σημειώσω πως συμφωνώ με τον όρο πνευματική ιδιοκτησία . Πιστεύω πως ο πνευματικός δημιουργός πρέπει να αμείβεται για την Δημόσια εκτέλεση του έργου του. Δεν μπορεί παραδείγματος χάρη, σε ένα ρεμπετάδικο ή κέντρο διασκέδασης ή ταβέρνα, να πουλιέται ένα μπουκάλι κρασί στη τριπλάσια ή και δεκαπλάσια αξία από την τιμή αγοράς στην κάβα γιατί ταυτόχρονα πουλιέται και διασκέδαση (μουσική).
Να ξεχωρίσουμε λοιπόν κάποια πράγματα . Υπάρχουν δύο ειδών δικαιώματα, τα πνευματικά που αφορούν (συνθέτες και στιχουργούς) και τα συγγενικά που αφορούν τους τραγουδιστές και τους μουσικούς.
Τα δικαιώματα (είτε πνευματικά, είτε συγγενικά) σύμφωνα με τον νόμο 2121/93 εισπράττονται από τους, Οργανισμούς Συλλογικής διαχείρισης , οι οποίοι είναι στην ουσία εταιρείες που ομάδες δημιουργών (συνθέτες και στιχουργοί) η τραγουδιστών η μουσικών η παραγώγων τους έχουν παραχωρήσει το δικαίωμα εκμετάλλευσης του έργου τους.
Στην Ελλάδα, η ΑΕΠΙ (Ανώνυμος Εταιρεία Πνευματικής Ιδιοκτησίας), προστατεύει τα πνευματικά δικαιώματα των συνθετών και στιχουργών, ενώ ταυτόχρονα αναλαμβάνει και τη διαχείριση των δικαιωμάτων αυτών.
Με την διαχείριση των συγγενικών δικαιωμάτων ασχολούνται οι οργανισμοί Ερατώ (Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης Δικαιωμάτων Τραγουδιστών - Ερμηνευτών Συν.Π.Ε.),
Απόλλων (Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης Δικαιωμάτων Ελλήνων Μουσικών Συν.Π.Ε.) και
Grammo (Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης & Προστασίας των Δικαιωμάτων των Παραγωγών Υλικών Φορέων Ήχου ή Εικόνας και Ήχου). Η Διεθνής Ομοσπονδία Φωνογραφικής Βιομηχανίας (International Federation of Phonographic Industry - IFPI) δεν αποτελεί διαχειριστικό οργανισμό. Στόχος της είναι η προστασία και η προώθηση της μουσικής και παρ' όλο που εκπροσωπεί τις δισκογραφικές εταιρίες, τα αποτελέσματα των ενεργειών της απολαμβάνει το σύνολο της μουσικής κοινότητας.
Μέχρι εδώ κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Τα πιο πάνω στοιχεία τα βρήκα από τις ιστοσελίδες των εταιρειών αυτών.
Δεν είμαι νομικός αλλά γράφω τα πράγματα όπως τα γνωρίζω εάν κάπου κάνω λάθος θα παρακαλούσα να με διορθώσετε.
Μου έχουν κάνει εντύπωση κάποιες παραδοξότητες στο σύστημα που υπάρχει σήμερα στην διαχείριση των δικαιωμάτων.
1. Εάν ας πούμε ιδρυθεί ένας καινούριος Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης ας τον πούμε ΑΕΠΙ 2 και κάποιοι συνθέτες αποφασίσουν να φύγουν από την ΑΕΠΙ και να πάνε στην νέα ΑΕΠΙ 2 και να εκχωρήσουν το δικαίωμα διαχείρισης του έργου τους σε αυτή, τότε τα καταστήματα (επειδή προφανώς θα παίζουν μουσική και του ενός συνθέτη που είναι συνεργαζόμενος με την ΑΕΠΙ και του άλλου που είναι συνεργαζόμενου με την ΑΕΠΙ2 είναι υποχρεωμένα να πληρώνουν και τον παλιό και τον καινούριο οργανισμό Συλλογικής Διαχείρισης . εχει ιδρυθεί κάποιος τέτοιος οργανισμός και λέγεται ‘’αυτοδιαχείριση’’. Όμοιος νομίζω το ίδιο μπορεί να συμβεί και με τα συγγενικά δικαιώματα).
2. Συνεπώς έχουμε στην πατρίδα μας το απίστευτο φαινόμενο στα καταστήματα να μπαίνουν όχι μόνο ένας εισπράκτορας από ένα κεντρικό φορέα. Άλλα πολλοί για τον ίδιο λόγο.
• Θα μπορούσε λοιπόν με νομοθετική ρύθμιση να υπήρχε μια ομοσπονδία αυτών των εταιρειών. Τα χρήματα να τα εισπράττει ένας και να τα μοιράζονται μεταξύ τους.
Ποιος άραγε καθορίζει το τίμημα του πόσο θα πληρώσει κάθε κατάστημα. Δεδομένου ότι η μουσική έχει κατά την άποψη μου μονοπωλιακό χαρακτήρα αφού κάθε τραγούδι είναι μοναδικό. Σήμερα υπάρχει το απίστευτο καθεστώς να τιμολογούνται τα καταστήματα με το εμβαδόν τους. Είτε λοιπόν έχεις δουλεία είτε δεν έχεις, τα ιδία θα πληρώσεις. Είτε ακούνε την μουσική 800 πελάτες σε ένα κατάστημα 150 τετραγωνικών (καφετερία) την ημέρα, είτε 1 πελάτης (σε άλλη καφετέρια με τα ίδια τετραγωνικά) τα ίδια χρήματα θα πληρώνουν τα καταστήματα.
Που είναι λοιπόν η εύλογη αμοιβή που ο νόμος ορίζει?
• Βάση αυτής της λογικής δεν θα έπρεπε να υπάρχει ας πούμε μια μαθηματική σχέση που να λαμβάνει υπόψη το είδος του καταστήματος με την χρήση ενός αριθμητικού συντελεστή ας τον πούμε Χ ανάλογα με το πόσο απαραίτητη είναι η μουσική στην λειτουργία του και ένα ποσοστό επι τοις 100 ένα ποσοστό επί των κερδών του καταστήματος (ΟΡΙΖΟΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ και μετά από διαβούλευση με τα επιμελητήρια και τους οργανισμούς αυτούς )καθότι μονοπώλιο όπως εξήγησα πιο πάνω.
Αμοιβή (ΑΕΠΙ+ΕΡΑΤΩ+ΓΡΑΜΜΟ +κτλ)= Χ *( ποσοστό %) πωλούμενου είδους π.χ καφέ
Και πιο δίκαιο νομίζω είναι αυτό και πιο σωστό. Να αναγράφεται όπως ο ΦΠΑ στην απόδειξη και να πληρώνει ο τελικός χρήστης πελάτης που μπαίνει στο κατάστημα, και όχι ο μαγαζάτορας. Στο κάτω κάτω ο πελάτης έρχεται στο κατάστημα για την Μουσική, αυτός την απολαμβάνει, αυτός πρέπει και να την πληρώνει.
Έτσι με αυτόν τον τρόπο τα μαγαζιά σε τουριστικές περιοχές που έχουν δουλεία θα πλήρωναν επαρκώς ενώ τα καφενεία των χωριών θα πλήρωναν εάν είχαν πράγματι δουλειά .και δεν θα υπήρχαν παράπονα.
Για αυτά που δεν έχουν.
3.Τα συγγενικά δικαιώματα τώρα τι είδους δικαιώματα είναι? . (Στις ΗΠΑ, από όπου προέρχεται και ο μέγιστος όγκος του ξένου ρεπερτορίου δεν υπάρχει διάταξη νόμου, που να προστατεύει τα συγγενικά δικαιώματα.)
Θα μπορούσε λόγου χάρη ο εργάτης που κατασκεύασε μια εφεύρεση που βγήκε σε μαζική παραγωγή να εισπράττει δικαιώματα σαν τον εφευρέτη που έχει την πατέντα της εφεύρεσης . Το ίδιο μπορεί να ισχυριστεί ο Μάγειρας για αυτόν που έγραψε την συνταγή κτλ.
• Μήπως πρέπει να ξαναδούμε αυτό το ζήτημα. Εάν υπάρχουν τα συγγενικά δικαιώματα η όχι?
Τελειώνοντας θέλω να πιστεύω ότι πρέπει να ανοίξει ένας διάλογος σχετικά με το ζητήματα αυτά .
Επαναλαμβάνω πως αν έχω κάνει κάπου λάθος με χαρά θα δεχόμουν τις παρατηρήσεις σας.
Ένας καταστηματάρχης.
