Οι αντιδράσεις αυτές στο άρθρο, μας προβλημάτισαν και θελήσαμε να μιλήσουμε με περισσότερους ανθρώπους για να δούμε τι πιστεύουν. Η έκπληξή μας έγινε ακόμα μεγαλύτερη καθώς αν και όλοι αναγνώρισαν ότι δεν πάει άλλο, αν και όλοι απορούσαν γιατί καθόμαστε ακόμα ταυτόχρονα οι απαντήσεις που έδιναν στο ίδιο ερώτημα συνοψίζονται στις...
"εγώ μόνος μου θα ξεσηκωθώ...;"
"αν δεν σε οδηγήσει κάποιος, αν δεν υπάρξει κάποιος να βγει μπροστά τι να κάνεις...;"
"να βγω να διαμαρτυρυθώ και τις υποχρεώσεις μου ποιος θα τις πληρώσει αύριο...;"
"και να βγω να διαμαρτυρηθώ θα αλλάξει τίποτα...;"
Απαντήσεις που το μόνο που δείχνουν είναι πως έχει χαθεί η ελπίδα, έχει χαθεί το όραμα. Όλοι ψάχνουν να βρουν κάποιον να τους παρακινήσει, να τους εμπνεύσει, να βγει μπροστά..., αντί για αυτούς.
Πότε όμως θα καταλάβουμε ότι η δύναμη της αλλαγής είμαστε εμείς οι ίδιοι...;
Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε ότι "Μεσσίες" δεν υπάρχουν...;
Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε ότι σ'αυτήν την τραγική συγκυρία, δεν είναι ο καθένας μόνος του, αλλά όλοι μαζί...; (αν χάνει κάποιος την δουλεία του και εσύ το δεχτείς αδιαμαρτύρητα, τότε σίγουρα αύριο θα χάσεις και εσύ την δική σου)
Πότε επιτέλους θα σταματήσουμε να περιμένουμε τον διπλανό μας να ξεσηκωθεί...;
Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε ότι η ελπίδα είμαστε εμείς οι ίδιοι...;
Πότε επιτέλους θα σταματήσουμε να περιμένουμε κάποιον να οραματιστεί για μας...;
Πότε επιτέλους θα οραματιστούμε εμείς πως θέλουμε την χώρα μας και να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για κάνουμε το όραμά μας πραγματικότητα...;
Πότε επιτέλους θα αποφασίσουμε να απαντήσουμε στον Ισπανικό λαό ότι οι Έλληνες ΔΕΝ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ!!
