της Δώρας Αμαραντίδουτο παρασκήνιο, η ίντριγκα και το χοντρό promotion έκαναν το θαύμα τους στη «μεγαλύτερη ευρωπαϊκή γιορτή της μουσικής», όπως θέλουν να χαρακτηρίζουν αυτό τον τηλεοπτικό θεσμό τα μέλη της EBU, για ευνόητους (εμπορικούς) λόγους.
Ναι, μάλιστα. Η εντελώς αδιάφορη, νερόβραστη ερωτική μπαλάντα «Running Scared» με το ντουέτο των Αζέρων Ell και Nikki αναδείχθηκε η νικητήρια του 56ου ευρω-διαγωνισμού, έχοντας πίσω της στιβαρές (πετρελαϊκές) πλάτες, που δαπάνησαν περί τα 20 εκατ. δολάρια για την προώθηση του προϊόντος, κι ας ήταν… άνθρακας. Μα είναι κατάλληλη χώρα για τη φιλοξενία της Γιουροβίζιον το Αζερμπαϊτζάν, όπου συναντάται το (σύνηθες για τις υπό ανάπτυξη χώρες) φαινόμενο της κοινωνικής και οικονομικής ανισότητας, με το 40% του πληθυσμού να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας; Είναι μια απορία που θα λυθεί του χρόνου τέτοιον καιρό… Βεβαίως την ίδια απορία θα είχαμε εάν η Ελλάδα κατάφερνε να κερδίσει τον διαγωνισμό, διότι, σύμφωνα με τη βαθμολογία του πρώτου ημιτελικού, η χώρα μας βγήκε πρώτη σε βαθμούς, αφήνοντας δεύτερο το Αζερμπαϊτζάν.
Εντάξει. Η Ελλαδίτσα μπορεί να μην μπήκε καν στην πρώτη πεντάδα, αλλά με μηδενικό promotion, δίχως χορηγούς και τελικό κόστος συμμετοχής μόλις 222.000 ευρώ, κατάφερε ηρωικά να αναδειχθεί 7η με το «Watch my dance». Για αυτή τη… νίκη λέμε «μπράβο» σε τέσσερις ανθρώπους: Στον Λούκα Γιώρκα, που κατέθεσε την ψυχή του, ερμηνεύοντας το ελληνόφωνο μέρος του τραγουδιού, στον Stereo Mike, που χωρίς φιοριτούρες εντυπωσιασμού – τύπου… «γιο» και τέτοια – πήρε πάνω του το χιπ χοπ μέρος του κομματιού, στη στιχουργό Ελεάνα Βραχάλη και στον συνθέτη Γιάννη Χριστοδουλόπουλο (που αφουγκραζόμενοι τη σύγχρονη τάση στην τραγουδοποιία κατέθεσαν ένα ελληνοκεντρικό, άρτια δομημένο τραγούδι στο ευρωπαϊκό – και όχι μόνο – κοινό). Οι μεγάλες αντιρρήσεις μας εστιάζονται στον τρόπο σκέψης και λειτουργίας του Κωνσταντίνου Ρήγου, που είχε αναλάβει τη χορογραφία και την καλλιτεχνική επιμέλεια. Πώς ταιριάζουν αισθητικά οι ιωνικού ρυθμού κίονες στο πίσω μέρος του σκηνικού ως φόντο σε ένα δωρικού ύφους τραγούδι; Γιατί να μην απαλλαγούμε επιτέλους από την κακώς εννοούμενη φολκλόρ χρήση της αρχαιοελληνικής κολώνας ως σήμα κατατεθέν σε ό,τι σύγχρονο ελληνικό δείχνουμε στο παγκόσμιο κοινό; Και γιατί να μην βάλει ο Κωνσταντίνος Ρήγος τους χορευτές να χορέψουν ένα βαρύ, αυθεντικό ζεϊμπέκικο; Αντ’ αυτού είδαμε να χορεύουν ένα γιαλαντζί ζεϊμπέκικο, για να μην ξενίσουμε – λέει – τις άλλες χώρες. Μα ή πάμε για να δείξουμε τον πραγματικό μας εαυτό ή άστο καλύτερα…
Βεβαίως οι Έλληνες μάλλον έχουμε… πολλά πρόσωπα ή τουλάχιστον έτσι φάνηκε από τις επιλογές μας στη Γιουροβίζιον, διότι ναι μεν στείλαμε ένα χιπ-χοπ ζεϊμπέκικο, αλλά στο φινάλε του τελικού αποδειχθήκαμε λάτρεις της όπερας! Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε το γεγονός ότι η Ελλάδα έδωσε το 12άρι της στη Γαλλία με τον μετριότατο νεαρό τενόρο Amauri Vasilli; Βεβαίως υπάρχει και ένα άλλο ενδεχόμενο: Να είμαστε… φανατικοί τζογαδόροι, που θελήσαμε να ποντάρουμε σε ένα φαβορί των προγνωστικών στοιχημάτων. Αλλά παίξαμε και χάσαμε…
Μιλώντας για τη συνολική εικόνα της φετινής Γιουροβίζιον, παραδόξως έχουμε να πούμε τα καλύτερα, συγκριτικά με άλλες χρονιές. Όσο προκατειλημμένος κι αν είναι ένας τηλεθεατής, ο οποίος τυγχάνει να έχει μια σχέση με την τέχνη του τραγουδιού, δεν μπορεί να μην σταθεί σε αρκετά αξιόλογα τραγούδια, που με τους στίχους τους εκφράζουν την ανησυχία ενός ευαισθητοποιημένου πολίτη του 2011 για το δύσκολο παρόν κυρίως των νέων και για το αβέβαιο μέλλον συνολικά του πλανήτη. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε τα τραγούδια της Φινλανδίας, της Δανίας, της Ρουμανίας και της Ουγγαρίας.
http://topontiki.gr/article/17006
