Αγαπώ πολύ την πατρίδα μου.θέλω να παλέψω γι'αυτήν..
αλλα όμως με διώχνει.είμαι 30 χρονών, δούλευα 6 χρόνια σε μια εταιρεία και πρόσφερα τα μέγιστα.αποτέλεσμα??απολύθηκα από τους πρώτους γιατι έχω ένα κοριτσάκι 2 χρονών!!!τι και αν όλοι είπαν οτι ήταν αδικη και παράλογη η απόλυση μου!!αποτέλεσμα??7 μήνες μετά,εγω δεν μπορώ να βρω πουθενά δουλειά και στην εν λογω εταιρεια εμειναν παιδακια χωρις καν πτυχια, είμαι ράκος ψυχολογικά και κρατιέμαι με το ζόρι στα πόδια μου για το μωρό μου, και μόνο.με πνιγει ο θυμός και η αδικία.θυμός για αυτούς που έφεραν την Ελλάδα μας σε αυτο το χάλι!!
γιατι απ'όλα έχουμε και όλα μπορουμε να τα κανουμε..σε αντιθεση ομως, όλε ςοι πόρτες ειναι κλειστες.ενω σε επικοινωνια που ειχα με αλλη χωρα η απαντηση τους ηταν "ελα οσο πιο συντομα μπορεις.σε χρειαζομαστε.καντο για το παιδι σου."για την ωρα τσακωνομαι με τον αντρα μου, που θελει να μεινει.μεχρι να απολυθει και αυτος..
Αναγνώστης
