Η δικαιολογημένη αγανάκτηση του κόσμου απέναντι σε αυτήν την κατάσταση διολισθαίνει σ ένα λάθος όμως: ζητά την κατάργηση της εκπροσώπησης των φοιτητών ή την πλήρη αποπολιτικοποίηση των παρατάξεων. Το πρώτο απ τα δύο είναι εγκληματικό, διότι με τους καθηγητές-λαμόγια-
διορισμένους-καρεκλοκένταυρους που έχουμε, είναι προφανές ότι η μη εκπροσώπηση των φοιτητών θα έχει ως αποτέλεσμα να λαμβάνονται αποφάσεις γι αυτούς χωρίς αυτούς, χωρίς να μαθαίνουν τι έγινε και γιατί. Εδώ που τα λέμε, οι παρατάξεις, μες στην όλη σαπίλα τους, λόγω της αντιπαλότητας μεταξύ τους, προσφέρουν και κάτι καλό: αφού, όπως και να χει χρειάζονται την ψήφο των φοιτητών, μερικές φορές παρεμβαινουν αποτελεσματικά στη διοίκηση του Πανεπιστημίου για αιτήματα των φοιτητών. Για ίδιον όφελος φυσικά, αλλά παρεμβαίνουν.
Ως προς την αποπολιτικοποίηση των παρατάξεων λοιπόν, έχω να πω ότι είμαι σύμφωνος με την αποκομματικοποίησή τους. Το κόψιμο δηλαδή του ομφάλιου λώρου που τις συνδέει με τα κόματα. Που φυσικά σημαίνει ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ των παρατάξεων ΠΑΣΠ, ΔΑΠ, ΠΚΣ που ΑΝΗΚΟΥΝ σε ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΚΚΕ.
Το θέμα όμως είναι τι παρατάξεις θα φτιαχτούν στη θέση τους. Και ας δεχτούμε ότι δημιουργούνται οι φοιτητικές ομάδες Χ, Ψ και Ω. Και ας πούμε ότι για κάποια θέματα περί παρακολουθήσεων, σημειώσεων κλπ., καθημερινά θέματα, τα λύνουν και χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό στίγμα. Όταν όμως θα έρθει στο προσκήνιο για παράδειγμα ένα θέμα όπως αυτό της αναθεώρησης του άρθρου 16, τότε αναγκαστικά η θέση που θα πάρει η κάθε φοιτητική ομάδα, θα έχει σαφέστατο πολιτικό (και όχι απαραίτητα κομματικό) στίγμα. Έτσι ο φοιτητής που ιδεολογικά πρόσκειται στη δεξιÎ! ¬, θα ταχθεί με την ομάδα Χ που θα στηρίζει την ύπαρξη ιδιωτικών Πανεπιστημίν, ο αριστερός με την ομάδα Ψ που θα τίθεται υπέρ της ύπαρξης μόνο δημοσίων Πανεπιστημίων κι ο "κεντρώος" στην ομάδα Ω που θα βρίσκεται κάπου ανάεσα στις δύο απόψεις. Έτσι, λογικά η ομάδα Χ θα πάρει ένα χρωματάκι δεξιό, η Ψ αριστερό κι η Ω "κεντρώο". Αφού η ελληνική - και οι περισσότερες άλλες- κοινωνία είναι έτσι, πώς είναι δυνατόν να μην είναι και τα Πανεπιστήμια έτσι; Αυτή η πολιτικοποίηση δεν είναι επιλήψιμη- αντιθέτως είναι παραγωγική. Εάν φυσικά αυτές ο! ι ομάδες-παρατάξεις δε λαμβάνουν Î! �ΡΗΜÎ �ΤΟΔΟΤΗΣΗ από κόμματα. Και όταν φυσικά είναι υποχρεωτική η ψήφος των φοιτητών και όχι να αποφασίζουν 1.000 φοιτητές για 10.000 φοιτητές (όπως συμβαίνει συνήθως). Αυτή είναι η αρχή του κακού: η απουσία της μεγάλης πλειοψηφίας των φοιτητών από το θέμα της εκπροσώπησής τους. Μ αυτόν τον τρόπο οι φαύλοι επιβάλλονται μέσω της εκλογικής πελατείας τους και μαζεύουν όσες ψήφους χρειάζονται με΄σω κομματόκυλων, γνωστών και φίλων.
Όταν μαζευτούν φοιτητές και αποφασίσουν να φτιάξουν μια παράταξη ακομμάτιστη με συγκεκριμένα αιτήματα περί Πανεπιστημίου (κι όχι για τον πόλεμο του Ιράκ) και ακτέβουν στις φοιτητικές εκλογές, να είναι σίγουροι ότι θα έχουν μεγάλη τύχη. Εγώ δυστυχώς άργησα να το καταλάβω. Φίλοι φοιτητές (κυρίως πρωτοετείς και δευτεροετείς) ΜΗΝ ΑΡΓΗΣΕΤΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ- ΠΑΡΤΕ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΣΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ!
ΥΓ.: Είδαμε και τα καλά της ΜΗ πολιτικοποίησης της εκπροσώπησης στα σχολεία. Και εκεί τα δεκαπενταμελή υπάρχουν μόνο για να οργανώνουν καταλήψεις είτε έχουν αιτήματα είτε δεν έχουν, για να παίρνουν μίζες από ταξιδιωτικούς πράκτορες για την πενθήμερη εκδρομή των μαθητών της Γ Λυκείου και για να βάζουν χέρι στα έσοδα από τις εκδηλώσεις για την εκδρομή.
Γι αυτό επιμένω ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο η παρουσία των κομμάτων. Η παρουσία τους είναι το αποτέλεσμα της πραγματικότητας: ότι δηλαδή στην Ελλάδα οτιδήποτε φτιάχνουμε, το κάνουμε σάπιο κι απ τα ολοπράσινα χωράφια μας στο τέλος βγάζουμε μόνο κάρβουνο.
http://toixo-toixo.blogspot.com
