“Τα Μάταλα του τότε ήταν σαν το σημερινό... Facebook χωρίς όμως την αποξένωση”.
Ο Γερμανός δημοσιογράφος, συγγραφέας και παλιός χίπις Arn Strohmeyer, που είχε την ιδέα για τη νέα συνάντηση, μιλά στην “Π”
Όλοι οι νέοι ζούσαν στον «πυρετό των Ματάλων». Ήταν μια τέτοια κατάσταση. Ένα σημείο παγκόσμιας συνάντησης που δεν μπορούσες να μην πας
Οι νέοι της δεκαετίας του ‘60, απ’ όσο θυμάμαι τους ανθρώπους της γενιάς μου, αντιλαμβάνονταν την επίσκεψη στα Μάταλα σαν ιερό καθήκον και υποχρέωσή τους
Παρά τα 68 του χρόνια, παραμένει έφηβος με μακρύ σχετικά μαλλί και χρυσά στρογγυλά γυαλιά. Τα χρόνια δεν έχουν «λυγίσει» την ψυχή, ενώ η αγάπη του για τη ζωή αναβιώνει καθημερινά τις αναμνήσεις της εφηβείας.
Ο λόγος για τον Γερμανό δημοσιογράφο και συγγραφέα Arn Strohmeyer, που μετά από τέσσερις δεκαετίες επιστρέφει στον τόπο που βίωσε τις καλύτερες στιγμές της ζωής του…τα Μάταλα.
Ο κ. Strohmeyer, επέστρεψε ξανά με την ελπίδα να κάνει μια συνάντηση νέων του τότε και να παρουσιάσει ένα λεύκωμα με ιστορίες από πρώην χίπις. Η ιδέα του όμως αυτή έγινε κίνημα παγκόσμιο ξανά και μέχρι σήμερα περίπου 200.000 άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο το έχουν αγκαλιάσει. Χιλιάδες μάλιστα από αυτούς έρχονται τον Ιούνιο στην Κρήτη και τα Μάταλα, σε μια παγκόσμια συνάντηση.
Δυο μήνες πριν, ο κ. Strohmeyer, με αφορμή την επίσκεψη του στην Κρήτη και τις διαδικαστικές συναντήσεις του στο δήμο Φαιστού, που θα αναλάβει τη διεξαγωγή του event, μιλά για τη ζωή στα Μάταλα το ’60, για τις εμπειρίες του, αλλά και για τους χίπις.
Ερ.: Πώς πήρατε την απόφαση να έρθετε στα Μάταλα;
Απ.: «Πρώτη φορά ήρθα στα Μάταλα το 1967, επειδή στην εποχή μου τα Μάταλα ήταν διάσημα παγκόσμια, αλλά και φυσικά στη Γερμανία. Οι νέοι της δεκαετίας του ΄60, απ’ όσο θυμάμαι τους ανθρώπους της γενιάς μου, αντιλαμβάνονταν την επίσκεψη στα Μάταλα ως ιερό καθήκον και υποχρέωση τους. Όλοι οι φοιτητές στο Πανεπιστήμιο μιλούσαν για τα Μάταλα, όλοι ήθελαν να έρθουν και να επισκεφθούν αυτό τον τόπο».
Ερ.: Ήταν εύκολο το 1967 να φύγετε από τη Γερμανία και να φθάσετε ως την Κρήτη και τα Μάταλα;
Απ.: «Το θεωρούσα πάρα πολύ εύκολο, γιατί είχαμε δύο μήνες διακοπές από το Πανεπιστήμιο που μπορούσα να το εκμεταλλευτώ. Όμως δεν αποφάσισα να έρθω μόνος. Πήρα μαζί έναν φίλο και ξεκινήσαμε από τη Γερμανία κάνοντας auto stop. Από τη Γερμανία φτάσαμε στη Βιέννη, όπου δυσκολευτήκαμε να βρούμε άλλο μέσο μεταφοράς και μείναμε εκεί τρεις μέρες. Στη συνέχεια όμως καταφέραμε να φτάσουμε στην Αθήνα μέσω Γιουκοσλαβίας κι από την Αθήνα πήραμε το καράβι για Ηράκλειο. Μετά, πάλι με auto stop φτάσαμε ως τα Μάταλα.
Μπορεί για τα σημερινά δεδομένα όλο αυτό να ακούγεται τρελό, αλλά νομίζω πως πρέπει να κατανοήσετε τον παλμό. Όλοι οι νέοι ζούσαν στον «πυρετό των Ματάλων». Ήταν μια τέτοια κατάσταση. Ένα σημείο παγκόσμιας συνάντησης που δεν μπορούσες να μην πας».
Ερ.: Τι σας έκανε εντύπωση όταν είδατε τελικά μετά απ’ όλο αυτό το ταξίδι, τα Μάταλα;
Απ.: «Α, ήταν μοναδικό! Είδα από απόσταση μια υπέροχη θέα κι ένα τοπίο που ποτέ δεν είχα ξαναδεί. Οι άνθρωποι τη δεκαετία του ’60 ήταν υπέροχοι. Και οι σπηλιές! Οι σπηλιές που όλοι περιμέναμε να δούμε για καιρό με συνεπήραν. Σπηλιές πάνω από την παραλία. Μια υπέροχη παραλία. Βέβαια, φεύγοντας από τη Γερμανία είχα την εντύπωση πως έρχομαι σε μια χώρα που έχει πάντα καλοκαίρι. Στα Μάταλα έφτασα ωστόσο Απρίλιο κι είχε υπερβολικό κρύο τη νύχτα για κάποιον που κοιμόταν στις σπηλιές όπως εγώ με καλοκαιρινά και χωρίς sleeping bag. Μπορεί να ήταν δύσκολο, αλλά δεν ήταν τόσο σημαντικό για εμένα».
Ερ.: Εκτός από τον φίλο σας που ήρθατε μαζί, κάνατε κι άλλες γνωριμίες;
Απ.: «Μα και βέβαια. Αυτός ήταν ένας από τους σκοπούς των Ματάλων. Άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο βρίσκονταν μαζί και μοιράζονταν τις ίδιες εμπειρίες. Θα μπορούσαμε να πούμε πως τα Μάταλα ήταν κάτι σαν το σημερινό facebook, όμως χωρίς αποξένωση, με ταυτότητα, σε πραγματικό χώρο και με πραγματικές εμπειρίες. Γνώρισα πάρα πολύ κόσμο. Και πάρα πολλούς κατοίκους των Ματάλων. Που ήταν τόσο καλοί κι ευγενικοί μαζί μας».
Ερ.: Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν πως οι συναντήσεις στα Μάταλα, γίνονταν από περιθωριακούς νέους, χωρίς ενδιαφέροντα, χωρίς στόχευση, χωρίς ιδανικά. Ισχύει κάτι τέτοιο;
Απ.: «Αυτό μπορεί να έχει παρερμηνευθεί εξαιτίας του γεγονότος πως οι λεγόμενοι Χίπις των Ματάλων, είχαν ως μόττο τους το «ζήσε για το σήμερα, το αύριο δεν θα έρθει ποτέ». Ναι, ήταν άνθρωποι χαλαροί χωρίς πολιτικό μανιφέστο που ζούσαν την κάθε στιγμή. Σ’ αυτό το πλαίσιο χαράς όμως, είχαν όλοι και έναν κοινό σκοπό. Να εκφράσουν με τρόπο ειρηνικό την αντίδραση τους σε κάθε πόλεμο και ειδικότερα την αντίδρασή τους στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Όταν δολοφονήθηκε ο Κένεντυ, ήταν σίγουρα κάτι θλιβερό και κατακριτέο, ήταν όμως παράλληλα και μια μορφή ελπίδας για τους νέους, ότι μπορεί να σταματήσουν οι πόλεμοι.
Πέρα από αυτό βέβαια, δεν θα πω ψέματα, ισχυρότερο όλων ήταν η ζωή στα Μάταλα. Μια ζωή χωρίς σκοτούρες, με απόλυτη χαρά, με συναντήσεις ανθρώπων απ’ όλο τον κόσμο και ανάγκες που σταματούν στα απολύτως απαραίτητα. Ήταν μια ζωή όπως θα έπρεπε να είναι. Χωρίς καπιταλισμό, χωρίς επίπλαστες ανάγκες, χωρίς πολλές απαιτήσεις και χωρίς θλίψη».
http://kanena2010.blogspot.com/2011/04/matala-60s-facebook-60.html
