Τα όσα συνέβησαν στα γραφεία τις ΟΝΝΕΔ με τις ομιλίες Σαμαρά και Παπαμιμίκου, με αφορμή την ανακοίνωση της μεγάλης νίκης της ΔΑΠ στις φοιτητικές εκλογές, ανήκουν στην σφαίρα των τραγελαφικών και εξωπραγματικών γεγονότων.
Από την μεριά της η ΔΑΠ αρνείται οποιαδήποτε σχέση με την ΟΝΝΕΔ όμως μία μεγαλοπρεπέστατη αφίσα της στόλιζε το έδρανο από το οποίο ο κ. Σαμαράς αποθεώθηκε από φοιτητές στην Θεσσαλονίκη. Κατανοώ απόλυτα την ανάγκη της ΔΑΠ να εμφανιστεί ως ανεξάρτητη φοιτητική παράταξη, μιας και ο οποιοσδήποτε συσχετισμός με τα πολιτικά κόμματα αποτελεί ψεγάδι στην εικόνα οποιασδήποτε φοιτητικής παράταξης (τουλάχιστον θεωρητικά), δεν κατανοώ όμως την λογική της επίσκεψης Σαμαρά στα γραφεία της ΟΝΝΕΔ για να δώσει συγχαρητήρια! Συγχαρητήρια σε ποιόν; Στην ΟΝΝΕΔ που δεν κατέβηκε καν στις εκλογές; Ή μήπως στην ΔΑΠ που ουδεμία σχέση θέλει με την ΟΝΝΕΔ; Ή μήπως τώρα θέλει; Ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί δεν καταλαβαίνω από εντυπωσιασμούς και από φτηνά πολιτικά κόλπα. Ας θεωρήσουμε ότι το ΝΔΦΚ είναι απλά ένα στοιχείο της ονομασίας της ΔΑΠ και ότι δεν καταδεικνύει τίποτα. Όμως δεν είναι αυτό το μείζον θέμα αλλά οι δηλώσεις Παπαμιμίκου και Σαμαρά. Αναλυτικά ο αρχηγός την Νέας Δημοκρατίας είπε: «Κερδίσατε μία περήφανη νίκη, γιατί είχατε πολιτικό πρόγραμμα και θέσεις που σπάνε κατεστημένα». Και ρωτώ τον κύριο Σαμαρά πού είδε το πολιτικό πρόγραμμα της ΔΑΠ. Εκτός αν εννοεί τα εξαίσια πάρτι και τις εκδρομές που με τόση επιτυχία διοργανώνει. Την δήλωση για τα κατεστημένα που σπάνε την προσπερνάω διακριτικά. Ο φιλελευθερισμός της ΔΑΠ είναι γνωστός στο πανελλήνιο όσο και αυτός της ΝΔ. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι δηλώσεις του προέδρου της ΟΝΝΕΔ. Ο κύριος Παπαμιμίκος τόνισε ότι είναι καθαρή νίκη της ΟΝΝΕΔ γιατί ήλθε με αύξηση των ποσοστών της και των ψήφων που συγκέντρωσε. Αναφέρθηκε στην αύξηση της συμμετοχής στις φετινές εκλογές, λέγοντας ότι διαψεύδουν τις αιτιάσεις περί «απολίτικης» νεολαίας. Προφανώς ο κύριος Παπαμιμίκος αφενός ταυτίζει ΔΑΠ και ΟΝΝΕΔ και αφετέρου θεωρεί την ψήφο στις φοιτητικές εκλογές ως απόδειξη ενδιαφέροντος για το τι μέλλει γενέσθαι σε πολιτικο επίπεδο. Ας μας εξηγήσει όμως ο κυριοι‚ Παπαμιμίκος γιατί πιστεύει ότι οι χιλιάδες φοιτητές τίμησαν την ΔΑΠ με την ψήφο τους. Μήπως γιατί έχουν ιδιαίτερη αδυναμία στα πάρτι της ή επειδή αποσκοπούν σε εξασφάλιση πολύτιμων σημειώσεων; Ο ίδιος προφανώς πιστεύει ότι οι φοιτητές επέλεξαν την ΔΑΠ επειδή θα δώσει νέα πνοή στο ούτως ή άλλως εκφυλισμένο φοιτητικό κίνημα. Το ίδιο πιθανόν να πιστεύουν και όσοι την ψήφισαν (τουλάχιστον οι περισσότεροι). Και το ερώτημα που αμέσως γεννάται είναι: Μπορεί η ΔΑΠ να αναγεννήσει το φοιτητικό κίνημα; Καλύτερα όμως να το διευρύνουμε: Μπορεί οπο! ιαδήποτε φοιτητική παράταξη να αναγεννήσει το φοιτητικό κίνημα; Η δική μου απάντηση είναι ένα μεγαλοπρεπέστατο όχι. Το φοιτητικό κίνημα, όπως κάθε κίνημα, χρειάζεται όραμα, ηγέτη και βάση που να το στηρίζει. Από τις υπάρχουσες φοιτητικές παρατάξεις ποια μπορεί να ηγηθεί του φοιτητικού κινήματος ανεξάρτητα από κομματικές γραμμές και πιέσεις; Απολύτως καμία. Εφ’ όσον είναι τόσο συνδεδεμένες με τα πολιτικά κόμματα δεν μπορούν να προσφέρουν και ένα ελκυστικό για τον φοιτητή όραμα που να ξεφεύγει από την παραδοσιακή αντίληψη για την κοινωνία. Προφανώς και τα κοινωνικά προβληματα πρέπει να απασχολούν και τους φοιτητές αλλά δεν θα κάνουμε λόγο ύπαρξης του κινήματός μας τις θέσεις των κομμάτων που τόσο βαθιά έχουν ριζώσει στην νοοτροπία μας και απειλούν να ελέγξουν και την σκέψη των νέων ανθρώπων. Επίσης, το φοιτητικό κίνημα για να πορευθεί σωστά χρειάζεται τα μέλη που το εκπροσωπούν αφενός να συνεδριάζουν τακτικά και αφετέρου να είναι πρώτα φοιτητές και έπειτα ΔΑΠίτες, ΠΑΣΠίτες, κομμουνιστές, αριστεριστές κλπ. Αν το φοιτητικό κίνημα αποκτήσει ανεξάρτητο (από κομματικές γραμμές τουλάχιστον) εκπρόσωπο με όραμα, πίστη και σωστές θέσεις, για τις οποίες θα παλέψει ( με την πάλη δεν εννοούμε μάταιες καταλήψεις και πορείες, ούτε fancy παρουσίαση «προτάσεων παιδείας» που εξυπηρετούν την γραμμή που μας κατευθύνει) και θα δικαιωθεί. Πώς όμως μπορεί το φοιτητικό κίνημα να αποκτήσει ισχυρά ερείσματα όταν η ΕΦΕΕ δεν λειτουργεί; Η ΕΦΕΕ αποτελεί το τριτοβάθμιο σωματείο συγκρότησης των φοιτητών σε πανελλήνιο επίπεδο. Το οργανωτικό σχήμα που προβλέπεται είναι το εξής: Σε πρώτο βαθμό οι φοιτητές οργανώνονται στους φοιτητικούς συλλόγους κάθε σχολής ή τμήματος, οι οποίοι αποτελούν πρωτοβάθμια σωματεία, με όργανά τους τη Γενική Συνέλευση κάθε τμήματος και το Διοικητικό Συμβούλιο. Σε δεύτερο βαθμό συναντάμε τους φοιτητικούς συλλόγους σε επίπεδο πανεπιστημίου, οι οποίοι στην ουσία αποτελούν ένωση των επιμέρους φοιτητικών συλλόγων των διαφόρων τμημάτων. Τέλος, σε τρίτο βαθμό βρίσκεται η περίφημη Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδος (ΕΦΕΕ), η οποία αποτελεί ένωση όλων των φοιτητικών συλλόγων της χώρας και έχει ως όργανα το Πανσπουδαστικό Συνέδριο και το Κεντρικό Συμβούλιο, το οποίο εκλέγεται από το Πανσπουδαστικό Συνέδριο. Η σύσταση της ΕΦΕΕ ήταν αποτέλεσμα του 4ου Πανσπουδαστικού Συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε στα τέλη Απριλίου 1963, και το καταστατικό της διατυπώθηκε στα πρότυπα της διακήρυξης της Γρκενόμπλ, ακολουθώντας τα οράματα του γαλλικού φοιτητικού κινήματος, σε μια ταραγμένη πολιτική περίοδο για την Ελλάδα. Πρώτος πρόεδρός της εξελέγη ο Γ.Τζανετάκος, ενώ μετά το 1967 – χρονικό σημείο κατά το οποίο η στρατιωτική δικτατορία διέλυσε την ΕΦΕΕ – μέλη της διοίκησής της συνελήφθησαν σε απαγορευμένες διαδηλώσεις, με σημαντικότερες αυτές για τη δολοφονία του Λαμπράκη, το Βιετνάμ και την αποστασία. Στη μεταπολίτευση, η ΕΦΕΕ ανασυγκροτήθηκε και λειτούργησε ως όργανο με ιδιαίτερη πολιτική και ιδεολογική επιρροή μέχρι το 1980, όπου τελευταίος πρόεδρός της διατέλεσε ο σημερινός βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Χρήστος Παπουτσής. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος προκύπτει ότι η σημαία της ΕΦΕΕ – η οποία βρίσκεται παραδοσιακά στην κεφαλή της πορείας της επετείου του Πολυτεχνείου – είναι μέχρι και σήμερα στα χέρια της ΠΑΣΠ. Ωστόσο, από τη δεκαετία του ’80 ξεκίνησε η εικόνα διάλυσης της ΕΦΕΕ. Συγκεκριμένα, ήδη από τότε οι φοιτητικές παρατάξεις δεν κατόρθωσαν να έρθουν σε συμφωνία σχετικά με την εκλογή του Προεδρείου του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΦΕΕ, με αποτέλεσμα εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες η ΕΦΕΕ να στερείται Προεδρείου. Το Κεντρικό Συμβούλιο συνέχισε να λειτουργεί μέχρι το 1996 και η τελευταία του σύνθεση ήταν η εξής: ΔΑΠ 8 έδρες, ΠΑΣΠ 5 έδρες, ΕΑΑΚ 3 έδρες, ΠΚΣ 2 έδρες, Νέοι Ορίζοντες (μία παράταξη προσκείμενη στην Πολιτική Άνοιξη του Αντώνη Σαμαρά) 1 έδρα, ΣΥΝ 1 έδρα, Ανεξάρτητα Σχήματα Επιστήμης Πολιτισμού 1 έδρα.
Από τότε η ιστορία της ΕΦΕΕ στιγματίσθηκε από μια σειρά Πανσπουδαστικών Συνεδρίων από τα οποία αποχώρησαν η μία μετά την άλλη οι φοιτητικές παρατάξεις με αποτέλεσμα η ΕΦΕΕ να πέσει σε αχρησία με τον σταδιακό εκφυλισμό και των τριών βαθμίδων της. Σχεδόν 35 χρόνια μετά οι φοιτητές εξακολουθούν να μην έχουν ανώτατο συνδικαλιστικό όργανο. Ίσως η ΕΦΕΕ να μην μπορεί πλέον να επιτελέσει το ιερό της έργο όμως σίγουρα μπορεί να αναδιαμορφωθεί, έστω να αντικατασταθεί από κάτι ανάλογο.
Ίσως βέβαια το αίτημα για ανανέωση του φοιτητικού κινήματος να μην είναι επίκαιρο ή να μην ανταποκρίνεται στην σύγχρονη πραγματικότητα. Απλώς είναι εξοργιστικό να διατηρείται, έστω και σε «κώμα», ένα από τα μεγαλύτερα κινήματα που δημιούργησε ο άνθρωπος μόνο και μόνο για να παίρνουμε ψήφους, να εκλέγουμε γλάστρες και να κάνουμε παρωδίες γενικές συνελεύσεις δήθεν για να προστατεύσουμε τον φοιτητή. Η πρότασή μου είναι απλή: ή μετονομαστείτε όλοι συλλήβδην σε ομάδες κομματικής γραμμής εντός των πανεπιστημίων και σταματήστε να ασελγείτε σε βάρος του φοιτητικού κινήματος ή κάνετε κάτι προς βελτίωση της υπάρχουσας κατάστασης. Φυσικά και ο απλός φοιτητής συμβάλλει στην διατήρηση ενός πρωτοποριακού φαινομένου όμως ας δούμε τις ΔΑΠ, ΠΑΣΠ με τα μάτια ενός παιδιού από την επαρχία. Για πρώτη φορά σε μεγάλη πόλη χωρίς φίλους, λεφτά, οικογένεια. Η σχολή πολύ δύσκολη όμως κάποια παιδιά μου δίνουν σημειώσεις, είναι φιλικοί και σε αντάλλαγμα ζητάνε έναν τόσο δα μικρό σταυρό. Γιατί όχι; Καταδικαστέα είναι η παράταξη που εξαγόρασε την ψήφο ή όλοι εμείς οι Αθηναίοι που αντί να βοηθήσουμε έναν συμφοιτητή μας τον ρίξαμε γραμμή στον λάκκο με τα πιτ-μπουλ; Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι οπότε ας αλλάξουμε όλοι μαζί αλλάζοντας ο καθένας ξεχωριστά. Όλοι είμαστε φοιτητές.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
