Πολλές προτάσεις έχουν γίνει, και κάποιες από αυτές, φαίνονται να συγκεντρώνουν τις προτιμήσεις των Ελλήνων. Πχ. Να γίνει δημοψήφισμα για το μνημόνιο, ένα μέρος της βουλής να βγαίνει μετά από κλήρωση, να απαγορευτεί δια νόμου να θέσουν υποψηφιότητα όλοι όσοι την τελευταία εικοσαετία είχαν δημόσια αξιώματα, να εκλέγεται μια φορά μόνο κάποιος βουλευτής, περισσότερη λαϊκή συμμετοχή στην απονομή της δικαιοσύνης κλπ.
Όπως είπαμε όμως και προηγουμένως, φαίνονται να συγκεντρώνουν τις προτιμήσεις των ψηφοφόρων. Δεν μπορούμε να ξέρουμε μετα βεβαιότητος. Ούτε μπορεί κανένας να μιλάει εξ ονόματος του Ελληνικού λαού. Μέχρι τώρα, αυτό το ‘προνόμιο’ έλεγαν ότι το είχαν οι πολιτικοί και τα κόμματα. Επέμεναν πως μιλούσαν εξ ονόματος του εκλογικού σώματος, το οποίο τους ψήφισε. Τα τελευταία χρόνια, έγινε φανερό σε όλους, όχι μόνο η μεγάλη διάσταση απόψεων ανάμεσα στις απόψεις του εκλογικού σώματος και του πολιτικού κατεστημένου, αλλά κάποιες στιγμές και η πλήρη αντίθεση. Είναι δεδομένο ότι ο πολιτικός κόσμος, όχι μόνο δεν εκφράζει το λαό, αλλά αποτελεί τροχοπέδη στην ευημερία του.
Ούτε τα πολιτικά κόμματα, ούτε οι πολυπληθείς συγκεντρώσεις, δεν μπορούν να μιλήσουν εξ ονόματος του λαού. Κανένας απολύτως. Ο μόνος που μπορεί να το κάνει, είναι ο λαός ο ίδιος. Όχι φυσικά, απαντώντας σε ερωτήσεις του στυλ, ‘ποιος θέλεις να είναι το αφεντικό, ο Γιωργάκης, ή ο Αντωνάκης;’ Γιατί απλούστατα, πριν από αυτή την ερώτηση, προηγούνται άλλες. Θέλουμε να έχουμε αφεντικό; Ή θέλουμε να κρατήσουμε την ουσιαστική εξουσία εμείς και να μεταβιβάσουμε κάποιες αρμοδιότητες σε συγκεκριμένους εκπροσώπους μας; Και αν ναι, ποιες συγκεκριμένα είναι οι αρμοδιότητες που μεταβιβάζονται; Με ποιες ακριβώς προϋποθέσεις τις μεταβιβάζουμε; Πως ακριβώς επιλέγουμε τους εκπροσώπους μας; Για πόσο χρονικό διάστημα ασκούν τις αρμοδιότητές τους; Κάθε πότε λογοδοτούν; Παραιτούμαστε από το δικαίωμα να ελέγχουμε, να αποπέμπουμε και να ‘τιμωρούμε’ τους ‘εκπροσώπους’ μας; και πολλές άλλες ερωτήσεις που πρέπει να απαντηθούν από το λαό.
Όχι μόνο αυτό. Ο λαός, όπως και κάθε άνθρωπος, έχει δικαίωμα να αλλάζει γνώμη. Άρα η δυνατότητα να απαντάει σε αυτά τα ερωτήματα, θα πρέπει να είναι διαρκής. Όλα τα προηγούμενα όμως, δεν μπορούν με κανένα τρόπο, να βρουν έκφραση στο σημερινό σύνταγμα της χώρας. Ο λόγος είναι απλός. Το σημερινό σύνταγμα, είναι βασισμένο στην ιδέα πως ο λαός επιλέγει μόνο τους εκπροσώπους του. Τίποτα άλλο. Με το ισχύον θεσμικό πλαίσιο, την εξουσία, την έχουν οι εκπρόσωποι. Ποτέ ο λαός. Όλοι οι κανόνες, οι ‘αυτοπεριορισμοί’ κλπ. αφορούν τους ίδιους. Και είναι ψηφισμένοι μόνο από αυτούς. Τίποτα στο σημερινό σύνταγμα, δεν αφορά το λαό. Εκτός ίσως από το ότι, όλα αυτά γίνονται επ ονόματί του. (ε, νάχουμε και μια δημοκρατική νομιμοποίηση).
Όμως οι καιροί έχουν αλλάξει. Μπορεί πριν από 36 χρόνια, το ‘προοδευτικό’ ή αυτό που μπορούσαμε να πετύχουμε, να ήταν μια ‘αντιπροσωπευτικού τύπου δημοκρατία’. Τώρα όλοι γνωρίζουμε πως αυτό το πολίτευμα, μας στερεί τη ζωή. Η αλλαγή θεσμικού πλαισίου, είναι απολύτως αναγκαία, όχι μόνο για την ζωή των Ελλήνων, αλλά και για την ύπαρξη της ίδιας της χώρας. Σύνδεσμος με το ισχύον καθεστώς, μπορεί να είναι το άρθρο 44 (παρ.2) του ισχύοντος συντάγματος: να αποφασίσει ο λαός με δημοψήφισμα αν θέλει καινούργιο σύνταγμα ή όχι. Ας ελπίσουμε πως η αλλαγή θεσμικού πλαισίου, θα γίνει αναίμακτα και το συντομότερο. Για την ακρίβεια θάπρεπε να είχε γίνει … χτες.
http://www.economist.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=8109:2011-05-30-06-14-22&catid=2&Itemid=39
