Του ΑΝΔΡΕΑ ΚΑΡΑΚΩΣΤΑ Φθάνουν άραγε δυο – τρεις ώρες για ν’ αποκαταστήσεις μετά από μήνες πολλούς την θιγμένη σου αξιοπρέπεια;
Ναι, φθάνουν! Φθάνουν δυο μαθητές λυκείου κι ένας 33χρονος τελειόφοιτος του Μετσόβιου Πολυτεχνείου, ιδιωτικός υπάλληλος σήμερα, για να ταράξουν συθέμελα μια κυβερνητική πλειοψηφία, όπως αυτή του Γιώργου Παπανδρέου; Κι όμως, φθάνουν…
Παιγνίδι της μοίρας, γύρισμα της τύχης ή τέλος χρόνου, ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει η απόφαση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων να φορέσουν λευκό μπλουζάκι δηλώνοντας από μια πλατεία «αγανακτισμένοι», χρειάστηκαν λίγες μόνον ώρες. Σαν ξαφνικά να έκλεισαν όλοι τ’ αφτιά τους στο περίφημο «πατριωτικό καθήκον» του Γιώργου, του άλλου Γιώργου, της Ντόρας, του Φώτη, σαν απροσδόκητα να ξέχασαν την Αλέκα, να κατάλαβαν την «τιμαριοποίηση» του Αντώνη, να μην αρκέστηκαν στο «φύγε» του Αλέξη.
Μέχρι τις 7 χθες το απόγευμα η σελίδα των διοργανωτών στο Facebook αριθμούσε περί τους 7500. Οι πέντε χιλιάδες εξ’ αυτών ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των πρώτων διοργανωτών, με το που ο πρωθυπουργός της χώρας ολοκλήρωνε τον κύκλο των επαφών του με τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς. Στις επτά και κάτι, μαύρο! Οι αναρτήσεις των αγανακτισμένων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη έσβησαν, με την επισήμανση ότι η όλη διοργάνωση ματαιώνεται… Ακολουθούν μερικά λεπτά σιωπής, όλοι προσπαθούν να καταλάβουν, αρκετοί μιλούν για φιάσκο, άλλοι πάλι για τα συνήθη προβλήματα της μοναδικής φιλοξενίας του ελληνικού διαδικτύου. Χρειάζονται λιγότερα από πέντε, άντε να ήταν δέκα, λεπτά της ώρας. Οι αγανακτισμένοι, με άλλον στο τιμόνι αυτή την φορά, ξανά στον αέρα. Από το μηδέν. Σακούλι το σακούλι…
Το διαδίκτυο αρχίζει να φιλοξενεί καταχωρήσεις επιφανών δικτυακών τόπων που μιλούν για το σαρωτικό κύμα αγανακτισμένων που γεννιέται λεπτό το λεπτό, δηλώνοντας κατά εκατοντάδες την συμμετοχή τους στο σημερινό ραντεβού. Ολοι εκεί στις έξι. Στο Σύνταγμα, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα σε κάθε μικρή ή μικρότερη γωνιά της Ελλάδας. Σαν κύμα θρασύ που δεν θα αφήσει τίποτα στο πέρασμα του. Σαν της φύσης εκδίκηση κι αγώνας για εξιλέωση μαζί. Σαν τον υπόκωφο θόρυβο του τέλους της μακράς, εξουθενωτικής, επώδυνης περιδίνησης… Ξαφνικά οι ήχοι που πασχίζουν να βγάλουν οι λέξεις, τα λόγια, σίγησαν. Η σκυτάλη στα πλήκτρα. Στην απάντηση του αιτήματος, στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διεύρυνση του αριθμού των αποδεκτών του. Αναμενόμενο κι απροσδόκητο μαζί, σ’ ένα πάντρεμα περίεργο, συναρπαστικό. Χρειαζόταν η σπίθα. Κι αυτή άναψε. Και τώρα; Τώρα τι; Μα ο λαός! Τμήμα μικρό ή μεγάλο, αλλά κομμάτι του. Σαρξ εκ της σαρκός του. Μικρογραφία εκείνων που με την ταυτότητα ανα χείρας κάθε τόσο εκλέγουν κυβερνήσεις. Δίνουν την εντολή σ’ εκείνον που θα διαχειριστεί τις τύχες του. Κι αυτός σαν τους άλλους, απέτυχε, αλλά δεν έμεινε εκεί. Βάλθηκε να βαφτίσει αποτυχημένο και κάθε επόμενο. Στο όνομα του «Σοκ και του Δέους» που διδάχθηκε, συνειδητά προετοίμασε, αλλά θα πληρώσει; Ποιος το’κανε για να το κάνει αυτός… Θα πληρώσει για χάρη του εκείνος που το ‘κανε πάντα. Ο υπαμειβόμενος, «καλοπερασάκιας» που δεν θα πάρει σύνταξη, αλλά έπαψε να φοβάται, έπαψε ν’ ακούει, έπαψε να περιμένει.
Απόδειξη ότι αρκέστηκε σ’ ένα και μόνο κλικ του κουμπιού. Χωρίς ν’ αναρωτηθεί αυτή τη φορά ποιος κρύβεται από πίσω, χωρίς να πολυεξετάσει (και) αυτή τη φορά τις συνέπειες. Και το χρέος; Ποιό χρέος; Εκείνο που υπέδειξαν οι αγορές. Εκείνο που αγόρασαν και οι ελληνικές τράπεζες νομιμοποιώντας το. Εκείνο που θα μας στείλει στον Άδη. Ποιόν Άδη; Τούτος εδώ είναι άμοιρε ο Άδης; Έρχεται πτώχευση… Κι έρχεται αφού ο υπό επιτροπεία κυβερνήτης του τόπου, οι φίλοι και οι άλλοτε υπάλληλοι του, εκποιήσουν. Και μετά; Κορέα; Φιλιππίνες; Τι; Μετά ό,τι και πριν. Σκάσε και κολύμπα! Μόνο που το τελευταίο λευκό μπλουζάκι είναι ακόμα στην μπουγάδα, η ώρα πέρασε και, οι άλλοι θα ‘ναι ήδη εκεί. Πού εκεί; Στην πλατεία.
