Είμαι 26 χρονών και μόλις αυτό το χρόνο έπιασα δουλειά βάσει του πτυχίου μου. Καιρός και εγώ που διάλεξα να βγω στο χώρο εργασίας. Τι να κάνεις τύχες είναι αυτές. Άλλοι γεννιούνται πλούσιοι, άλλοι φτωχοί και άλλοι σε εποχές μνημονίου.
Παρά την ηλικία μου αισθάνομαι ήδη γερασμένος, απογοητευμένος και καταθλιπτικός. Σκέφτηκα να κοιμηθώ, μήπως ξυπνήσω και δω ότι ονειρευόμουν, μήπως όλα αυτά είναι μια φάρσα. Δυστυχώς όμως σε κανένα όνειρο μου μέχρι τώρα δεν είδα να γίνονται πόλεμοι για οικονομικά συμφέροντα, πυρηνικές μολύνσεις, κυβερνήσεις που πουλάνε τους λαούς τους και φεύγουν στο εξωτερικό. Σε κανένα όνειρό μου δεν ένιωσα τόσο ανήμπορος να αντιδράσω, όπως βλέπω να συμβαίνει στην πραγματικότητα μου. Θέλω να πολεμήσω μα δεν έχω όπλο, θέλω να γίνω ήρωας αλλά δεν υπάρχει μάχη.
Το μόνο που υπάρχει γύρω μου είναι ο φόβος. Ο φόβος του αόρατου εχθρού. Κάποιοι το αναφέρουν και ως «το δόγμα του σοκ». Θυμάμαι ότι από μικρός μεγάλωσα με αυτό το φόβο. Κάποιοι μου τον φύτεψαν στο μυαλό και από τότε δεν λέει να μου ξεκολλήσει. Πάντα συνετός, διαλλακτικός για να μη φέρω σε δύσκολη θέση τους άλλους, σώφρων για να μη διεκδικήσω κάτι που δεν μου αξίζει. Μεγαλώνω και δεν ξέρω που πάω.
Είπα να ξεκινήσω να κάνω συναντήσεις με ψυχολόγο για να μου λύσει τα υπαρξιακά μου. Να τον ρωτήσω γιατί εγώ και μερικοί άλλοι σκεφτόμαστε τόσο διαφορετικά. Ποιο κουμπί είναι αυτό που χάλασε για να το διορθώσω, πραγματικά αυτό θέλω. Μα αν δεν μπορώ να αλλάξω αυτό που είμαι , τι μπορώ να κάνω για εξωτερικεύσω το πόνο και την ελπίδα που κρύβεται μέσα μου;
Μικρός χαζεύαμε με τον ξάδελφο μου τη θάλασσα και σκεφτόμασταν το μέλλον. Λέγαμε ότι θα διορθώσουμε τα λάθη των γονιών μας και θα κάνουμε ένα κόσμο καλύτερο από το δικό τους. Ακόμη το πιστεύω και για αυτό σας γράφω.
Κοιτάζοντας το σήμερα βλέπω έναν άνθρωπο εγωκεντρικό, μοναχικό, δίχως πίστη, μαγεία, αρχές και αγάπη. Απλά είναι μια μηχανή χρημάτων, ένα ζώο με κουστούμι με άπειρες περιττές γνώσεις, λες και θα του χρειαστούν στις εξετάσεις για την μετέπειτα ζωή.
Κοιτάζω και τα ζώα. Η ζωή τους είναι λιτή, ουσιαστική. Τρώνε για να φάνε, πίνουν για να πιούν. Τι να την κάνουμε όλη αυτή την γνώση που έχουμε οι άνθρωποι στα χέρια μας εάν δεν την χρησιμοποιούμε για να γίνουμε καλύτεροι; Δεν πιστεύω ότι είμαστε ζώα αλλά ζώα γίναμε, ή μάλλον για να ρίξω το φταίξιμο αλλού οι άλλοι μας κάνανε (εκείνοι που κάθονται σε ένα μεγάλο στρογγυλό τραπέζι και παίζοντας μπαρμπούτι με τις ζωές μας). Ναι, ναι μη γελάτε δεν τρελάθηκα ακόμη, πριν μια ώρα γύρισα από τον τρελογιατρό μου και μου είπε ότι θα την παλέψω μέχρι την άλλη βδομάδα που θα τον ξαναδώ.
Ως άνθρωπος πιστεύω ότι είμαι κάτι ανώτερο από εκείνο που οι «άλλοι» μου λένε ότι είμαι και ότι η δουλειά μου θα πρέπει να είναι το μέσο και όχι ο σκοπός της ύπαρξης μου. Ότι οι θεσμοί και το κράτος μου θα πρέπει να υπηρετούν τους ιδεατούς ανώτερους σκοπούς της ύπαρξης μου και όχι εγώ τους δικούς τους υλικούς σκοπούς. Βλέπετε το μνημόνιο δεν έχει καμιά παράγραφο που να λέει για αυτά. Δεν έχουν ανακαλύψει ακόμη τρόπο για να βγάλουν κέρδος από αυτό.
Το πρόβλημα της εποχής μας δεν είναι μόνο πολιτικό, οικονομικό ή κοινωνικό, είναι υπαρξιακό. Άμα ξέραμε προς τα πού θέλουμε να πάμε, απλά θα πηγαίναμε. Μέχρι τότε οι «λίγοι» που ξέρουν θα κρατάνε το τιμόνι.
Μια μέρα όταν ακόμη ήμουν μικρός, ρώτησα τον πατέρα μου να μου πει που θα θελε να έχει φτάσει τον εαυτό του λίγο πριν πεθάνει. Ακόμη ψάχνει να μου απαντήσει. Και μάλλον δεν θα μου δώσει ποτέ απάντηση, γιατί στην κοινωνία που γεννήθηκε δεν μάθανε να σκέφτονται βαριές φιλοσοφίες, αλλά να σκέφτονται πως να βγάζουν περισσότερα λεφτά, πώς να καταπιέζουν τους ίδιους τους εαυτούς τους.
Άκουσα και ένα σοφό να μιλάει για ένα βοσκό που καθώς κοιμόταν κάτω από μια ελιά ονειρεύτηκε ότι έκανε ένα ταξίδι στον παράδεισο και είδε πως ζουν εκεί πάνω. Όταν ξύπνησε δάκρυσε από την χαρά και την γαλήνη. Υπάρχουν και άλλοι βοσκοί σαν και αυτόν ανάμεσα μας, που ξέρουν πως θα μας βοηθήσουν να φτιάξουμε ένα μικρό επίγειο παράδεισο, να ζήσουμε επιτέλους ανθρώπινα, χωρίς σφαγές, εξουσιαστές και φόβο. (Δεν μιλάω για θρησκευτικό παράδεισο, δεν είμαι θρησκόληπτος).Ας τους βρούμε και ας τους βάλουμε οδηγούς στο δρόμο μας. Φτάνει πια το χρήμα, όχι άλλο χρήμα, δεν το βλέπετε πόσο κακό μας κάνει, μιλήστε μου…
Αναγνώστης
