Ο Γιώργος Καμίνης, κατά την ταπεινή μου γνώμη, πρέπει να είναι ο πρώτος πολίτης που θα κάνει χρήση των κινήτρων για την επιστροφή των κατοίκων στο κέντρο της Αθήνας.
Ο δήμαρχος της πόλης, ο πρώτος πολίτης της, πρέπει να είναι ΚΑΙ ο πρώτος πολίτης, που θα εγκαταλείψει τα προάστια και θα επιλέξει το κέντρο της Αθήνας ως μόνιμη κατοικία. Και το λέω αυτό γιατί ο ίδιος ο δήμαρχος πρότεινε τη θέσπιση κινήτρων για την επανακατοίκηση της πόλης - φορολογικά, απαλλαγή από τα δημοτικά τέλη - ενώ και το υπουργικό συμβούλιο αποφάσισε «Μείωση αστικών αξιών στο κέντρο της Αθήνας» (sic).
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η κίνηση αυτή από τη μεριά του δημάρχου, θα έχει έναν πολύ ισχυρό συμβολισμό και μπορεί να σηματοδοτήσει την αρχή, το πρώτο βήμα, για να δεσμευτούν όλοι – αρχές και πολίτες- για τη μεγάλη και πολύχρονη προσπάθεια που πρέπει να γίνει για την ανάκτηση της Αθήνας, για την ανακατάληψη της πρωτεύουσας.
Το ξέρω ότι η πρόταση έχει πολλές πιθανότητες να χαρακτηριστεί λαϊκίστικη. Από την άλλη, όμως, τις ίδιες ακριβώς πιθανότητες να χαρακτηριστούν λαϊκίστικα έχουν και τα μέτρα, οπότε ας μην βγάζει κανείς μας εξπρές συμπεράσματα. Και επειδή δεν έχω καμιά τέτοια πρόθεση, θα αναφερθώ απλώς (ως κάτοικος της Αθήνας) στην άγνοια που ζει το μύθο της. Στην άγνοια που επί της ουσίας αποκρύπτει τη διάσταση του προβλήματος, αφού το περιορίζει σε ελάχιστα σημεία της πόλης.
Ο μύθος
Ο απόλυτος μύθος, είναι ότι το πρόβλημα εντοπίζεται στο ιστορικό κέντρο, στο τρίγωνο που περικλείουν οι οδοί Πειραιώς, Αθηνάς και Ερμού. Αυτό ακούμε συνεχώς στις δηλώσεις αλλά και στις διαπιστώσεις εντός του δημοτικού συμβουλίου και εντός του υπουργικού συμβουλίου.
Πριν από λίγο καιρό, ο μύθος εμπλουτίστηκε με την καταπληκτική άποψη που λέει ότι εάν εξαιρέσει κανείς το ιστορικό κέντρο, το πρόβλημα έχει επεκταθεί μόνον στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα και μάλιστα όπως αυτή ορίζεται από την κεντρική πλατεία και τους γύρω δρόμους.
Και μετά άρχισαν τα μισόλογα, ότι το πρόβλημα εντοπίζεται «στο ιστορικό κέντρο και στην 6η δημοτική κοινότητα από την οδό Δροσοπούλου και κάτω, όπου πλήττονται από την εγκληματικότητα οι άνθρωποι, η κατοικία και τα μαγαζιά».
Αυτή η άγνοια μας κάνει, όμως, να υποπτευόμαστε ότι οι καθ΄ύλην αρμόδιοι – και αυτό δεν αφορά μόνον το δήμαρχο- γνωρίζουν το πρόβλημα από διηγήσεις.
Γιατί την ίδια ώρα που ζουν το μύθο τους, το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, της εγκληματικότητας, της ανασφάλειας, της απαξίωσης, της κατάπτωσης, έχει διαχυθεί, σχεδόν, στο 70% της πρωτεύουσας, αφού η πολύχρονη πολιτική ακινησία είχε σαν αποτέλεσμα η κατάσταση να ξεφύγει από κάθε έλεγχο.
Και αυτό το αποκαλύπτει η γεωγραφία της πόλης.
Ο δήμος της Αθήνας χωρίζεται σε 7 δημοτικές κοινότητες (πρώην διαμερίσματα). Από τις 7, σοβαρό πρόβλημα εντοπίζεται, τουλάχιστον σε 4 και συγκεκριμένα:
- στην 1η δημοτική κοινότητα που περιλαμβάνει το κέντρο των Αθηνών (Στάδιο – Ομόνοια – Πλάκα).
-στην 4η δημοτική κοινότητα που περιλαμβάνει τις Δυτικές συνοικίες (Κολωνός, Ακαδημίας Πλάτωνος, Σεπόλια μέχρι Πατήσια).
-στην 5η δημοτική κοινότητα που περιλαμβάνει τις Β.Δ. συνοικίες μέχρι τον Προμπονά.
-στην 6η δημοτική κοινότητα που περιλαμβάνει τις βόρειες κεντρικές συνοικίες (Πατήσια, Κυψέλη).
Καλύτερα, προς το παρόν, είναι τα πράγματα στην 2η δημοτική κοινότητα που περιλαμβάνει τις Ν.Α. συνοικίες, από Νέο Κόσμο μέχρι Στάδιο, στην 3η που περιλαμβάνει τις Ν.Δ. συνοικίες (Αστεροσκοπείο, Πετράλωνα, Θησείο) και στην 7η που περιλαμβάνει τις Β.Α. συνοικίες (Αμπελόκηποι, Ερυθρός Σταυρός, Πολύγωνο).
Και το ερώτημα είναι. Σε ποιες γειτονιές κινούνται οι καθ΄ύλην αρμόδιοι όταν δηλώνουν ότι το πρόβλημα εντοπίζεται στο ιστορικό κέντρο και σε μέρος της 6ης δημοτικής κοινότητας;
Έχουν περπατήσει τα τελευταία χρόνια στην Ακαδημία Πλάτωνα, τον Κολωνό, την Κυψέλη, τα Πατήσια, τα Σεπόλια;
Εάν όχι, ας το κάνουν σύντομα, όσο προλαβαίνουν να αναγνωρίσουν τοπία και πρόσωπα.
http://topontiki.gr/article/16917
