Χθες το βράδυ βίωσα κάτι το όποιο άλλαξε ριζικά τη γνώμη μου σχετικά με το κίνημα το ποδηλατών του freeday.
Να δηλώσω εκ των προτέρων ότι ποδήλατο χρησιμοποιώ και γνωρίζω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι ποδηλάτες. Εξηγώ λοιπόν τι συνέβη που θα με έκανε να ντρέπομαι αν ήμουν μέλος του κινήματος αυτού. Βρισκόμουν στο φανάρι Βασ. Σοφίας και Ηρώδου Αττικού και ήθελα να γυρίσω σπίτι μου όσο πιο σύντομα μπορούσα αλλά αυτό το δικαίωμα μου το στέρησαν . Έπρεπε αυτοκίνητα, μηχανάκια αλλά και πεζοί να περιμένουν να περάσουν όλοι οι ποδηλάτες για να συνεχίσουν τον δρόμο τους. Δεν τηρήθηκε κανένα φανάρι. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο ο κώδικας οδικής κυκλοφορίας δεν ισχύει για αυτούς τους ποδηλάτες. Το χειρότερο όμως ήταν ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισαν πολλοί ποδηλάτες τους οδηγούς των αυτοκινήτων. Τους έβριζαν και τους αποδοκίμαζαν.Θέλω να προσθέσω ότι αυτή τη συμπεριφορά την παρατηρώ καθημερινά από ποδηλάτες οι οποίοι είτε χρησιμοποιούν το πεζοδρόμιο είτε πάνε ανάποδα στους δρόμους. Απαιτούν τον σεβασμό αλλά εκείνοι δεν δείχνουν κανέναν προς τους άλλους. Η δικαιολογία τους ήταν ότι αυτό που έκαναν αποτελούσε διαμαρτυρία. Και διαμαρτυρία να ήταν πρώτον οι νόμοι συνεχίζουν να ισχύουν και κανένας δεν μπορεί να τους χρησιμοποιεί κατά το δοκούν και δεύτερον στις διαμαρτυρίες ανακοινώνονται οι δρόμοι που θα κλείσουν έτσι ώστε ο κόσμος να πράξει ανάλογα πράγμα το οποίο δεν ισχύει σε αυτές τις ποδηλατοβόλτες αφού ανακοινώνουν μόνο τον προορισμό τους. Ο καθένας σε αυτή τη χώρα κάνει ότι θέλει χωρίς να αναλογίζεται τις συνέπειες με τη δικαιολογία είτε ότι όλοι έτσι κάνουν είτε ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Γιαυτό έχουμε φτάσει εδώ που έχουμε φτάσει ως χώρα. Πρέπει να μάθουμε να διεκδικούμε τα δικαιώματα μας με άλλο τρόπο αν θέλουμε κάποια στιγμή να ζούμε σε μία καλύτερη χώρα. Διευκρινίζω ότι δεν αποδοκιμάζω ούτε τη χρήση ποδηλάτου στην πόλη ούτε την ίδια την ποδηλατοβόλτα αλλά την συμπεριφορά.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
