του Κώστα ΜερκουράκηΘέλω να το δοκιμάσω, να προσπαθήσω να τα τοποθετήσω σε μια σειρά, προκειμένου να μπορέσω να καταλάβω εκείνους που αποφάσισαν να ξεπουλήσουν όσο όσο ανθρώπινες υπάρξεις. Απέκτησαν μετρήσιμη αξία οι ζωές των πολιτών αυτής της χώρας, με την τιμή στην αγορά να είναι εξευτελιστική. Φτηνές ζωές, τζάμπα τις σκορπούν. Όσο κοστίζει μια κάμερα στην Γ’ Σεπτεμβρίου, η λύσσα ενός Ματατζή που μετράει το μπόι του στο γκλοπ, η νοητική υστέρηση κάποιου που αποφάσισε να δολοφονήσει έναν πιτσιρικά μετανάστη.
Τι προσπαθούν να πετύχουν; Αφού ο έλεγχος έχει χαθεί. Εξέθρεψαν ένα φαινόμενο και αδυνατούν τώρα να το μαζέψουν. Παρέδωσαν το κέντρο της Αθήνας σε μεσιτικά, οικονομικά συμφέροντα. Πομφόλυγες οι πολιτικές για τη μετανάστευση. Υιοθετούν την ατζέντα της ακροδεξιάς, χωρίς να υπάρχει κανένας σχεδιασμός, καμία προοπτική. Κι αφήνουν τον κόσμο να τρώγεται, να πνίγεται. Κενό ιδεολογίας στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Εμείς ακόμη συζητάμε για τα γιαούρτια, για το τι μέλει γενέσθαι με το πολιτικό μας σύστημα. Ένα πολιτικό έκτρωμα που έχει σταματήσει προ πολλού να παράγει πολιτικές, αφού η κυβέρνηση αναλώνεται στο να μας πείσει πως οι αυτοκτονικές επιλογές αποτελούν μονόδρομο.
Μα να ήταν μόνο αυτά; Το Super Puma που ναυλώθηκε για το χτυπημένο πόδι του αρχιεπίσκοπου, ποτέ δεν πήγε να σώσει την 32χρονη έγκυο από τη Φλώρινα, που χάθηκε γιατί δεν υπήρχε εντατική ούτε παιδίατρος σε τρία νοσοκομεία μεγαλουπόλεων. Ο Αλέξης ξεχάστηκε γρήγορα, τα πογκρόμ εναντίον των μεταναστών καλά κρατούν. Η επίθεση στο αστυνομικό τμήμα Εξαρχείων έστειλε έναν άνθρωπο στην εντατική, να χαροπαλεύει. Οι εκατοντάδες καρκινοπαθείς περιμένουν και θα περιμένουν για πολύ την έγκριση κονδυλίων ώστε να πάρουν τα φάρμακα τους. Τραυματισμοί νεαρών οπαδών από Καλασνικοφ στην Κόρινθο, δολοφονίες νεαρών αστυνομικών από άλλους αστυνομικούς. Λουκέτα στα καταστήματα με την ανεργία να χτυπάει κόκκινο. Η χώρα αιμορραγεί, η διαρροή εγκεφάλων την απειλεί.
Μετρώ πληγές, λογαριάζω την τόση ανευθυνότητα. Κοιτώ μια χώρα να γεμίζει αδιέξοδα και ανθρώπους δυστυχισμένους. Ανασφάλεια που κι αυτή με τη σειρά της προκαλεί θυμό. Μας λένε να φύγουμε στο εξωτερικό, εδώ δεν έχει μέλλον η νεολαία. Να αφήσουμε τον τόπο μας, τα σπίτια μας. Τελικά, αν τα προσθέσεις όλα αυτά μαζί περισσεύει ο πόνος, που πλέον αποτελεί το μόνο προϊόν που παράγει με συνέπεια η χώρα μας. Μόνο που δεν είναι εξαγώγιμο, ούτε προς πώληση. Εμείς οι παραγωγοί, εμείς και οι καταναλωτές του..
http://topontiki.gr/article/16935
