οικονομίας . Ομως, οι τελευταίοι μήνες στο προπύργιο της Μέρκελ ήταν ταραγμένοι.
Το σχέδιο της ανάπλασης του σιδηροδρομικού σταθμού της Στουτγάρδης με το όνομα Stuttgart 21 ξεσήκωσε εναντίον του εκατοντάδες πολιτες που βγήκαν στους δρόμους για πρώτη φορά στη ζωή τους και συγκρούστηκαν μάλιστα τον Σεπτέμβριο με την αστυνομία. Την ίδια ώρα οι Πράσινοι δεν περίμεναν την Φουκουσίμα για να δουν την δημοφιλία τους να εκτοξεύεται στα ύψη.
Είχαν πάρει θέσεις μάχης πολύ πρίν.
Οταν στο κέντρο της πόλης ξεριζώθηκαν πολλά δέντρα για να δώσουν την θέση τους σε κτίρια απο μπετόν…
Με φόντο, λοιπόν, τον πυρηνικό εφιάλτη, – που βοήθησε σημαντικά- ο αγώνας των Πρασινων δικαιώθηκε την Κυριακή 27 Μαρτίου. Για πρώτη φορά στην ιστορία τους έκαναν πρωθυπουργό σε Γερμανικό κρατίδιο έναν δικό τους. Τον Winfried Kretschmann γνωστό οικολόγο, καθολικό και συντηρητικό.
Το πλήγμα χαρακτηρίστηκε – και είναι – καίριας σημασίας για την Γερμανίδα καγκελάριο .
Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΡΚΕΛ;
Πρόεδρος του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος CDU απο το 2000 και καγκελάριος απο το 2005 η Μέρκελ έχει γίνει ο πρώτος στόχος δυσαρέσκειας και μέσα στο ίδιο της το κόμμα.
Με τα νέα δεδομένα που προέκυψαν μετά τη Βάδη – Βυρτεμβέργη, παρόλο που δεν απειλείται άμεσα θα πρέπει να αναθεωρήσει την στρατηγική της εάν επιθυμεί να φθάσει στο τέλος της θητείας της.
Την θέση της δυσκολεύει περισσότερο και το γεγονός ότι ο βασικός φιλελεύθερος εταίρος της στον κυβερνητικό συνασπισμό ο αντικαγκελάριος Guido Westerwelle – με τον οποίο ουκ ολίγες φορές έχει διαφωνήσει σε βασικές πολιτικές αποφάσεις – οδηγήθηκε σε παραίτηση απο την ηγεσία των Φιλελευθέρων.
Ο λόγος ;
Το συγκυβερνών κόμμα, απο την μια μέρα στην άλλη έχασε τα δύο τριτα των ψηφοφόρων του συγκριτικά με τις εκλογές του 2009 και θα πρέπει τώρα να αγωνισθεί ώστε να μην πέσει κάτω απο το όριο του 5% που απαιτείται για την είσοδο στο κοινοβούλιο. Ποια ήταν όμως τα ατοπήματα της Μέρκελ που αντί για ψήφους, μαζεύει καρπούς δυσαρέσκειας απο παντού ;
Η σιδηρά Κυρία της Ευρωπαϊκής Πολιτικής εξαργυρώνει τρία πισωγυρίσματα και μάλιστα ακριβά.
Το πρώτο αφορά την Ευρωπαική Πολιτική της οπου για λόγους αρχής και συμφέροντος δεν επιθυμούσε η ευημερούσα οικονομία της Γερμανίας με τα ισχυρά δημοσιονομικά της μεγέθη να πληρώσει για άλλους . Όμως, υποχώρησε εξαιτίας της πολιτικής επίγνωσης των πράξεων της .
Αντίθετη καταρχήν στην διάσωση των αδύναμων χωρών η καγκελάριος υποχρεώθηκε να σπεύσει στο πλευρό της Ελλαδας και της Ιρλανδίας εν αναμονή και άλλων υποψηφιων στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης.
Η αλήθεια είναι ότι αγωνίσθηκε για να επιβάλει την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη στην γερμανική κοινή γνώμη εις το όνομα της διάσωσης του ευρώ.
Το δεύτερο αλλά και τρίτο πισωγύρισμα έχουν να κάνουν με καιροσκοπισμό.
Η Μέρκελ έκανε – πολύ αργά – στροφή 180 μοιρών στην πυρηνική πολιτική της για να αρέσει στους Γερμανούς που στην πλειοψηφία τους αμφισβητούν τα πυρηνικά προς οποιαδήποτε χρήση, είτε ενεργειακή, είτε στρατιωτική είναι αυτή .
Στην προηγούμενη κυβέρνηση στην οποία ηγείτο σε συνεργασία με τους σοσιαλδημοκράτες και τον Γκεχραντ Σρεντερ είχε υποσχεθεί έξοδο απο τα πυρηνικά το 2020 .
Μια υπόσχεση που δεν τήρησε. Για να αρέσει στο ενεργειακό λόμπυ ανακοίνωσε πρόσφατα επιμήκυνση 12 ετών στην διάρκεια ζωής των 17 πυρηνικών σταθμών της Γερμανίας.
Δυστυχώς δεν λογάριασε την Φουκουσίμα!
Μια εβδομάδα μετά την νέα πυρηνική καταστροφή η Μέρκελ «τα μάζεψε» ανακοινώνοντας ένα μορατόριουμ τριών μηνών, όσον αφορά την παράταση διάρκειας ζωής των γερμανικών αντιδραστήρων και το άμεσο κλείσιμο 7 παλαιών εγκαταστάσεων . Η ζημιά όμως είχε γίνει! Το τρίτο ατόπημα ήταν το ίδιο θυελλώδες με τα προηγούμενα.
Απέχοντας απο το συμβούλιο ασφαλείας και την έγκριση του ψηφίσματος 1973 για την Λιβύη, οπως έκαναν η Ρωσία και η Κίνα, η Γερμανία απομονώθηκε απο τους Δυτικούς συμμάχους της.
Μια συμπεριφορά που κόστισε ακριβά σε κριτική στην γερμανίδα καγκελάριο και στον υπουργό εξωτερικών της και που την άσκησαν οι βαρόνοι του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, διπλωμάτες ακόμα και η γερμανική κοινή γνώμη.
Σίγουρα το 80% των Γερμανών μετά το Αφγανιστάν δήλωνε αντίθετο σε μια νέα στρατιωτική επιχείρηση, όμως η αποχή απο το συμβουλιο ασφαλείας μεταφράστηκε ως μια ρήξη με την γερμανική εξωτερική πολιτική των τελευταίων 60 ετών οπου βασικό στοιχείο της ήταν η αλληλεγγύη προς τις ΗΠΑ ή σε Ευρωπαίους εταίρους και συμμάχους όπως είναι η Γαλλια .
Οι εξηγήσεις της Μέρκελ για να δικαιολογήσει την ψήφο στο συμβούλιο ασφαλείας για την Λιβύη δεν έπεισαν και της γύρισαν boomerang . Η Γερμανία απείχε απο την ψηφοφορία όμως ήταν υπέρ. Δεν ήθελε να στείλει στρατιώτες στη Λιβύη όμως στήριξε τις δηλώσεις των Ευρωπαίων εταίρων της υπέρ του ψηφίσματος . Hταν υπέρ του ρόλου του ΝΑΤΟ όμως απέσυρε τα πλοία της απο την Μεσόγειο όταν ανατέθηκε στην ΒορειοΑτλαντική συμμαχία η επιτήρηση του ναυτικού εμπάρκγο.
Αυτή η σύγχυση ήταν η χαριστική βολή και η πιο καταστροφική για την Αγκελα και το κόμμα της . Οι εκλογές στη Βάδη Βυρτεμβέργη εκλαμβάνονται ώς αλλη μια προειδοποίηση μετά απο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις οπου οι Χριστιανοδημοκράτες έχασαν ψηφοφόρους, δυνάμεις ακόμα και την εξουσία σε πολλά κρατίδια .
Είναι γνωστό ότι στη Γερμανίδα καγκελάριο δεν αρέσουν οι θεωρητικές συζητήσεις και προτιμά τις ρεαλιστικές λύσεις.. Ομως η «πλοήγηση» μιας χώρας και η λήψη πολιτικών αποφάσεων με «ορατότητα» έχει τα όρια της… και η Μέρκελ μόλις τα άγγιξε !
aixmi.gr
