Λυπάμαι για όσους δεν έχουν φύγει ποτέ πέρα από τα όρια της πατρίδας τους για λίγο για να δουν πως είναι τα πράγματα στο εξωτερικό και ειδικά εκεί που οι μετανάστες είναι κατά κόρον μουσουλμάνοι. Μετανάστες υπάρχουν σε κάθε χώρα αλλά όπως σε προηγούμενο κείμενο μου όπου αναφέρθηκα σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον βορρά, τα γκέτο και η αύξηση του μουσουλμανικού πληθυσμού στην πρωτεύουσα με έκανε μεγάλη εντύπωση διότι η αλλαγή έγινε μέσα σε 15 χρόνια. Είδα και έπαθα με τα γκέτο, τις συμμορίες, τα κλειστά παράθυρα και τους ερημωμένους δρόμους των μεγαλουπόλεων τα απογεύματα.
Το θέμα είναι το εξής: στη χώρα στην οποία γεννήθηκα, για την οποία ο πατέρας του πατέρα μου πλήρωσε και με τον ιδρώτα του βοήθησε να χτιστεί, απαιτώ να με προστατέψουν. Σε αυτή την χώρα που χρησιμοποιεί τα χρήματα μας για να πληρώνει την αστυνομία για την προστασία τον πολιτικών ώστε να μπορούν ανενόχλητοι να υπογράφουν εθνικές καταδίκες, να κλέβουν, να λένε ότι τα έφαγαν οι πολίτες χρησιμοποιώντας και έναν πληθυντικό για καλύτερη ταύτιση με την μάζα, σε αυτή την χώρα λοιπόν απαιτώ να προσποιηθούν πως δουλεύουν για μας τους κοινούς θνητούς.
Δεν μπορούμε να αφήνουμε τον καθένα να μπαίνει χωρίς έλεγχο. Το κάνει κανείς αυτό στο ίδιο του το σπίτι; Αφήνεις κύριε πρωθυπουργέ τον οποιονδήποτε να περάσει καν το κατώφλι της εξωτερικής πόρτας, του προαυλίου δηλαδή, ή μήπως οι κλούβες σταματάνε τους πάντες για εξακρίβωση στοιχείων;
Πως τολμάνε όλοι τους να υπαγορεύουν σε μένα ποιος θα έρθει στο σπίτι μου; Πως τολμάνε να χρησιμοποιούν την χώρα μου σαν παιδική χαρά τους;
Τοποθετήθηκαν για να την εκπροσωπήσουν, για το καλό της, για το καλό μας, την ασφάλειά μας, την ευημερία μας.
Φτάνει πια με τις εικόνες συνταξιούχων και γυναικών με αίματα στα πρόσωπα τους χάρη στην καταστολή.
Φτάνει πια με τα τηλεοπτικά κανάλια που δεν δείχνουν τίποτα τις μέρες που γίνονται τα πάντα.
Φτάνει πια με τις φωτό του πρωθυπουργού που τρέχει γύρω γύρω σε καταπράσινους λοφίσκους πάνω στο ποδηλατάκι του, κηρύττοντας πράσινα μέτρα ενώ αφήνει τους δρόμους της πρωτεύουσας να αναθυμιάζουν λέρα, εξαθλίωση, ανομία.
Φτάνει πια με τα σκάνδαλα που παραμένουν ατιμώρητα και αντ’αυτού να προβάλλονται ρεπορτάζ στον τύπο για το πως πιάσανε έναν εφοριακό με 1-2 εκατομμύρια στις τσέπες όταν οι διάφορες κυβερνήσεις τόσα χρόνια μας άφησαν με απολύτως τίποτα. Και αν δεν έφτανε αυτό, μας κλέψανε το γόητρο μας, το πρεστίζ μας, την υπερηφάνεια μας σαν Έλληνες, σαν Ελλάδα.
Δεν μισώ τους μετανάστες. Δεν γίνεται να τους μισώ αφού υπήρξα και γω μετανάστρια σε άλλη χώρα για καμιά εικοσαριά χρόνια και ξέρω τι σημαίνει. Κανείς δεν μισεί έναν άνθρωπο που χρειάζεται βοήθεια, αλλά η πραγματικότητα αυτή την συγκεκριμένη στιγμή στην ιστορία της Ελλάδας είναι ότι η δικιά μας χώρα χρειάζεται πιο πολύ βοήθεια απ’ότι αυτοί. Τα παιδιά μας χρειάζονται πιο πολύ βοήθεια απ’ότι αυτοί. Οι άνεργοι μας χρειάζονται πιο πολύ βοήθεια απ’ότι αυτοί. Πότε θα μπούνε οι προτεραιότητες σας κύριε πρωθυπουργέ σε μια τάξη;
Η ανάμειξη πολιτισμών έχει αποδειχθεί αποτυχημένη σε κάθε αναπτυγμένη χώρα της δύσης, όσο δυνατά και να φωνάζουν οι συνήγοροι της παγκοσμιοποίησης και χτυπάν τους κατ’εμέ ρεαλιστές αποκαλώντας τους φασίστες, ακροδεξιούς, κολλημένους εθνικιστές για να περιθωριοποιήσουν την λογική.
Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω παράνομους μετανάστες στη χώρα μου και αισθάνομαι προσβεβλημένη αν πρέπει να εξηγήσω σε κάποιον τους νόμους και την αυτονόητη λογική πίσω από κάτι τόσο στοιχειώδες. Όπως και μένα με ανάγκασαν να έχω χαρτιά όταν έμεινα σε ξένη χώρα, έτσι απαιτώ και η δικιά μου χώρα επιτέλους έστω σε αυτό το ένα πράγμα να ευθυγραμμιστεί με τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.
Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω να είμαι μέρος αυτής της παγκοσμιοποίησης. Μ’αρέσει ο πολιτισμός μου. Μ’αρέσει η ιστορία μου. Μ’αρέσει η γλώσσα μου, τα έθιμα μου, το Πάσχα μου και ο Δεκαπενταύγουστος μου. Μ’αρέσει το ούζο μου δίπλα στην θάλασσα, το μπινελίκι που θα πέσει μεταξύ φίλων ποιος θα πρώτο-κεράσει τον άλλον. Μ’αρέσει να ακούω τους οδηγούς να βρίζουν στη μέση του δρόμου, τους σαραντάρηδες να μιλάνε για το πως παίζανε τζαμί στις γειτονιές, τους φίλους να οργανώνουν καλοκαιρινά σαββατοκύριακα στην παραλία γύρω από μια φωτιά.
Δεν είναι θέμα ανθρωπιάς. Είναι θέμα δικαιωμάτων και σύνεσης. Αν έχουν οι μετανάστες δικαιώματα, έχουμε και μεις, και μάλλον το ξέχασαν κάποιοι αυτό.
Δεν είμαι παράλογη ούτε εξτρεμιστική στις απόψεις μου. Ψυχρά κοιτάω τα δεδομένα που χρόνια τώρα απορροφώ και με όλο το δικαίωμα Ελληνίδας απαιτώ: δώσε πίσω την χώρα μου. Ζητάω πολλά ή μήπως η ρίζες σου έχουν θολώσει την κρίση σου για το ποιά χώρα είναι δική σου και ποιά δική μου, κύριε πρωθυπουργέ;
Lit Maiden
mysatelite.wordpress.com
