Ένα εκατομμύριο Έλληνες.
Ένα εκατομμύριο ψυχές να ζητάνε δικαίωση.
Φτάνει πια!
Μπορούμε και θα το κάνουμε.
Θα έρθουμε εδώ και θα μείνουμε.
Βρίσκομαι σε μία μάχη που όμοιά της δεν έχω ξαναζήσει...
Έχω παλέψει στη δουλειά, στην υγεία μου, στην απώλεια ανθρώπων που αγάπησα.
Αυτό που ζω 12η μέρα στο Σύνταγμα όμως, δεν το έχω ξανανιώσει.
Οι πιο παλιοί το συγκρίνουν με κάποιο Μάη του 68, αλλά κι’αυτόν στα βιβλία τον βρήκα....
Στα βίντεο και της καταπληκτικές εικόνες μιας κοινωνικής εξέγερσης.
Αυτό που γίνεται όμως σήμερα επιτέλους το Ζω!
Ο στόχος είναι ίδιος και τώρα.
Αξίζουμε μια καλύτερη ζωή και το ξέρουμε!
Έχουμε συσσωρευμένη γνώση χιλιάδων ετών και όμως ακόμη δεν έχουμε εξασφαλίσει τα βασικά συστατικά της ευτυχίας...
Η ελευθερία μας είναι περιορισμένη σε κάθε πτυχή της ζωής μας.
Έχουν μπει κανόνες, νόμοι και Συντάγματα από ανθρώπους που δεν έχουν ως πρώτο μέλημα τον άνθρωπο αλλά το Κέρδος.
Με δοκιμασμένη λύση κατευθείαν από την αρχαιότητα, εφαρμόσανε το Διαίρει και Βασίλευε.
Η ορμή εκατομμυρίων είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα μπορούσε να ανατρέψει οποιοδήποτε καθεστώς.
Έτσι μας διαίρεσαν.
Οι φοιτητές δεν έχουν μία φωνή.
Είναι Δαπίτες, Πασπίτες, Αριστεροί διαφόρων αποχρώσεων και πάει λέγοντας.
Ο εργάτης μην έχοντας τη δύναμη τοπικών συνελεύσεων, περιμένει από την ηγεσία του συνδικαλιστικού του φορέα οδηγίες.
Και κατεβαίνει στους δρόμους.
Και φωνάζει δίκαια αιτήματα.
Και γυρνάει σπίτι του έχοντας κάνει το χρέος του για τον αγώνα.
Έτσι βέβαια του είπε η ηγεσία του.
Η ίδια ηγεσία που θα αναλάβει το υπουργείο Εργασίας “κάποιας” κυβέρνησης.
Και τα αιτήματα να μένουν αναπάντητα...
Δεν τους έφτανε όμως μόνο αυτό.
Το Διαίρει δεν πρέπει να σταματάει.
Έτσι έβαλαν και τον αθλητισμό στο κόλπο.
Χωρίσαμε τα χρώματα, σώβρακα και φανέλες που λέει και ο Τζιμάκος.
Πήραμε και τα υποκοριστικά μας, Γαύροι, Χανούμια, Βάζελοι και λοιπά χαριτωμένα και ορμήσαμε να φάμε ο ένας τον άλλο.
Στο τέλος αφού τα ισοπέδωσαν όλα έβαλαν και τα σύμβολα στη μέση.
Πήραν μια σημαία στο χέρι τους, κάνουν ταξίδια με πρωθυπουργικά αεροσκάφη και αυτό που κατάφεραν είναι να γίνουμε οι ζητιάνοι της Ευρώπης...
Αν Έλληνας είναι να κρατάς μια σημαία και αυτομάτως να έχεις ασυλία στην διαφθορά και την ανηθικότητα τότε να μου λείπει.
Έτσι πολλά παιδιά γύρισαν την πλάτη σε αυτή την εικόνα του νεοέλληνα.
Απέναντί τους τώρα είναι οι άλλοι.
Αυτοί που κρατάν ψηλά μια σημαία, προσπαθώντας να δείξουν ότι η δικιά τους είναι καθαρή.
Ότι εκφράζει άλλα πράγματα.
Φαγωθήκαμε έτσι και για τα σύμβολα και χάσαμε άλλα...
Ο διπλανός μας πείναγε και εμείς δεν το ξέραμε καν.
Αυτά όλα θα τα αλλάξουμε.
Και εδώ ξεκινάει το όνειρο.
Το όνειρο που ζω καθημερινά στο Σύνταγμα.
Την δίψα για επαφή, την ανάγκη να μιλήσουμε, να φωνάξουμε την οργή, να μοιραστούμε ιστορίες για τις δυσκολίες που περνάμε.
Λες και ζούσαμε σε βουβή ταινία και ξαφνικά μπορούμε να φωνάξουμε δυνατά της σκέψη μας.
Δεν φοβόμαστε.
Δεν ντρεπόμαστε για το τι θα πει ο διπλανός.
Κάποιος παραδίπλα θα σε νιώσει.
Και είναι λυτρωτικό.
Να τα λες όπως τα νιώθεις.
Έτσι θα γνωριστούμε.
Σιγά σιγά θα εμπιστευτούμε ο ένας τον άλλο.
Τόσα χρόνια τα βάζαμε με αυτόν που είχαμε απέναντί μας.
Τον οδηγό του λεωφορείου, τον αγρότη, τον υπάλληλο στην τράπεζα, όσους μπορούσαμε να κοιτάξουμε στα μάτια.
Είναι καιρός να σηκώσουμε κεφάλι και να κοιτάξουμε προς τους επάνω.
Στην αιτία της οργής μας.
Ήμασταν χωρισμένοι και φαινόμασταν λίγοι.
Τώρα το μήνυμα πάει από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Μαζευόμαστε!
Ερχόμαστε!
Κυριακή 5 Ιουνίου θα είμαστε εδώ!
Ένα εκατομμύριο Έλληνες.
Ένα εκατομμύριο ψυχές να ζητάνε δικαίωση.
Φτάνει πια.
Μπορούμε και θα το κάνουμε.
Θα έρθουμε εδώ και θα μείνουμε.
Το Χρέος άλλωστε δεν είναι απέναντι στους δανειστές.
Το Χρέος είναι απέναντι σε όσα αγαπάμε πραγματικά και πρέπει να προστατέψουμε.
Στην πραγματικότητα το χρωστάμε στο ίδιο μας τον εαυτό.
Στην ίδια μας την Αξιοπρέπεια.
Μπορούμε καλύτερα.
Μπορούμε να ονειρευτούμε και να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο!
Αυτή την Κυριακή δεν λείπει κανείς.
ΞΕΚΙΝΑΜΕ
