την Μαντσεστερ σε μία άνευ όρων ήττα, αναγκάζοντας μέχρι και τον ίδιο τον Σερ Άλεξ να παραδέχεται πως ήταν η πιο δύσκολη ομάδα που αντιμετώπισε ποτέ. Και πραγματικά, όποιος αμφιβάλλει για τα λεγόμενα του Σκωτσέζου είναι απλά αδαής και τρομερά κομπλεξικός απέναντι στην κορυφαία ομάδα που έχει δει ο πλανήτης.
Το τελικό 3-1 αντικατοπτρίζει πλήρως την εικόνα του αγώνα, ενός που θα μείνει στην ιστορία ως από τους καλύτερους τελικούς. Ειδικά εάν θυμηθούμε τον περσινό (που ήταν πιο κουραστικός και από παρακολούθηση αγώνα σκάκι), καταλαβαίνουμε πως πράγματι ο αγώνας ήταν αντάξιος των ονομάτων που φέρουν οι δύο ομάδες. Και προσωπικά χαίρομαι πάρα πολύ που ο Φέργκιουσον κοίταξε κατάματα την Μπαρτσελόνα, δεν προσπάθησε να καταστρέψει το παιχνίδι αλλά μπήκε επιθετικά.
Χθες νικητής ήταν ο αθλητισμός, το ποδόσφαιρο. Για εμένα ήταν ο καλύτερος τελικός των τελευταίων ετών. Προσωπικά έχω να αισθανθώ τόσο χαρούμενος από το μακρινό 2002 όταν η Ρεάλ κέρδισε με 2-1 τη Λεβερκούζεν με τον Ζιντάν να ζωγραφίζει μέσα στο γήπεδο. Ήμουν μόλις 10 και όμως τον θυμάμαι σαν χθες. Και ο αγώνας στο Wembley ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσαμε να δούμε, λαμβάνωντας υπόψην και τη σκοπιμότητα που καλώς ή κακώς υπάρχει σε τέτοιες αναμετρήσεις.
Για τον αγώνα δεν έχω να πω πάρα πολλά. Η Μπαρτσελόνα ήταν με διαφορά καλύτερη, έκανε πολλές ευκαιρίες, θα μπορούσε να πετύχει και άλλα γκολ αλλά ο Φαν Ντερ Σάρ κατάφερε σε αρκετές περιπτώσεις να διατηρήσει το σκορ σε αξιοπρεπή επίπεδα. Για εμένα MVP ήταν ο Τσάβι. Αυτός ο άνθρωπος...τι μπαλαδόρος είναι! Απίστευτος παίκτης, είχε κάνει μέσα σέ ένα ημίχρονο 70+πάσες και είχε ποσοστό ευστοχίας σε αυτές περί το 94%! Και όλα αυτά ενώ πρέσσαρε ασταμάτητα και δεν άφηνε την Μάντσεστερ να κάνει παιχνίδι.
Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όταν ξεκίνησε ο αγώνας, πίστευα πως θα τα κατάφερνε. Ειδικά κρίνοντας από τα πρώτα 20', έβλεπα πως είχε ψιλοβραχυκυκλώσει τους Καταλανούς. Όλα αυτά μέχρι που ο σερβιτόρος Τσάβι έβγαλε φάτσα-κάρτα τον Πέδρο, ο οποίος εκτέλεσε υποδειγματικά τον Ολλανδό κίπερ των πρωταθλητών Αγγλίας. Τότε επήλθε καθίζηση για την Γιουνάιτεντ, η οποία αν και σκόραρε μετά από επτά λεπτά, δεν έδειχνε ικανή σε καμία περίπτωση να ανατρέψει. Μέσσι και Βίγια, με δύο πανέμορφα γκολ εκτός περιοχής (επιτέλους και σουτ έξω από τη περιοχή!) έδωσαν διαστάδεις θριάμβου στη νίκη των Καταλανών.
Οι MVP της ομάδας της Βαρκελώνης (Μ για Μέσσι, V για Βίγια και P για Πέδρο) κατάφεραν να ξεκλειδώσουν σε πολλές περιπτώσεις την άμυνα της Μάντσεστερ, η οποία είχε σε τραγική μέρα τον Εβρά, από τη πλευρά του οποίου έγιναν οι περισσότερες ευκαιρίες για τους τυπικά γηπεδούχους. Σε κακή μέρα ήταν και ο Κάρικ, ο οποίο δεν έδινε συρτή πάσα με τη καμία, όλη την ώρα τη μπάλα στον αέρα! Αρκετά ανώνυμοι οι Ερνάντεζ και Ρούνει, οι οποίοι δεν έγιναν τόσο απειλητικοί όσο περίμενα.
Τέλος, αξίζουν συγχαρητήρια στον Αμπιντάλ. Ο παίκτης αυτός είναι παγκοσμίως αδικημένος. Μπορεί στην επίθεση να μην κάνει πολλά, ωστόσο αμυντικά είναι εξαιρετικός. Και αξίζει ιδιαίτερη μνεία το γεγονός ότι επέστρεψε στους αγωνιστικούς χώρους μετά το τρομερό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε με τη δημιουργία όγκου στο συκώτι. Μπράβο στον άνθρωπο που δεν τα παράτησε και που αγωνίστηκε και εξαιρετικά και κέρδισε μαζί με την ομάδα του τον τίτλο.
Υ.Γ Οι διαφορές ανάμεσα στις δύο ομάδες είναι απλά χαοτικές και αξίζει ένα μεγάλο μπράβο και στον Σερ Άλεξ που κατάφερε να πάει τελικό μαζί με παίκτες όπως Κάρικ, Φλέτσερ, Πάρκ και τους άλλους.
Και η δήλωση του Σκωτσέζου "Κέρδισε η καλύτερη ομάδα" φανερώνει το μεγαλείο και την ανωτερότητα και του ίδιο αλλά κα της Μπάρτσα.
Μακάρι να ξαναδούμε ένα τόσο καλό τελικό και στο μέλλον. (Ο Μέσσι θα αφήσει κανένα ρεκόρ για κανέναν άλλο; Χθες έφτασε τα 12 γκολ στη διοργάνωση σε μία σεζόν, ισοφαρίζοντας τον Βαν Νίστελρόι)
http://mikrosscout.blogspot.com
