Στο γνωστό μύθο λέει ο σκορπιός στο βάτραχο «Θέλεις ν’ ανέβω πάνω σου και να με μεταφέρεις κολυμπώντας στην απέναντι όχθη του ποταμού;». Κι ο βάτραχος του απαντά «…κι αν με δαγκώσεις στα μισά της διαδρομής;». «Μα αν σε δαγκώσω θα πνιγούμε κι οι δυο» τον διαβεβαιώνει ο σκορπιός. Ο...
βάτραχος συμφωνεί αλλά στα μισά της διαδρομής ο σκορπιός τον τσιμπά. Καθώς πνίγονται ο βάτραχος του φωνάζει «Μα γιατί με δάγκωσες, αφού θα πνιγείς κι εσύ;». Κι ο σκορπιός του απαντά «Το ήξερα αλλά είναι η φύση μου τέτοια»…
Από τη μια, λοιπόν, μπορείς να το διαβάσεις σαν μια αυτοτελή ροζ ιστορία στην οποία, όμως, αυτά που σε ξενίζουν είναι ακριβώς αυτή η «μυθικά» αυτοκαταστροφική συμπεριφορά του Ντομινίκ Στράους-Καν αλλά και η διεθνής ετοιμότητα να της δοθούν οι απαραίτητες ψυχαναλυτικές και λογοτεχνικές προεκτάσεις πριν καν δοθούν τα πρώτα πειστήρια προς εξέταση…
Από την άλλη, βέβαια, μπορείς να το διαβάσεις σαν ένα κεφάλαιο στο βιβλίο που γράφει η διεθνής συγκυρία. Ένα κεφάλαιο ανάμεσα σε άλλα κεφάλαια με τίτλους όπως «Η Πολιτική του ΔΝΤ στην Ευρώπη» και «Οι Προεδρικές Εκλογές στη Γαλλία».
Μπορείς να το διαβάσεις κι έτσι γιατί στη χώρα που μετά από 48 χρόνια η δολοφονία του JFK δεν έχει ακόμη διελευκανθεί και στην οποία το Γκουαντάναμο παρ’ όλην τη διεθνή κατακραυγή ακόμη λειτουργεί, θα ήταν απερισκεψία να θεωρήσουμε σαν δεδομένο ότι οι φωνές από τις «Λεβίνσκι» και τις «καμαριέρες» - ακόμη κι αν ήταν δίκαιες και ανιδιοτελείς - θα εισακούγονταν έτσι απλά αν δεν έπρεπε και για κάποιους άλλους λόγους να εισακουστούν. Λόγους που η επίσημη εξεταστική και δικαστική τροπή δεν θα αποσαφήνιζαν, κατ’ ανάγκην, ούτε έγκαιρα ούτε ουσιαστικά…
