συναίνεση στη νέα λεηλασία μισθωτών και συνταξιούχων και σήμερα θα ζητήσει το ίδιο και από τους αρχηγούς των κομμάτων, τους οποίους συναντά στο μέγαρο Μαξίμου.
Η άχρηστη ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ γνωρίζει την παταγώδη αποτυχία της περσινής συνταγής για αρπαγή εισοδήματος και εκποίηση εθνικού πλούτου προκειμένου να πληρώσει τους τοκογλύφους δανειστές μας. Αυτούς που εκβιάζουν πλέον ανοιχτά, υποδεικνύοντας ακόμη και πολιτικές λύσεις, γεγονός αδιανόητο ακόμη και στις πιο ανώμαλες εποχές του πολιτικού βίου της χώρας.
ΚΑΙ ΟΜΩΣ επαναλαμβάνει την ίδια συνταγή, διότι πρόκειται για μια κυβέρνηση εθελόδουλων που δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο για να καταστείλει τις κοινωνικές αντιδράσεις. Από την απροκάλυπτη και φαιά προπαγάνδα μέχρι την φονική βία.
Όμως ότι και να κάνει, οι λαϊκές αντιδράσεις φουντώνουν... Και θα τους πνίξουν...
Κρατάνε ανέπαφα τα παράνομα και αντισυνταγματικά προνόμια των λίγων και εκποιούν τη Δημόσια περιουσία! Οι συνταξιούχοι γονείς μας παίρνουν όλο και μικρότερη σύνταξη και οι κλειστοεπαγγελματιες... φαρμακοποιοί πουλουν τις κρατικές άδειες σαν χρυσάφι.., ζητώντας χωρίς αιδώ πάνω από 300.000 ευρώ χωρίς επιχείρηση..! Ανδρέα Λοβέρδο, είδες πως τους βόλεψες... πάλι;
Δεν μπορώ να μας καταλάβω. Ολους μας. Από τότε που ξεκίνησε αυτή η ιστορία με το Μνημόνιο επαναλαμβάνεται μονότονα και σταθερά η ίδια αλληλουχία συναισθημάτων. Αγανάκτηση για τον δημόσιο λειτουργό που τα άρπαξε . Θυμός για το πολιτικό σύστημα που αναφώνησε έκπληκτο, δίκην “συκιάς”: καλέ….αυτός τα άρπαξε; Και οργή για την εξακολουθητική συγκάλυψη της ανομίας από τους δικολαβισμούς του νομικοπολιτικού μας συστήματος. Για να έρθει μετά, το ίδιο μονότονα και σταθερά, το ραγιάδικο στοίβαγμα της οργής μας, μες στα καλώς τακτοποιημένα κουτακια της ψυχής μας . Αγανακτούμε, θυμώνουμε και οργιζόμαστε με όλη αυτήν την σαχλαμάρα που ξεδιπλώνεται καθημερινά μπροστά μας και την ίδια στιγμή ξεχναμε, προσπερνάμε και συνεχίζουμε . Χαλάρωσαν, βλέπεις, και τα στημόνια του μνημονικού μας , από το πολυσύχναστο βάρος της ζωής μας και δεν αντέχουν πια να κουβαλάνε στις γραμμές τους μνήμες βαρειές και θύμησες επαρκώς γεμάτες.
Βλέπω, λοιπόν, δημαρχαίους και περιφερειαρχαίους να διορίζουν ως ειδικούς συμβούλους ανήψια, πρωτοξάδελφα και βαφτιστήρια της αυλής τους και κανείς μας να μην αντιδρα.
Βλέπω μεγαλοσυνδικαλιστές να κραυγάζουν για τα δίκαια κεκτημένα της φυλής τους και κανείς μας να μην εκστομίζει το λυτρωτικό: βουλώστε το επιτέλους.
Βλέπω βουλευτές να επικαλούνται νόμους ,προκειμένου να πετύχουν την καταβολή αναδρομικών για τις υπηρεσίες που προσέφεραν, και κανείς μας να μην απαιτεί τον αναδρομικό τους εξοστρακισμό για το κατάντημά μας.
Βλέπω δημόσιους υπάλληλους και συμβασιούχους, που τρούπωσαν την ύστατη προεκλογική στιγμή στην ασφάλεια του δημοσίου, να θεμελιώνουν δικαιώμα δημοσιουπαλληλίας με βάση νόμους και δικαστικές αποφάσεις και κανείς μας να μην έχει το θάρρος να τους ξεμπροστιάσει δημοσίως.
Βλέπω εργολάβους και προμηθευτές να μας τρέχουν στα δικαστήρια- και λέω «μας» γιατί αυτό το γαμημένο κράτος είμαστε όλοι εμείς – για τα χρωστούμενα των παρελθόντων ετών, τότε που την άσφαλτο την πληρώναμε για πολύτιμο κεχριμπάρι και τη γάζα για βελούδο φερμένο απ της Ανατολής τα βάθη, και κανείς μας να μην αρθρώνει φωναχτά και αντρίκια ένα: φτάνει πιά ρε λαμόγια.
Bλέπω συνανθρώπους μου να δολοφονούνται εν ψυχρώ στο κέντρο της πρωτεύουσας, τον υπεύθυνο υφυπουργό να ψελίζει τα καθιερωμενα ως δικαιολογία της κραυγαλέας ανικανότητάς τους και κανείς μας να μην αντιδρά, πέραν του γνωστού: τι λέει μωρέ ο μαλάκας;
Βλέπω τέλος την πνευματική ηγεσία αυτής της χώρας – ό,τι τελοσπάντων εννοεί ο καθένας ως τέτοια- να στέκει σαστισμένη κάτω από τη φωτεινή επιγραφή της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής μας Δημοκρατίας και κανείς από τους ,μετα Χριστον προφήτες της, να μην έχει τα πολιτικά αχαμνά να μιλήσει για το απατηλό και κούφιο του συνταγματικού μας ονόματος. Με έναν Πρόεδρο, ακριβοθώρητη βιτρίνα, με ένα Κοινοβούλιο, λέσχη συζήτησης και ανταλλαγής φιλοφρονήσεων και εξυπνακισμών, με μια Δημοκρατία ανάπηρη και κακοφορμισμένη και με πολίτες που καταναλώνουν καθημερινά ελλείμματα εμπορικού ισοζυγίου και ώρες ολόκληρες τηλεοπτικών πτήσεων στις μεσημεριανές χωματερές ,τι ακριβώς νομίζετε μωρέ πως περιγράφετε με τους συνταγματικούς σας όρους; Το απολύτως τίποτα…..
Χαμένοι όλοι αυτοί μες στου «Αρταξέρξη τις πολυτελείς τις σατραπείες» εξακολουθούν να πηθικίζουν συμπεριφορές και πρακτικές άλλων εποχών, να «φτιάχνονται» με τους ίδιους και απαράλλαχτους πελατειακούς και συντεχνιακούς εθισμούς και να φαντασιώνονται πως με ξεπερασμένες συνταγές ( βλ. νέα Συντάγματα) μπορούν να στήσουν μια καινούρια και δίκαιη Πολιτεία. Χαμένοι και εμείς μέσα στην παραζάλη των μνημονιακών ημερών, «ξερνάμε» κουτσαβακισμούς και παλληκαρισμούς στις καφενόβειες συζητήσεις μας και μόλις σκάσει μύτη ο Μπαϊρακτάρης ( β! ουλευτής, πολιτικάντης, δημόσιος αξιωματούχος, διοικητης κα) βάζουμε την ουρά στα σκέλια και επιστρέφουμε σεμνά και ταπεινά στο καθωσπρέπει της ζωής μας .
Και τώρα τι; αναρωτιόμαστε όλοι μας. Κάναμε την αυτοκριτική μας. Ζητήσαμε συγγνώμη από τις γενιές που έρχονται και απειλήσαμε με γιαούρτωμα αυτές που φεύγουν. Ντύσαμε, κάποιοι από εμάς, την οργή μας με λέξεις και τη στήσαμε μπροστά στα βλέμματα των συμπολιτών μας. Σε άλλους άρεσε το θέαμα. Σε άλλους όχι. Διαγωνιστήκαμε για το πιο πιασάρικο κείμενο, με την αναγνωρισιμότητα του Αντώνη να μας αφήνει όλους πίσω παρασάγγας!!. Κονταροχτυπηθήκαμε για την πρώτη θέση στις πιο δημοφιλείς αναρτήσεις. Και σαν καταλάγιασε μέσα μας η φιλοδοξία να ακουστούμε και να δρέψουμε εγκώμια, κοντοσταθήκαμε για λίγο μες στην πραγματική ζωή, κοιτάξαμε γύρω μας μέσα στα θλιμμένα πρόσωπα των εκεί έξω αληθινών ανθρώπων και καταλαβάμε πως να «πράττης τα κοινά» δεν σημαίνει μονάχα να ντύνεις την οργή σου όμορφα λόγια και λοιπά επιχειρήματα. Σημαίνει και να ξεριζώνεις το «δημόσιον κακόν» από της πολιτείας σου τα σωθικά με συγκεκριμένες πράξεις. Να παίρνεις το αυτονόητο , από τις καθημερινές σου συζητήσεις με γνωστούς και φίλους, να το απελευθερώνεις από του κομματισμού τα ψυχανώμαλα δεσμά και να τ! ο υπηρετείς πιστά. Χωρίς ενδοιασμούς και περεκκλίσεις.
Γι’ αυτό, λοιπόν, αγαπητοί αρνούμαι στον εαυτό μου έναν ακόμα επίλογο μιας ακόμα έκθεσης ιδεών, όμοιας με εκείνης που γράφαμε στο Λύκειο πάνω στους ετοιμοπαράδοτους σκελετούς που μας έδιναν οι φοροδιαφυγάδες φροντιστές μας . Δεν μπορώ άλλο να γράφω τακτοποιημένους προλόγους και επιλόγους, να περιμένω σαν το μαθητούδι την βαθμολογία μέσα από τα σχόλια σας και να βλέπω τις βάσεις μου να ανεβοκατεβαίνουν ανάλογα με την δημοφιλία των γραπτών μου. Νομίζω ότι καιρός είναι το ανυπόληπτο και το καταθλιπτικό της εποχής μας να το αλλάξουμε τώρ! α που μπορούμε. Όλοι μαζί. Οι Αρδιαίοι και οι όμοιοί τους πανάθλιοι τύραννοι στέκονται μπροστά μας. Τους ξέρουμε από καιρό. Στο χέρι μας είναι να δυναμώσουμε τα μουγκρητά των πλατωνικών στομίων και να πυκνώσουμε τις συστάδες των ασπάλαθων για να πάψουν οι γελοίοι να νομίζουν πως μια ζωή θα ξεφεύγουν απ΄ τις ξόβεργες της Δίκης. Πώς θα γίνει αυτό; Ας γίνει με ότι θέλει. Ας γίνει ακόμα και με copy-paste. Ενίοτε και αυτό αποτελεί έναν χρήσιμο μηχανισμό επικονίασης!! Ναι μωρέ, γιατί όχι; Οποιοι συμφωνούν με το μη περαιτέρω ας καταθέσουν το δικό τουÏ! ‚ αυτονόητο. Ετσι όπως το έφτιαξαν ! μέσα από τις θορυβώδεις συζητήσεις τους με γνωστούς και φίλους . Και ας είναι τα αυτονόητα αυτά η ιδρυτική πράξη της κίνησής μας. Ας ενώσουμε τις φωνές μας. Ας υφάνουμε στα ίδια νήματα την Πολιτεία που ονειρευόμαστε όλοι μας. Ας συναντηθούμε, επιτέλους, και ας ξεκινήσουμε. Θα τους βρούμε τους τρόπους και τις διαδικασίες στην πορεία. Δεν χρειαζόμαστε υπέρηχο και αυχενική για να δούμε αν το μωρό είναι καλά. Εχουμε το ένστικτο. Και το ένστικτο λέει ότι αυτό που πρόκειται να γεννηθεί δεν υπάρχει περίπτωση να είναι χειρότερο από αυτό που ζούμε σήμ! ερα. Ακόμα και ο διαδικτυακός μας ψίθυρος μπορεί να αποδειχτεί ικανός να ρίξει τα τείχη της εγχώριας αμαρτωλής Ιεριχούς.
Μαζί θα ρίξουμε τα τείχη της αμαρτωλής Ιεριχούς..!
Το επάγγελμα ακόμα και με τον νέο Νόμο παραμένει ερμητικά κλειστό για έναν πτυχιούχο φαρμακευτικής. Στην ουσία αυτό που συνέβη είναι οτι η μείωση του πληθυσμιακού στο 1/1000, άνοιξε ελάχιστες νέες θέσεις και μάλιστα μη αξιοποιήσιμες, με το δεδομένο οτι με την διατήρηση των χωροταξικών περιορισμών (180μ κυκλικά από τα υπόλοιπα φαρμακεία) δεν βρίσκεται ουσιαστικά κατάστημα που να πληροί αυτές τις προϋποθέσεις. Άρα το δήθεν άνοιγμα εξυπηρέτησε τον κ.Λοβέρδο ο οποίος φάνηκε στην κοινή γνώμη οτι χτύπησε την κλειστή συντεχνία των ιδιοκτητών φαρμακείων, ενώ στην ουσία συνεχίζει να την εξυπηρετεί με ρουσφετολογικού τύπου εγκυκλίους που καταργούν νέες θέσεις σε μία νύχτα. Αυτό συνέβη στους μεγάλους Δήμους άνω των 100.000 κατοίκων που μετά από απαίτηση των Φαρμακευτικών Συλλόγων βγήκε εγκύκλιος ώρα 15.02' την 1/04/2011, μια ημέρα μόλις πριν την κατάθεση των δικαιολογητικών από τους ενδιαφερόμενους, που καταργεί τον Νόμο και περιορίζει αισθητά τις ελάχιστες θέσεις που άνοιξαν. Στον Δήμο Πατρέων με τον τρόπο αυτό έκλεισαν με απλή εγκύκλιο με την υπογραφή του Γ.Γραμματέα κ. Δημόπουλου οι 20 ! περίπου νέες θέσεις που άνοιγαν. Κ! ατασ τρατηγώντας τον Νόμο που υπέγραψαν 6 Υπουργοί της Κυβέρνησης πλέον μια εγκύκλιος τροποποιητική και όχι διευκρινιστική ως οφείλει, να αφήνει μόνο 7 νέες θέσεις σε χωριά του Νομού Αχαίας και ούτε 1 θέση νέου φαρμακείου σε κάποιο αστικό κέντρο. Για ποιό άνοιγμα μιλάμε λοιπόν; Άνοιγμα για τα μάτια του κόσμου και της Τρόϊκα.
Με τον νέο Νόμο οι παράνομες αγοραπωλησίες αδειών νομιμοποιήθηκαν και συνεχίζονται να πωλούνται κρατικές άδειες σε αμύθητα ποσά που ξεπερνούν κάθε φαντασία. Ο Υπουργός και με αυτόν τον τρόπο εξυπηρέτησε την συντεχνία ιδιοκτητών φαρμακείων οι οποίοι εκμεταλλεύνται οικονομικά, νόμιμα πλέον την κρατική άδεια την οποία μπορούν να μεταβιβάσουν σε όποιον έχει τα βαλάντια. Εξαιρούνται φυσικά, όσοι από εμάς έχουμε ελάχιστη οικογενειακή περιουσία για να προβούμε σε τέτοιες λύσεις και έτσι καταδικαζόμαστε σε μόνιμη ανεργία. Εξαιρούνται καÎ! ¹ οι γόνοι των ιδιοκτητών φαρμακείων οι οποίοι τυγχάνουν ευνοϊκής μεταχείρησης, αφού δεν χρειάζεται να αγωνιστούν για να πετύχουν στις υψηλόβαθμες Φαρμακευτικές Σχολές της Χώρας μας , φοιτούν σε αμφισβητούμενης ποιότητας κολλέγια της Ανατολικής Ευρώπης και έχουν εξασφαλισμένη άδεια και εργασία. Μια χαρά λοιπόν η Κυβέρνηση και ο Υπουργός διατήρησαν το ευνοϊκό καθεστώς που υπήρχε χωρίς να θίξει ούτε στο ελάχιστο τα προνόμια των ιδιοκτητών φαρμακείων.
Τα 200μ όπως είχαν εξαγγείλει γύρω από συνταγογραφικά κέντρα και μόνο για νέα φαρμακεία, κατά την διάρκεια της συζήτησης του Νομοσχεδίου και μετά από πίεση βουλευτών που προφανέστατα εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα της Συντεχνίας, υπολογίζοντας το πολιτικό κόστος και την επανεκλογή τους (Ροντούλης, Σακοράφα, Λαφαζάνης, Δρίτσας, Βαγιωνάς κλπ), άλλαξαν σε 100μ από την είσοδο των Νοσοκομείων μόνο με 150 κλίνες και άνω, με αποτέλεσμα να περιορίζονται ακόμα περισσότερο οι νέες θέσεις φαρμακείων. Ο Π.Φ.Σ μιλάει για αντισυνταγματικότητα αυτής της παραγράφου, άγνωστο γιατί, ενώ κατάφορα διατηρεί την αντισυνταγματικότητα των πληθυσμιακών κριτηρίων σύμφωνα με απόφαση του ΣτΕ το 2005, πιέζοντας κάθε Κυβέρνηση που επιχειρεί να εφαρμόσει το Σύνταγμα της Χώρας να τα επαναφέρει σε κάθε νέο Νόμο μεταρρύθμισης (δήθεν). Το ότι επικαλούνται μια απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που θεωρεί οτι τα πληθυσμιακα δεν είναι παράνομα όταν υπάρχουν, αυτό δεν σημαίνει οτι ειναι και σύμφωνα με το Σύνταγμα της Χώρας που ζούμε, που τώρα περισσότερο από ποτέ έχει ανάγκη τους άριστους και όχι τους αρεστούς ‚ ή βολεμένους...
ζητούσαμε και θα ζητάμε τα αυτονόητα, μέχρι να δικαιωθούμε: Ελευθερία στην επαγγελματική επιλογή. Είμαστε ο μόνος επιστημονικός κλάδος που δεν μπορούμε να εργαστούμε ελεύθερα, που έχουμε σπουδές ανωτάτου επιπέδου και είμαστε δέσμιοι αγκυλώσεων που δημιουργούνται για να προστατευτούν όσοι ήδη εξασκούν το επάγγελμα. Δεν μπορούμε να έχουμε πρόσωπο, όνομα και να διεκδικούμε ελεύθερα τα δικαιώματα μας, αφού το επαγγελματικό μας μέλλον εξαρτάται από την απόφαση ενός Προέδρου Φαρμακευτικού Συλλόγου και την υπογραφή του. Αν ποτέ αποκτήσουμε μια άδεια ίδρυσης, την λειτουργία του φαρμακείου μας πρέπει να την εγκρίνει ο εκάστοτε Πρόεδρος Φαρμακευτικού Συλλόγου, που μπορεί να σκαρφιστεί χιλιάδες τερτίπια έτσι ώστε εμείς να μην εργαστούμε ποτέ και όχι οι Υπηρεσίες του Κράτους (Υπουργείο, Νομαρχία) το οποίο θα υπηρετούμε. Απειλείται ολόκληρο το επαγγελματικό μας μέλλον, γι'αυτό μην ζητάτε να σας δείξουμε τα πρόσωπά μας. Είμαστε ήδη απειλούμενοι και διωκόμενοι, καταζητούμενοι από τους Συλλόγους σαν να είμαστε τρομοκράτες. Και όμως, είμαστε οι μόνοι που λέμε την αλήθεια με το όνομα της. Απλά συγχωρείστε που αρκετοί από εμάς δεν μπορούμε να καταδικαστούμε από τους ρεβανσισμούς των Φαρμακευτικών Συλλόγων.. Και μην ξεχνούν οτι το μόνο που μας χωρίζει από την επαγγελματική μας αποκατάσταση δεν είναι τα προσόντα, αλλά μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ή ένας ειλικρινής, δίκαιος και αδέκαστος Υπουργός.
Αναγνώστης
