το να πετύχουμε αυτό που πραγματικά αγαπάμε μέσο τον πανελληνίων εξετάσεων.
Όλα αυτά θα ήθελα να σας τα περιγράψω μέσο μια δυσάρεστη εμπειρία που πέρασα προσωπικά εγώ σήμερα, αλλά και μια ακόμα επιβεβαιώσει ότι η κατάσταση στην χώρα μας έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο, χωρίς να επιβλέπετε από κανέναν, και η κάθε μορφή εξουσίας να γίνε όπλα στα χέρια κάθε "επαγγελματία" σκοτώνοντας όνειρα και προσδοκίες πολλών ετών.
Είμαι μαθητής ΕΠΑγγελματικού Λυκείου, και έδινα σήμερα πανελλήνιες εξετάσεις στο μάθημα των μαθηματικών, λόγο της δυσλεξίας που έχω (για κάποιους στην Ελλάδα θεωρείται πρόβλημα, χωρίς βέβαια να μπαίνουν στον κόπο να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος), έδινα σε εξεταστικό κέντρο μόνο για προφορικά, επισημαίνοντας πως για να γράψουν κάποια παιδιά με αυτό το τρόπο είχαν έρθει από κάθε μεριά της Ελλάδας.
Μπαίνοντας στις αίθουσες ώρα 8:00 π.μ. και με το άγχος μου να μεγαλώνει όλο και περισσότερο, προσπαθούσα να ηρεμήσω. Δυστυχώς όμως το πρώτο ευτράπελο δεν άργησε να φανεί, η ώρα πέρναγε αρκετά και χωρίς καμιά ενημέρωση από κανέναν υπευθινο για το τι γίνετε, και το πότε θα πάρουμε τα θέματα στα χέρια μας. Περίμενα τα θέματα παρατηρούσα δίπλα μου αντιδράσεις από υποψηφίους με το να διαμαρτύρονται και να ζητάνε εξηγήσεις από τους επιτηρητές, παίρνοντας μια και μόνο απάντηση - δεν ξέρουμε, κάντε υπομονή.
Άρχισα να απογοητεύομαι και να στεναχωριέμαι, χωρίς να ξέρω το γιατί, -γιατί από όλα θα έπρεπε αλήθεια να στεναχωριέμαι; αναρωτιόμουν, όταν σε μια στιγμή, και ενώ η ώρα έδειχνε 10:00 ακούσαμε από τις διπλανές αίθουσες επιδοκιμασίες καταλάβαμε τότε ότι η ώρα που περιμέναμε είχε φτάσει.
Τελειώνοντας με τα θέματα και την ώρα να είναι πια 11:30 περίμενα να περάσω από την επιτροπή που θα εξεταζόμουν προφορικά, η συνέχεια όμως ήτανε το ίδιο τραγική, τα παιδιά που είχαμε απομείνει περίμενα με τουλάχιστον δύο ώρες για να ακούμε δικαιολογίες αυτή την φορά όπως -κάνει διάλειμμα η επιτροπή, ή επίσης -περνούν παιδιά από άλλες αίθουσες για να υπάρχει ισορροπία (και ας είχαν τελειώσει πιο αργά από εμάς).
Για να φτάσουμε στο τέλος αυτής παρωδίας με το σκηνικό που διαδραματίστηκε να είναι πραγματικά χωρίς σχόλια. Η ώρα ήταν 13:40 έχοντα κλείσει έξι περίπου ώρες μέσα στην αίθουσα κουρασμένοι, και τα νεύρα τεντωμένα, με φωνάζουν να πάω στην επιτροπή, και εκεί όμως με περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Μόλις κάθισα στην καρέκλα και αφού με χαιρέτισαν άκουσα την πρώτα λόγια από τα χείλι τους να είναι - θες να τα πεις προφορικά; και χωρίς να προλάβω να πω κουβέντα ακούω ξανά - το ίδιο δε είναι και γραπτά; το μόνο που σκεπτόμουν εκείνη την ώρα ήταν: αφου είναι το ίδιο εγώ γιατί περίμενα τόση ώρα. Κουρασμένος και σαστισμένος από τον τρόπο και το ύφος που παρέπεμπε κάπως με μορφή εκβιασμού τους παρέδωσα το γραπτό μου, για να ακούσω πια και τα τελευταία λόγια τους -γράψε πάνω στο τετράδιο σου τα εξής: επιθυμώ να εξεταστώ γραπτά, και όχι προφορικά, κάτι που έκανα.
Αποχώρησα, με απογοήτευση αλλά και με την πεποίθηση και ίσος την ψευδαίσθηση ότι όλα αυτά κάποτε θα αλλάξουν και θα μπορούμε να ζήσουμε στην Ελλάδα που όλοι οι νέοι έχουμε ονειρευτοί.
Αναγνώστης
