Ηθοποιός της παλιάς γενιάς, ξέρει καλά τον κόσμο τόσο του θεάτρου όσο και το κοινό. Η άποψή της έχει βαρύτητα και ιδιαίτερο ενδιαφέρον. "Φέτος έρχονταν άνθρωποι για να δουν την παράσταση της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου για τρίτη φορά -άνθρωποι κανονικοί, όχι πλούσιοι- και τους έλεγα: "Μα πώς ήρθατε;" -επειδή ξέρω τι συμβαίνει- "πώς πληρώνετε;". Και μου απαντούσαν: "Κόβουμε από το ταξί, κόβουμε από μία "πολυτέλεια" άλλη, που πια δεν μπορούμε να την έχουμε. Δεν θα πάρουμε το πρόγραμμα ας πούμε, δεν θα πιούμε έναν καφέ, αλλά θέλουμε να δούμε αυτήν την παράσταση για τρίτη φορά".
Οι άνθρωποι λοιπόν συνεχίζουν να πηγαίνουν στο θέατρο και να βλέπουν παραστάσεις αλλά η ίδια διευκρινίζει: "Το θέατρο συνήθως δεν απευθύνεται στους πολύ φτωχούς, γιατί αυτοί δεν πάνε ποτέ στο θέατρο. Απευθύνεται σε μία τάξη λίγο πιο πάνω, που έχει έναν υποτυπώδη μισθό. Δεν απευθύνεται στο όριο κάτω από τη φτώχια. Αυτοί οι άνθρωποι τρώνε από τα σκουπίδια, τους βλέπω κάθε μέρα κάτω από το σπίτι μου. Έλληνες, όχι μετανάστες."
Η ίδια είναι αισιόδοξη για την τέχνη; "Με αυτή την έννοια, δεν είμαι τόσο αισιόδοξη για την τέχνη γιατί πιστεύω, ότι θα ζήσουμε άγριες καταστάσεις. Νομίζω ότι αυτοί που πραγματικά υποφέρουν θα έχουν βίαιες αντιδράσεις. Ακόμα είναι εσωτερικευμένη αυτή η κοινωνική αναταραχή. Δεν έχει εξωτερικευθεί".
http://tvnea.blogspot.com/2011/05/blog-post_4978.html#ixzz1NjTLedLL
