ανάγκες της πολυκατοικίας έχουν μεγάλες διακυμάνσεις ανάλογα με τη χρήση. Εξαρτάται βέβαια και από τον τρόπο που γίνεται ο υπολογισμός της κατανάλωσης, αν είναι θερμιδομέτρηση η ωρομέτρηση. Στην πρώτη περίπτωση το σύστημα είναι πιο δίκαιο γιατί οι χρεώσεις γίνονται ανάλογα με τις ανάγκες σε θερμίδες που έχει το κάθε διαμέρισμα για να ζεστάνει συν τα ζεστά νερά. Στην δεύτερη περίπτωση γίνονται μεγάλες αδικίες, γιατί ανεξάρτητα από τα τ.μ των διαμερισμάτων ο καυστήρας θα κάψει το ίδιο πετρέλαιο άσχετα αν τον λειτουργεί μια γκαρσονιέρα η ένα μεγάλο διαμέρισμα, που σημαίνει ότι θα πληρώσει βάσει της μηχανολογικής μελέτης ,το αποτελεσμα συνάρτησης ωρών που έκαψε σε σχέση με τα τ.μ και όχι βάσει του πετρελαίου που έκαψε. Το κόστος λοιπόν το μοιράζονται τα υπόλοιπα διαμερίσματα και όσο μεγαλύτερα είναι τόσο το χειρότερο. Όσο για το πάγιο έχει τη λογική των απωλειών π.χ από διαμερίσματα που παραμένουν κλειστά ή είναι στον πρώτο κ στον τελευταίο όροφο και επιβαρύνουν την πολυκατοικία βάσει μηχανολογικής μελέτης. Η πιο οικονομική λύση είναι κοινές ώρες λειτουργίας του καυστήρα ανάλογα με τις ανάγκες των περισσοτέρων και το κλείσιμο την νύχτα. Και βέβαια οι τιμή του πετρελαίου είναι βασικός παράγοντας. Ελπίζω να βοήθησα.
Διαχειριστής πολυκατοικίας.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
