Είναι τιμή μου που συμμετέχω σε αυτή την εκδήλωση αλλά και που υποστηρίζω το σημαντικό έργο που πραγματοποιεί αυτή η οργάνωση, δηλαδή να εξασφαλίζει ότι η ιστορία των Ελλήνων του Πόντου δε θα ξεχαστεί ποτέ.
Ως Πολιτειακός Αντιπρόσωπος και πρώην Πολιτειακός Γερουσιαστής του Ροντ Άιλαντ, είχα την ευκαιρία να καταθέσω ψηφίσματα στο Πολιτειακό Κοινοβούλιο (State House) με τα οποία αναγνωριζόταν η αδικία που συντελέστηκε πριν από 92 χρόνια στους Έλληνες του Πόντου. Έπραξα έτσι, επειδή ειλικρινά πιστεύω ότι αν δεν σεβόμαστε και δεν καταλαβαίνουμε το παρελθόν μας, δεν θα μπορέσουμε να αναπτυχθούμε και να συμβιώσουμε ως κοινότητα ανθρώπων και εθνών. Όπως είπε κάποτε ο μεγάλος Αμερικανός συγγραφέας, Γουίλλιαμ Φώκνερ «Το παρελθόν δεν έχει πεθάνει. Μάλιστα, δεν είναι καν παρελθόν.»
Καταγόμενος από το Νότο, ο Φώκνερ στο έργο του ασχολήθηκε πολύ με το βάρος του παρελθόντος πάνω στο παρόν. Ο ίδιος, στη διάρκεια της ενήλικης ζωής του, το δέκατο ένατο αιώνα, τη δεκαετία του τριάντα, του σαράντα και του πενήντα, έζησε σ’ έναν κόσμο όπου η τραγική κληρονομιά της δουλείας εξακολουθούσε να έχει άμεση επίδραση στις ζωές πολλών Αμερικανών.
Το απλό γεγονός είναι ότι δεν μπορούμε να αρνηθούμε το παρελθόν γιατί εμπλέκεται στη ζωή μας στο παρόν αλλά και στις ζωής των επομένων γενεών. Δεν αποτελεί απλά το υλικό σκονισμένων βιβλίων ιστορίας ή παλιών φωτογραφιών. Αποτελεί κομάτι του ποιοι είμαστε, τι ελπίζουμε να είμαστε αλλά και τι επιθυμούμε για τα παιδιά μας.
Όταν αγνοούμε τις παλιές αμαρτίες χάριν πολιτικών σκοπιμοτήτων, όταν κλείνουμε τα μάτια στις αδικίες του παρελθόντος για να αποφύγουμε να προκαλέσουμε το κατεστημένο, αδικούμε όχι μόνο την ιστορία, αλλά και τους εαυτούς μας και το μέλλον μας. Γιατί όταν δεν καταφέρνουμε να αντιμετωπίσουμε με ειλικρίνεια το παρελθόν, διαφθείρουμε αυτό το ίδιο το μέλλον.
Ίσως είναι επίπονο να ρίχνουμε το φως της αλήθειας σε γεγονότα του παρελθόντος. Αλλά σε μέρη όπως η Νότια Αφρική και η επανενωμένη Γερμανία, είδαμε ότι υπάρχει συστηματική προσπάθεια να αντιμετωπιστούν οι αδικίες του παρελθόντος...να ανοίξουν οι πόρτες που ήταν κλειστές και να κατεδαφιστούν τα εμπόδια που δίχαζαν τους ανθρώπους για αιώνες. Και μόνο τότε μπορεί να ξεκινήσει η πραγματική συμφιλίωση.
Η άρνηση του παρελθόντος είναι άρνηση της ευκαιρίας για ειλικρινή αξιολόγηση αυτών που συνέβησαν πριν από μας και του τρόπου με τον οποίο άγγιξαν τη ζωή μας σήμερα και θα συνεχίσουν να επηρεάζουν άλλους αύριο. Καθυστερεί την ευκαιρία για συνεννόηση ανάμεσα στους λαούς που θα εγγυόταν ότι δεν πρόκειται να επαναληφθούν οι τραγωδίες του παρελθόντος. Και μειώνει την πιθανότητα για πραγματικές συνεργασίες και σεβασμό ανάμεσα σε έθνη που ζητούν να γίνουν μέρος της παγκόσμιας κοινότητας.
Οι ιστορίες των Ελληνικών οικογενειών του Πόντου που έζησαν υπό το καθεστώς του φόβου πρέπει να γίνουν γνωστές ώστε οι μελλοντικές γενιές να αντιληφθούν την κληρονομιά τους. Αυτή εδώ η Οργάνωση κατανοεί αυτή τη βασική αρχή και έχει αφοσιωθεί στο να δίνει φωνή σε εκείνους που υπέφεραν βιαιότητες αλλά και τους απογόνους τους που αναζητούν αναγνώριση αυτού που ήδη ξέρουν—ότι συντελέστηκαν αδικίες και δεν πρέπει ποτέ να ξεχαστούν.
Μία από αυτές τις ιστορίες είναι της Σάνο Χάλο, της οποίας την επική ιστορία επιβίωσης, μεταμόρφωσης και αποφασιστικότητας αφηγήθηκε η κόρη της Θία, στο βιβλίο «Ούτε το όνομά μου». Αφηγούμενη την ιστορία μιας γυναίκας η Θία έδωσε ένα ανθρώπινο πρόσωπο σε κάτι που μέχρι πρότινος ήταν μια άγνωστη τραγωδία για τον υπόλοιπο κόσμο. Το έργο της βοήθησε και άλλους να θυμηθούν, και ενθάρρυνε τους ανθρώπους να καταλάβουν με ποιο τρόπο η τραγωδία των Ελλήνων του Πόντου άγγιξε τις ζωές τους.
Η διαδικασία της αφήγησης τέτοιων ιστοριών και η διαδικασία αναγνώρισης αυτών των γεγονότων δεν είναι απλή άσκηση σκανδαλοθηρίας. Δεν είναι έργο εκείνων που δημιουργούν περιβλήματα ή που ψάχνουν να βρουν υπαίτιους να επιρρίψουν κατηγορίες για να πάρουν καθυστερημένα ικανοποίηση.
Αντίθετα, είναι μια διαδικασία που αποτελεί θεμέλιο για να καταλάβουμε ποιοι είμαστε, πως φτάσαμε εδώ που είμαστε και πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι στα επόμενα χρόνια δε θα επιτραπεί σε κανένα συσχετισμό δυνάμεων να δράσει με τρόπο που να δικαιολογεί την καταστροφή μιας ολόκληρης κοινότητας ανθρώπων.
Οι Οθωμανοί Τούρκοι επεδίωξαν να ξεριζώσουν την Ελληνική κοινότητα του Πόντου και αυτό αποτελεί μια τραγωδία. Αλλά ο λαός του Πόντου και η πλούσια κουλτούρα του επιβίωσαν και αυτό αποτελεί θρίαμβο. Είναι θρίαμβος για την ποντιακή κοινότητα αλλά και για όλους εκείνους που όρθωσαν το ανάστημά τους και αφηγήθηκαν την ιστορία τους.
Έρχομαι από την άλλη άκρη του Ατλαντικού για να σας πω ότι οι Έλληνες του Πόντου είναι πάντα στην καρδιά μου αλλά και στις καρδιές πολλών από τους συμπατριώτες μου.
Έρχομαι εδώ για να θυμηθώ μαζί σας την αδικία που συντελέστηκε πριν από 92 χρόνια και να συνταχθώ μαζί σας στην παραδοχή ότι δεν πρέπει ποτέ να επιτραπεί να επαναληφθούν τέτοιες τραγωδίες.
Και έρχομαι εδώ για να στείλω ένα ηχηρό μήνυμα στη παγκόσμια κοινότητα ότι όταν οι Έλληνες του Πόντου ή οποιαδήποτε άλλη μειονότητα στοχοποιείται και θανατώνεται ή απελαύνεται, επειδή είναι αυτοί που είναι ή επειδή είναι όπως είναι, πρέπει να καταδικάζουμε αυτή τη συμπεριφορά και να την λέμε με το όνομά της: αποτελεί μια προσβολή στην ανθρωπιά μας.
Ποτέ δεν πρέπει να διστάζουμε να ρίχνουμε άπλετο φως αλήθειας στο παρελθόν μας, γιατί είναι ο μόνος τρόπος να αποτρέψουμε να γίνει η επανάληψη των χειρότερων εγκλημάτων της ανθρώπινης συμπεριφοράς αποδεκτό πολιτικό εργαλείο οποιουδήποτε έθνους.
epontos.blogspot.com
