Ειμαι αηδιασμενη και ντροπιασμενη για ενα κρατος που τοσο ανελεητα και βιαια καταργει τα ονειρα των νεων παιδιων και διαλυει τις προσπαθειες ενος η και δυο χρονων κοπιαστικης δουλειας.
Πανω απο ολα τα ονειρα και τις ελπιδες. Ειμαι οργισμενη για ενα κρατος που καταρρεει, που αποδεικνυει ακομη και σε εμας τους αισιοδοξους που εξακολουθουμε να βλεπουμε τη φαεινη πλευρα των πραγματων, πως η πραγματικοτητα ειναι πιο ζοφερη απο ποτε. Σιγουρα πλεον οδηγουμαστε στην καταστροφη. Οχι επειδη μας κλεψατε. Επειδη μας τα πηρατε ολα. Και αυτα τα ονειρα και αυτες τις ελπιδες. Επειδη μας αφανισατε ως γενια. Επειδη πηρατε εμας τους ιδιους. Επειδη μας κανατε να μεταναστευσουμε, να αφησουμε την πατριδα μας. Πεθαμενο. Ετσι χαρακτηριζω ενα κρατος που αρνειται να γιατρευτει. Τελος, ντρεπομαι για εμας τους ιδιους. Για τη μανια μας να αποδειξουμε πως ειμαστε καλυτεροι απο τους αλλους. Για τον εγωκεντρισμο μας. Για το θρασος μας. Επειδη καταστρεψαμε τον μοναδικο (ισως) θεσμο που ΚΑΠΟΤΕ ηταν ΑΔΙΑΒΛΗΤΟΣ. Ντρεπομαι που μερικοι απο εσας καποτε θα ειστε συμφοιτητες μου, συναδελφοι μου. Μερικοι ειστε ηδη. Καλο κουραγιο στα παιδια που αγωνιζεστε με το θαρρος των αξιων σας και των γνωσεων σας. Για εμενα, ειστε αξιοι.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
