Δε θα ήθελα να πάρω θέση στη παρούσα δημοσίευση , αλλά να αναφέρω ένα αληθινό συμβάν που με σόκαρε.
Ήτανε την προηγούμενη εβδομάδα στη πλατεία Βικτωριας, όταν λόγω της δολοφονίας του 44χρονου άνδρα οι μετανάστες είχανε εξαφανιστεί από τα πέριξ.
Καθόμουν σε ένα τραπέζι και έτρωγα σε ένα από τα μαγαζιά που βρίσκονται επί της πλατείας όταν ήρθε στο τραπέζι μου για να ζητήσει ελεημοσύνη μια γυναίκα ρακένδυτη κρατώντας ένα μωρό. Εγώ την αγνόησα αλλά και αυτή επέμενε και δεν έφευγε από το τραπέζι μου. Ωστόσο το μωρό είχε πιάσει το καλαμάκι απο το αναψυκτικό μου το τράβαγε έξω.
Έπειτα αυτή γέλασε και έφυγε.
Τέτοιες εικόνες με κάνουν να αισθάνομαι άβολα.
Έχοντας διακόψει το γεύμα μου και προσπαθώντας να επανέλθουμε σε αυτό με την παρέα μου ένα κοριτσάκι που έφτασε εκείνη τη στιγμή στο μέρος σκέφτηκε να επωφεληθεί απο αυτή μας την παύση και δίχως ενδοιασμούς έβαλε τα χέρια της μέσα στο πιάτο μου άρπαξε ότι μπόρεσε και έφυγε βιαστικά.
Δεν ήξερα πως να αντιδράσω.
Είχα άλλωστε να κάνω με ένα παιδί που πεινάει και δεν έκανα κάτι.
Θα ήθελα να πώ όμως σε αυτούς που άνοιξαν τα σύνορα, που γνωρίζουν αυτή τη δραματική κατάσταση και δεν μπορούν να τη διορθώσουν, πως τέτοιες σκηνές αρμόζουν σε τριτοκοσμικές χώρες.
Πως μαζί με τους μετανάστες πεινάμε και εμείς.
Ας έρθουν να φάνε το δικό σας φαΐ τουλάχιστον οι μετανάστες που έχετε χορτάσει τόσα χρόνια από τις χρυσές κουτάλες που σας ταΐζουν.
Γιατί το δικό μας φαΐ είναι πλέον λιγοστό. Όπως και η υπομονή μας
Αναγνώστης
