(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)
ΥΠΑΡΧΟΥΝ νόμοι στις ΗΠΑ, τηρούνται και δεν τρώμε το δίκαιο των σύγχρονων καουμπόηδων.
Όπως το αντιλαμβάνεται ο νομοθέτης, σ’ εκείνη την πανσπερμία των λαών, με «κάθε καρυδιάς καρύδι» απ’ την άκρη της γης, που δεν τους «σιάζεις» χωρίς νόμους και… ηλεκτρική καρέκλα.
ΣΤΑ μικρά, μικρομεσαία και μεγάλα κόλπα τους δεν είναι όλοι στο… κόλπο. Κατεβάζουν την «ιδέα» οι αθέατοι αφέντες των μακρινών αφεντάδων μας, την επεξεργάζονται και τη δρομολογούν, πατώντας το κουμπί. Από’ κει και πέρα, κανένας δεν ξέρει «τι, πως και γιατί»-μόνο τη δουλειά του ξέρει και την κάνει πολύ καλά. Όταν η «δουλειά» έχει τελειώσει, δεν υπάρχουν ίχνη. Κι αν υπάρξουν, δημιουργούν άλλα, φτιαχτά, που σβήνουν τα παλιά και αποπροσανατολίζουν τον ερευνητή.
ΕΚΕΙ, αν δεν τους «κάνει» ο Πρόεδρος, τον δολοφονούν! Είναι μεγάλο το κόλπο και χρειάζεται μελέτη και προετοιμασία. Στέλνουν στον… παράδεισο π.χ. τον Κένεντι μαζί με τους άλλους (δολοφονημένους προέδρους) και ακολουθούν 21 δολοφονίες για να ταφεί το μυστικό. Αν «πρέπει» να πάει ο Νίξον σπίτι του τον εμπλέκουν στο «Γουώτερ Γκέιτ» και τον κ. Κλίντον σε μιαν ακριβοπληρωμένη «αμαρτία».
ΔΕΝ είναι όλοι στο (μικρομεσαίο) κολπάκι με τον Στρος Καν. Κάτι ψιθυρίζεται για τον (αυστηρό και… φιλόδοξο) Εισαγγελέα, ωστόσο, δεν είναι στο κόλπο οι ένορκοι, δεν είναι οι φρουροί και οι χωροφύλακες, όλοι και όλα λειτούργησαν «κατά νόμον» και «κατά τον νόμον».
ΔΕΝ θα βγάλεις άκρη με τον/τους εμπνευστές-μην κάνεις τον κόπο. Στο πρόσωπο του ταλαίπωρου «εγκληματία» ονόματι Στρος Καν αποτυπώνεται η στενοχώρια, αλλά και η απογοήτευση. Για το κόλπο που του έστησαν, για την παγίδα που δεν είδε. Και, βέβαια, για τα… χαμένα πολιτικά του όνειρα. Σε χρόνια που ο σοσιαλισμός ενοχλεί ακόμα και σαν πεθαμένος όρος. Για να ανθίσουν βολικά (ακροδεξιά) γαϊδουράγκαθα στην Ευρώπη του Σαρκοζί και άλλων… ηγετών που κοιτάζουν στον ουρανό όταν πέφτουν (ΝΑΤΟικές) βόμβες.
ΟΙ τόνοι πέφτουν, αλλά η ζημιά έγινε. Έπεσε και δεν «ξανασηκώνεται» ο Στρος Καν. Και, βέβαια, είναι μάταιο να ψάχνει για ενόχους και σκευωρούς. Τον «αποκαθήλωσαν» με ένα κολπάκι σύνηθες στην αμερικανική πρακτική, όλα και όλοι λειτούργησαν άψογα και μόνο οι εμπνευστές θα παραμείνουν στο σκοτάδι. Χωρίς ν’ ανοίξουν σαμπάνιες γιατί δεν αξίζει τον κόπο. Ένα κολπάκι ήταν, παιχνιδάκι σε χέρια έμπειρων που ενεργοποιούν τους μηχανισμούς ανάβοντας πράσινο, για να συνεχίσουν την ιστορία των προγόνων τους.
