Ειλικρινά βαρέθηκα...εδώ ο κόσμος χάνεται και μεις ασχολούμαστε με τρίχες. Είμαι 26 χρονών και νιώθω ότι βουλιάζω στην απογοήτευση και την κατάθλιψη.
Δεν με νοιάζει πόσα παίρνει ο δημόσιος υπάλληλος, έπαψαν να με απασχολούν αυτά...με απασχολεί η επιβίωση, η επόμενη μέρα, με κατακλίζει ένα άγχος για το τί
θα γίνει...δεν είναι ξεκάθαρο τίποτα, δεν έχουμε να ελπίζουμε κάπου..συνέχεια νέα μέτρα, αυξήσεις παντού, αβεβαιότητα.
Επαψα να ελπίζω , να ονειρεύομαι..ακόμα και το πιο απλό...μια βόλτα, ένα σινεμά, ένα τηλεφώνημα σε μια φίλη το σκεφτόμαστε για να το κάνουμε..όλα τα μεταφράζουμε σε ευρώ...θα μας φτάσουν για την επόμενη μέρα;
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
