Για πολλά χρόνια τώρα οι Έλληνες καταναλώνουμε περισσότερο από ότι παράγουμε...Ειδικά από την εποχή που για διάφορους λόγους σταματήσαμε να έχουμε πραγματική παραγωγή.
Όταν λοιπόν δανείζεσαι για να περνάς καλά, ξέρεις ότι αργά ή γρήγορα ο δανειστής σου θα έρθει να ζητήσει τα λεφτά, τους τόκους, και τα πανωτόκια. Και θα έρθει στην πόρτα σου πιο γρήγορα αν σε δει να μεγαλώνεις το τεφτέρι του πιο γρήγορα από ότι θα μπορούσες να πληρώσεις σε μία ζωή σου.
Αυτό ζούμε αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα.
Και αν και δουλεύω χρόνια στον ιδιωτικό τομέα, δεν δέχομαι ότι για όλα φταίνε οι ΔΥ. Είναι και αυτοί πελάτες μας, μην το ξεχνάμε. Αδέλφια μας. Κύκλο έκαναν τα χρήματά τους. Ίσως εκείνοι είχαν μικρότερο παραγόμενο προϊόν και έτσι σήμερα πολλοί τους ρίχνουν όλο το φταίξιμο. Άλλοι ζούσαμε στο 120% του παραγώμενού μας, άλλοι στο 200%. Και λοιπόν?
Ήρθε λοιπόν ο τοκογλύφος στην πόρτα μας και θέλει να πάρει το "jukebox μας" που παγκόσμια κοστίζει 300€ για 100€. Εκνευριζόμαστε και δεν το αντέχουμε γιατί έχουμε και μεγάλο εγωισμό.
Κάποιοι λένε να του κλείσουμε την πόρτα στα μούτρα και να μην ασχοληθούμε μαζί του ξανά.
Αυτό γίνεται μόνο αν δεν περιμένουμε κάτι άλλο από εκείνον. Αν ο τοκογλύφος σου είναι ο χασάπης του χωριού, τότε μπορείς να είσαι σίγουρος ότι αν αργήσεις να πληρώσεις, δεν θα φας κρέας για την υπόλοιπη ζωή σου.
Αυτό δεν ισχύει στην περίπτωσή μας. Ο 'δανειστής' μας είναι ένα χρηματοοικονομικό σύστημα που έχει την δύναμη να κάνει την ζωή μας αδύνατη: πετρέλαιο, φάρμακα, ανταλλακτικά, τεχνολογία όλα είναι δεμένα με τους δανειστές μας και τα εργαλεία τους.
Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν αφού ήρθε αυτή τη φορά με εισπράκτορες, μπράβους, και τον φιλικό μας δήμαρχο που μας λέει ότι τα 100€ είναι μία κάποια λύση;
Του το δίνουμε το jukebox 100€?
Αυτό είναι το ερώτημα της εποχής μας.
Είπαμε, ο συγκεκριμένος τοκογλύφος είναι ο χασάπης αλλά και γιατρός, σπόνσορας, και μοναδικός πελάτης μας.
Το πως φτάσαμε να μπούμε στο μάτι του τοκογλύφου, και αν μας χρησιμοποιεί σαν παράδειγμα για άλλους δανειζομένους δεν με ενδιαφέρει. Είναι στην πόρτα μας, και δεν θα φύγει χωρίς το jukebox ή την απόφασή μας να μην τον ξαναπληρώσουμε.
Η δικαιολογία ότι δεν αναγνωρίζουμε το δάνειο του γιατί όταν το υπογράφαμε δεν διαβάσαμε τα μικρά γράμματα δεν μπορεί να μας προστατέψει. Ας προσέχαμε. Άσε που δεν ήταν μικρά τα γράμματα. Εμείς δεν ενδιαφερθήκαμε να τα διαβάσουμε
Η δικαιολογία ότι ο προπάππους μας είχε κάποτε δανείσει την προγιαγιά του 1€ και δεν του το γύρισε ποτέ, έχει περισσότερο συναισθηματική αξία, και μέχρι να τον πάμε στα δικαστήρια, μικρή πρακτική εφαρμογή.
Η δικαιολογία ότι τα λέγαμε στον πατέρα μας, αλλά ως μειοψηφούσες κορασίδες δεν μας άκουγε, δεν έχει και πολύ δύναμη καθώς με τα λεφτά αυτά που μας δάνεισαν κάναμε και εμείς την προίκα μας. Άσε που ανατρέπει τις αρχές της δημοκρατίας και της ιεραρχίας στην οικογένειά μας. Βλέπεις, καλά τα έλεγες, αλλά το μεσημεριανό φιλέτο το έφαγες..
Για όσους αναρωτιόνται γιατί λέω jukebox και όχι κάποια άλλη συσκευή είναι γιατί για να βγάλει τα δανεισμένα χρήματα ο τοκογλύφος ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ εμάς να του βάζουμε 2€, αλλιώς έχει μικρή αξία για τον ίδιο.
Του το δίνουμε λοιπόν το jukebox 100€?
Κοιτάζουμε λοιπόν το Jukebox και αναρωτιόμαστε αν πραγματικά θα μας λείψει. Και εκείνος μας βλέπει.
Μήπως να του λέγαμε ότι θα τακτοποιήσουμε τις οφειλές μας, αλλά όχι για 100€, ας πούμε για 90€. Μα πριν λίγο μας είδε πως το κοιτάζαμε το Jukebox, και είναι και εκείνη η φορά που μπήκε με φόρα και πήρε 30% από την τραπεζαρία μας και δεν αντισταθήκαμε. Πήραμε εμείς μερικά φιλέτα να φάμε, και εκείνος είχε 2 καρέκλες στο σπίτι μας. Δεν αντιδράσαμε τότε. Γιατί θα αντιδράσουμε τώρα? Είπαμε, μας είδε πως το κοιτάζουμε το jukebox.. Δεν δέχεται λοιπόν να τα βρούμε στα 90€, αφού μας ξέρει ότι θα λυγίσουμε. Και όσο αργούμε να του το δώσουμε, απλά θα αρχίσει να ζητάει Î! �αι άλλα έπιπλα μέχρι να λυγίσουμε.
Μήπως να ζητάγαμε να μας δώσει τα 100€ εκείνος ο σχιστομάτης ο τοκογλύφος που τελευταία έχει τόσα τεφτέρια για όλους, μέχρι και για τον χασάπη όπως φημολογείται? Άσε που εκείνος θα μας έδινε 110€ απλά και μόνο για να μπει στο χωριό μας. Μόνο που δεν μιλάμε την γλώσσα του και όποτε προσπαθήσουμε να περπατήσουμε παρέα μας φάνηκε σαν να σκοντάφταμε κάθε 3 βήματα.
Του το δίνουμε λοιπόν το jukebox 100€?
Άντε και του το δίνουμε. Δεν θα έχουμε ξεπληρώσει το χρέος μας ακόμα. Και αν συνεχίσουμε να τρώμε φιλετάκια, σε λίγο θα έχουμε τον χασάπη να μας ζητάει και το κρεβάτι με εμάς μέσα. Γιατί κατά βάθος μας γουστάρει. Απλά μας θέλει του χεριού του. Έτσι την είχε πέσει και η προγιαγιά του στον προπάππου μας, αλλά ο αγριωπός μας πρόγονος δεν της έκατσε.
Του το δίνουμε λοιπόν το jukebox 100€?
Οι γείτονες έχουν στήσει αυτί, να δουν τι θα γίνει, γιατί ξέρουν ότι σε λίγο θα είναι στη δικιά τους πόρτα ο χασάπης. Και αυτό βαραίνει ακόμα περισσότερο την απόφασή μας.
Του το δίνουμε λοιπόν το jukebox 100€?
Ας το δώσουμε, και ας βαρύνει η καρδιά μας και ας κλαίει για την αδικία η μικρή μας κόρη.
Πάει, το δώσαμε. Εκεί είναι ακόμα, απλά δεν είναι δικό μας πια.
Και τώρα τι κάνουμε?
Θα σταματήσουμε να τρώμε κρέας κάθε μέρα? Θα σταματήσουμε να τρωγόμαστε μεταξύ μας για το ποιος έφαγε την μεγαλύτερη μερίδα από τα φιλετάκια? Ναι, κάποιοι είναι φανερά παχύσαρκοι, αλλά και που τους βλέπουμε, και αν τους κόψουμε την καλημέρα, τι θα κερδίσουμε? Άλλος πρέπει να είναι ο στόχος μας. Πρέπει να πάρουμε τον ρόλου του πατέρα της οικογένειας μας. Με ευθύνη να χαράξουμε νέο δρόμο.
Να σηκώσουμε τα μανίκια, να πιάσουμε να δουλέψουμε, να ρίξουμε κανένα 2€ στο jukebox για το κέφι μας, να δούμε τι λείπει από το χωριό μας και να γίνουμε καλοί σε αυτό, μήπως και γλιτώσουμε τελικά και το κρεβάτωμα?
Ο χασάπης όπως δεν ήρθε ποτέ στην τραπεζαρία μας, έτσι δεν θα έρθει ποτέ και στο σαλόνι μας να ακούσει το jukebox μας. Τα 2€ μας θέλει να παίρνει, και όσο του τα δίνουμε τόσο δεν θα περνάει από την πόρτα μας. Το τίμιο είναι να βρούμε τρόπο να παράγουμε αυτά τα 2€ και όχι να τα ζητιανεύουμε ή να ζητάμε και άλλη πίστωση για φιλετάκια. Και για να μας περισσεύουν 2+2€ μπας και πάρουμε πίσω το jukebox και την τραπεζαρία, πρέπει πρώτα να τα βρούμε μεταξύ μας και όλοι μαζί να ξεβολευτούμε (άλλοι πολύ, άλλοι καθόλου), και να βγούμε ξανά στην παραγωγή.
Συστράτευση, επιστράτευση, και μην ακούσω κανέναν να λέει για κεκτημένα και περασμένα μεγαλεία.
Τώρα δουλεύουμε.
Είναι πλέον όνειδος να θέλει κάποιος να ζει με δανεικά ή με τον κόπο του αδελφού του. Όνειδος σας λέω.
Αναγνώστης
