(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)
ΔΕΝ έχουμε πόλεμο, δεν πλάκωσαν οι εχθροί με τα σπαθιά και με κανόνια. Ήρθαν κανονικά κι από την πόρτα, με το μνημόνιο στα χέρια. Με τις εντολές κι όταν μιλάει το χρήμα…
Θέλαμε Ευρώπη και μας την ταΐζουν. Θέλαμε κανόνες και μας τους επιβάλλουν. Αργά ξυπνήσαμε και πληρώνουμε. Σε μονόδρομο όπου μας έσυρε η ανάγκη και «ανάγκη εστί το μη ενδέχεσθαι άλλως». Και, βέβαια, δεν έχει νόημα να φωνασκείς από απόσταση και να κλαις στα χαλάσματα. Ούτε να «νίπτεις τας χείρας» σε ρόλο Αλέκας που απέχει, ρίχνει συνθήματα και… καταριέται το κεφάλαιο.
ΕΜΕΙΣ επιμένουμε στο… ψυχολογικό. Στην οργάνωση του «στρατού» και στο ηθικό του «στρατιώτη». Περίμενε κι ο τελευταίος ν’ ανοίξει έστω και μια πόρτα για το κελί της φυλακής και δεν την είδε. Μόνο λόγια άκουσε και χόρτασε με υποσχέσεις. Και, βέβαια, δεν είναι αυτοσκοπός η τιμωρία, αλλά είναι πράξη δικαίου και δείγμα αποφασιστικότητας. Πως υπάρχουν δίκαιοι που δεν φοβούνται τους «αμαρτωλούς», μιας και δεν αμάρτησαν οι ίδιοι. Δεν τους είδαμε να συνεδριάζουν ως Κυβέρνηση είτε κατά κόμμα και «ιδεολογία» και να βγάζουν πορίσματα με «καταδίκες» και αποκλεισμούς κλεφτών και κλεφταράδων, προδοτών και απάτριδων. Οι «μεν» θα μας σώσουν με τις… πορτοκαλάδες και τους ακαταδίωκτους της μίζας και οι «δε» με τους ατιμώρητους που ονειρεύονται να μας ξανάρθουν αγκαλιά με νέα βλαστάρια απ’ το φυτώριο της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ.
ΓΙΑ ποιους, λοιπόν, ελεύθερους (και ωραίους) πληρώνουμε με σκυμμένο το κεφάλι; Αρχίζουμε από ψηλά και δεν χρειάζονται ονόματα. Για μιζαδόρους υπουργούς και «πλουτήσαντες» του ΠΑΣΟΚ, καλυμμένους απ’ τον νόμο που ασμένως ψήφισαν οι «σοσιαλιστές» του και για διαχειριστές κομματικών επιχορηγήσεων. Για τους δυο τέως υπουργούς (Παιδείας) της Ν.Δ. που ξόδευαν τα… άντερά τους σε σουίτες ξενοδοχείων στο εξωτερικό, λογαριασμό δεν (μας) έδωσαν και ετοιμάζονται να μας… ξανάρθουν.
ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ για κάποια γιατρουλάκια του ΕΣΥ, με το κομπόδεμα (εκατομμυρίων) από μίζες ορθοπεδικού υλικού σε τράπεζες του εξωτερικού, για τους (μεγαλο)φακελάκηδες και τα πιράνχας των προμηθειών. Για εφοριακούς που «τα’ πιασαν» και το κότερό τους αναπαύεται στις μαρίνες της ντροπής. Πληρώνουμε για τα προνόμια των «τριακοσίων», για «έργα» μεγαλοεργολάβων, για τους «λειτουργούς» του δημοσίου που γέννησαν το τέρας της γραφειοκρατίας. Για ποιον άλλο πληρώνουμε; Για τον διπλανό μας που δεν έκοβε (και δεν κόβει) απόδειξη και, βέβαια, για τον… εαυτό μας που δεν τη ζητάει και του κλείνει πονηρά το μάτι.
